บทที่ 22 " ปฐมบทของความใกล้ชิด "

ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน ช่วงต้นเดือนกรกฎาคม 2009
เวลาประมาณ 1230 pm ณ บ้านพักผมที่ค่ายทหารแห่งนึงในจังหวัดลพบุรี
??? - "ครูคร๊าบบบบบบบ ตื่นยางงงงงงงง ตื่นเร็วคร๊าบบบบบบ งานเข้าแล้ววววววว"
ผม - "......เสียงไอ้ซันนี่นา .....แหกปากห่าไรแม่งแต่เช้าวะ ......อ้าว เที่ยงแล้วรึหรอ ......เออๆ รู้แล้วโว๊ย ไม่ต้องตะโกน"
ไอ้ซันคือพลทหารปี 3 ที่เป็นมือขวาของผมตั้งแต่สมัยที่ผมยังเป็นทหารชั้นประทวน ผมฝึกมันมาตั้งแต่ปี 1 ยัน ปี 3 ไอ้ซันเคยร่วมงานกับผมที่ใต้หลายครั้ง
ผม - "มีอะไรก็ว่ามา .......หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะนั่น ? ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย หน้าแหกเชียว 5555"
ไอ้ซัน - "ผู้พันแสนให้มาตามครูน่ะครับ .....โอ๊ยยยย อย่าจับดิครู เจ็บๆๆ .....ลูกศิษย์คนใหม่ของผู้พันแสนน่ะซิครับ หมัดแม่งหนักชิบหายเลย"
ผม - "อาฮะ เรียกกูขึ้นมาจากสัตหีบเพื่อการนี้เองหรอ ...don't worry ไอ้น้องรัก เด๋วพี่จะล้างแค้นให้เอง 555 ....ว่าแต่เห็นไอ้สู้กับนิโอ๊ะมะ ?"
ไอ้ซัน - "ครูสู้ก็อยู่กับผู้พันแสนที่เวทีมวยแหละครับ กำลังนั่งก๊งกันอยู่เลย ส่วนหมู่โอ๊ะอยู่สนามยิงปืนครับ" 
เวลาต่อมาที่เวทีมวย
ผม - "หายหน้าหายตาไปเป็นปีๆ กลับมาอีกทีพร้อมกับศิษย์คนใหม่ แถมยังมารังแกไอ้ซันของผมอีก ผมไม่ยอมนาาาาา" 
ผมเดินไปนั่งข้างครูแสนแล้วยกมือไหว้กราบลงที่ไหล่ ครูแสนกอดผมแล้วเอากระป๋องเบียร์เคาะหัวผมทีนึง
ครูแสน - "ไง ได้ข่าวว่าช่วงนี้ทำงานพลาดบ่อยนะมึง ก็เพราะกูมีลูกศิษย์ห่วยๆ อย่างมึงนี่แหละน้าาาา กูเลยต้องหาคนใหม่ที่เจ๋งกว่า" ครูแสนชี้ขึ้นไปบนเวที
ผม - "พลาดบ้าอะไรล่ะครู งานสำเร็จ 100% ตลอดอ่ะ แต่วิธีการมันต่างจากที่วางแผนเอาไว้ ตาแก่เลยพาลเหมาว่าผมทำพลาด" 
ครูแสนหัวเราะก๊ากก่อนจะเปิดเบียร์แล้วส่งให้ผมกระป๋องนึง ผมลุกขึ้นถอดเสื้อวอร์มเตรียมขึ้นไปซัดกับลูกศิษย์คนใหม่ของครูแสน ชื่อ "อเล็กซ์"
ไอ้สู้เดินมาแล้วส่งนวมให้ผมพร้อมเฮดการ์ด ผมมองขึ้นไปบนเวทีเห็นคู่ซ้อมของไอ้เล็กโดนอัดน่วมอยู่ฝ่ายเดียว ข้างล่างก็นั่งเจ็บยกธงขาวไปหลายคน
ผม - "มันไม่เคยใส่นวมต่อยใช่มะ ? ดูกังวลกับนวมตลอดเลย .....พวกคาดเชือกหรอ ?" ผมปัดเฮดการ์ดออกเหลือแต่นวม ไอ้สู้ยิ้มส่ายหน้าแล้วใส่นวมให้
ไอ้สู้ - "ใช่ ไอ้เล็กเป็นพวกมวยคาดเชือก เก่งแถมหมัดก็หนัก มึงดูนี่ดิ .....นี่ขนาดมันใส่นวมนะ" ไอ้สู้เปิดเสื้อให้ผมดูรอยแดงที่หน้าอกด้านซ้าย
ผม - "เฮ๊ยยยย มึงโดนมันต่อยนี่อานะ มึงเมาใช่มะถึงพลาด ไอ้ฟายสม 555 ......มึงรู้ใช่มะว่ากูคิดอะไรอยู่ แค่คิดก็หงุดหงิดแล้วว่ะ"
ไอ้สู้ - "หึ ไม่ต้องพูดกูก็รู้ พามาหยามกันขนาดนี้ เล่นแม่งแทนกูที กูเมาแล้วว่ะ 555" ผมพุ่งขึ้นเวทีขึ้นไปกระโดดถีบไอ้เล็กจากด้านหลังจนมันปลิวติดเชือก
ผมรุกเข้าไปถีบซ้ำแล้วเตะต่อเนื่องกระหน่ำซ้ายขวาๆ เพราะผมเรียนเทควันโดมาตั้งแต่เด็กเลยเตะได้ต่อเนื่องและรวดเร็วจนไอ้เล็กได้แต่กันฝ่ายเดียว
ครูแสน - "ซาาาาาาาา ต๊อบ!!!" ครูแสนจับขาขวาเอากระป๋องเบียร์กระแทกที่หน้าอกอย่างแรงจนผมปลิวล้ม แล้วครูแสนก็ลงเวทีไปนั่งก๊งต่อ
ผม - "อ่อก จุกว่ะ แปปนะ .....โทษทีเพลินไปหน่อย มาต่อกัน ....เออ ถ้าใส่นวมไม่ถนัดก็ถอดได้นะ กูใส่คนเดียวก็ได้ เด๋วจะหาว่าเอาเปรียบมือสมัครเล่น"
ไอ้เล็กหันลงไปมองครูแสน ครูแสนยกมือทำท่าประมาณว่ามึงจะทำไรก็เรื่องของมึง ยกเบียร์ชนกับไอ้สู้แล้วกระดกอึกๆ 
ไอ้เล็กถอดนวมออกเผยให้เห็นหมัดที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและรอยแผลเล็กๆ เต็มมือ บ่งบอกว่าฝึกเรื่องหมัดมาหนักขนาดไหน
ผม - "ได้ข่าวว่าหมัดหนัก ถ้ามึงต่อยกูได้แค่หมัดเดียวถือว่ามึงชนะไปเลยก็แล้วกัน .....แถมให้อีกนิด กูจะไม่ใช้ตีนแบบตะกี้ กูใจดีมะ ?"
เวลาต่อมาที่ห้องเสนารักษ์
ไอ้สู้ - "5555555555555555555555555 ขำว่ะ 55555555555555" เสียงไอ้สู้หัวเราะดังลั่นห้องจนผมตื่น
??? - "ตื่นสักทีเจ้าชายนิทราหน้าเหลี่ยม โดนเข้าไปเต็มๆ ที่ลิ้นปี่จนหลับคาที่ ดีนะซี่โครงไม่หักแค่ร้าวนิดหน่อย" รุ่นพี่สาวสวยที่เป็นหมอ ชื่อ "ลี" 
เอานิ้วจิ้มรอยแดงที่ลิ้นปี่
ผม - "อย่าจิ้มเด่ะเจ๊ ....มันเจ็บนะ ......ไอ้สู้เลิกขำได้ละกูรำคาญ ......กูบอกให้เลิกไง!!!" ผมขยับจะไปตบหัวมันแต่ก็ขยับไม่ได้เพราะเจ็บจนชาไปหมด
พี่ลี - "เอ้าๆ อย่าขยับๆ เด๋วจะฉีดยาให้จะได้สบาย ....ไอ้สู้พี่ว่าเอ็งเลิกขำได้แล้วนะ ไม่งั้นเด๋วจะโดนเย็บปาก" ไอ้สู้เลิกขำทันที
ผม - ".....แล้วครูแสนกับไอ้เล็กล่ะ ?"
ไอ้สู้ - "ครูแสนหายหัวไปไหนไม่รู้ ส่วนไอ้เล็กนอนอยู่นั่น" ไอ้สู้ชี้ถัดไปอีก 2 เตียงที่ไอ้เล็กนอนอยู่
พี่ลี - "รายนั้นโดนเตะเข้าไปเต็มหน้าเต็มคางจนหลับคาที่เหมือนกัน" พี่ลีเดินไปดูอาการไอ้เล็กที่ยังหลับไม่ตื่นแล้วทำท่าเหมือนคิดอะไรสักอย่าง
ผม - "....เตะ ??? ....งั้นกูก็แพ้ซินะ เฮ้ออออ แย่จัง" ผมดึงผ้าห่มปิดหน้าแล้วหลับต่อ
รู้สึกตัวอีกทีตอนไอ้เล็กมานั่งข้างเตียงผมในสภาพครึ่งท่อนคือไม่ใส่เสื้อ ไหล่กว้างกล้ามอกเป็นแผงกล้ามแขนเป็นมัดๆ มีขนหน้าอกหน่อยๆ
ไอ้เล็ก - "เป็นไงมั่ง ? ยังเจ็บอยู่ป่าว ?" ไอ้เล็กส่งแก้วน้ำให้ผม
ผม - "ดีขึ้นแล้วล่ะ แล้วมึงล่ะเป็นไงมั่ง ?" ผมยกมือปัดไม่เอา
ไอ้เล็ก - "....มึนๆ อยู่นิดหน่อย"
ผม - "หมัดมึงหนักดีว่ะ เกิดมาเพิ่งเคยเจอ ล่อซะซี่โครงร้าวเลย" ผมขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง ไอ้เล็กจึงเข้ามาช่วยประคองตัวผม
ไอ้เล็ก - "นอกจากครูแสนแล้วไม่คิดว่าจะโดนตีนใครจนหลับอย่างนี้เลยว่ะ"
ผม - "....หึๆ อย่ามาตอกย้ำได้มั้ยว่ากูแพ้"
ไอ้เล็ก - "อะไรกัน มึงต่อให้กูตั้งเยอะ ทั้งใส่นวมทั้งไม่ใช้ตีน ถ้า ........"
ผม - "พอๆ มันเป็นสิ่งที่กูเสนอเอง แพ้ก็คือแพ้ ....จบ" ไอ้เล็กทำสีหน้าไม่พอใจลุกขึ้นเดินออกไป ซึ่งสวนกับไอ้สู้และนิโอ๊ะที่เข้ามาพอดี
นิโอ๊ะ - "ไงพ่อคนเก่ง ต่อให้เค้าแล้วแพ้จนนอนหมดสภาพเลยหรอ 5555"
ผม - "ขอบใจที่ไปพานิโอ๊ะมาเยาะเย้ยกูนะไอ้เชี่ยสู้ -*-"
ไอ้สู้ - "เอาน่าๆ นานทีปีหนจะได้เห็นมึงอยู่ในสภาพนี้นี่นา ขอถ่ายรูปเก็บไว้ดูหน่อยเถอะ เอ้า ยิ้มมมมม" นิโอ๊ะชะโงกหน้ามาข้างผมแล้วทำท่าเก๊กหล่อ
ผม - "ไอ้สาดดดดดด ......เออ ไอ้สู้ นิโอ๊ะ มึงสองตัวเห็นสร้อยที่ไอ้เล็กใส่มะ ? คุ้นๆ ว่ะ"
ไอ้สู้ - "อือ กูเห็นแล้วคุ้นๆ อยู่เหมือนกันแต่นึกไม่ออก" ไอ้สู้เลิกถ่ายรูปแล้วนั่งลงที่ปลายเตียงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
นิโอ๊ะ - "........เหมือนกับสร้อยที่ครูมาลย์ใส่ใช่มะ ?" พวกผม 3 คนเงียบไม่มีใครพูดอะไรสักคำ
พี่ลี - "ตรงนี้เค้าห้ามดูดบุหรี่นะไอ้ควายสู้" พี่ลีเดินมาตบหัวไอ้สู้ดังเพี๊ยะ ผมกับนิโอ๊ะฮาก๊าก
ผม - "ป้า ในฐานะที่ป้าเคยร่วมทีมกับครูมาลย์ตอนอยู่ ปพ. ( ปฏิบัติการพิเศษ ) แถมยังเป็นกิ๊กกันอีก ป้าต้องจำสร้อยที่ครูมาลย์ใส่ได้แน่"
พี่ลี - "คำถามที่ถูกต้องคือ ...สร้อยที่ไอ้หนุ่มคนตะกี้ใส่คือสร้อยเส้นเดียวกับที่พี่มาลย์ใส่รึป่าวใช่มะ ?" พี่ลีเดินเอานิ้วมาจิ้มท้องจนผมน้ำตาคลอเบ้าเพราะเจ็บ
พี่ลี - "คำตอบคือใช่ เส้นเดียวกันแน่ๆ" พี่ลีขึ้นนั่งที่เตียงเอานิ้วจิ้มท้องผมที่เป็นรอยช้ำจนระบมไปหมด T_T
นิโอ๊ะ - "เป็นไปได้มั้ยแค่เหมือนแต่ไม่ใช่"
ไอ้สู้ - "ใช่ สร้อยโหลๆ แบบนั้นมีขายเยอะแยะไปตามงานวัด" พี่ลีตบหัวไอ้สู้อีก 1 เพี๊ยะทั้งๆ ที่มันไม่ได้ดูดบุหรี่
พี่ลี - "สร้อยเส้นนั้นมีแค่เส้นเดียวในโลก .....เพราะพี่สาวเจ๊ทำให้พี่มาลย์ตอนที่เค้าแอบคบกันใหม่ๆ" พวกผมถึงกับอึ้งกิมกี่กับสิ่งที่พี่ลีพูด
ไอ้สู้ - "แอบคบ ??? อย่าบอกนะ .....ว่าไอ้เล็กคือลูกของครูมาลย์" ไอ้สู้พูดในสิ่งที่ผมคิดเหมือนกันแต่พูดไม่ออก
พี่ลี - "ใช่ ลูกนอกสมรสของพี่มาลย์กับพี่สาวของเจ๊ ....เรียกสั้นๆ ว่าเมียน้อยไงล่ะ .....ถ้ามันหล่อได้ครึ่งนึงของพี่มาลย์ก็ดีน่ะซิ หน้าตาห่วยแตกชิบเป๋ง"
ครูแสน - "จับกลุ่มนินทาอดีตผู้บังคับบัญชาที่ล่วงลับไปแล้วมันทั้งผิดวินัยแล้วก็บาปกรรมอีกเน้อ เด๋วมันก็มาหลอกหรอก"
พี่ลี - "สวัสดีค่ะครูแสน ไม่ซิผู้พันแสน ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะค่ะ ไม่ทราบว่าสบายดีรึป่าวค่ะ ?" พี่ลีทำความเคารพครูแสนในฐานะอดีตลูกศิษย์คนนึง
ครูแสน - "หวัดดีๆ ก็เรื่อยๆ ไปนู่นมานี่จนไปเจอไอ้เล็กนี่แหละ" ครูแสนวางกระป๋องเบียร์แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูด ไอ้สู้เลยจุดไฟให้อย่างรู้งาน
พี่ลี - "ขออนุญาตนะคะผู้พัน ที่นี่ห้องพักฟื้นผู้ป่วยห้ามดูดบุหรี่ค่ะ กรุณาทำตามกฎสากลของโลกด้วยค่ะ" พี่ลีคว้าบุหรี่ออกจากปากครูแสนแล้วโยนลงแก้วน้ำ
ครูแสน - "เอ้ออออ ดุไม่เปลี่ยนเลยนะแม่คนนี้ มิน่าล่ะยังหาผัวไม่ได้สักที" พวกผมฮาก๊ากกันหมดแต่มีผมคนเดียวที่โดนพี่ลีทุบท้อง ><
พี่ลี - "เรื่องของดิฉันค่ะ ว่าแต่ผู้พันควรเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับเจ้าเล็กให้พวกนี้ฟังนะคะ ก่อนจะลากมันเข้า Chamber ไปทำงานกับพวกนี้"
ครูแสน - "ฉลาด สวย ดุ และเยือกเย็น ครูถึงชอบเธอตรงนี้แหละ 555 เพราะตำแหน่งใน Chamber ก็ว่างเรื่อยๆ นี่นา เอามาใส่แทนไอ้คนที่ตายไปก็ไม่เลวนิ"
แล้วครูแสนก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดของไอ้เล็กให้พวกผมฟังอย่างละเอียด
วันเดียวกัน เวลาประมาณ 0650 pm บนเขาลูกนึงที่พวกผมชอบขึ้นไปวิ่งวอร์มกันทุกเช้าเย็น
ไอ้สู้ - "เจ็บอยู่ก็อย่าฝืนเลยมึง เด๋วจะตายห่าซะก่อน" นิโอ๊ะเข้ามาประคองผมให้นั่งลง
ผม - "งั้นกูขอพักก่อนนะ มึง 2 ตัวไปก่อนเลยเด๋วกูตามไป" ผมนั่งพิงต้นไม้สักพักไอ้เล็กก็วิ่งเข้ามาหาผม
ไอ้เล็ก - "กระดูกร้าวขนาดนี้ยังจะวิ่งขึ้นเขาอีก .....ไหวมั้ย ?" ไอ้เล็กนั่งลงบนขอนไม้ตรงข้ามกับผม
ผม - "พักแปปเดียวเด๋วก็หาย" ขณะที่ผมลุกขึ้นไอ้เล็กก็เข้ามาประคองปีกผมทันที
ไอ้เล็ก - "กลับดีกว่ามั้ย ? เด๋วจะไปส่ง"
ผม - "....แยกต้นไทรข้างหน้ามีทางลัดลงเขา รกชันไปหน่อยแต่ถึงบ้านพักพอดี"
ไอ้เล็ก - "ไม่อยากให้ลูกน้องเห็นตัวเองในสภาพนี้ซินะ เข้าใจๆ"
ผม - "ยุ่งน่า มึงไม่ใช่ทหารมึงไม่เข้าใจหรอก มีหน้าที่พยุงก็พยุงไปเถอะ"
ไอ้เล็ก - ".......นั่นซินะ" พอถึงแยกต้นไทรไอ้เล็กขอตัวไปเยี่ยวเลยพยุงผมไปนั่งใต้ต้นไทร มันยืนเยี่ยวไม่ไกลจากผมเท่าไรประมาณ 3 เมตร
แถมหันข้างให้ผมไม่ได้หันหลังอีกต่างหาก ผมเลยเห็นควยมันแบบชัดเจนเต็มตาจากด้านข้าง -*-
ไอ้เล็ก - "กูรู้นะว่ามึงมองควยกูอยู่" ไอ้เล็กสะบัดควย 2-3 ทีแล้วเก็บเข้ากางเกง
ผม - "กูจะไม่ปฏิเสธว่าไม่ได้มองควยมึง แต่ที่กูมองเพราะมือถือในกระเป๋ากางเกงมึงมันสั่นต่างหากล่ะ"
ไอ้เล็ก - "อ้าวหรอ นึกว่าอยากเห็นควยกู" ไอ้เล็กจับควยตัวเองยิ้มให้ผมแล้วรับสายจากครูแสน พอคุยเสร็จมันก็เข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินลงเขาต่อ
ไอ้เล็ก - "ทางอย่างนี้มึงจะลงได้รึวะ ? อันตรายว่ะ" ทางลัดค่อนข้างชันและรกพอสมควร แต่ตามทางมีกิ่งก้านให้เกาะมากมายจนถึงตีนเขา
ผม - "กลัวรึ ? อ่อนว่ะ" ผมเดินลงนำหน้ามันไปประมาณ 2 เมตรด้วยความทุลักทุเลเพราะเจ็บท้อง ไอ้เล็กจึงเข้ามาพยุงผมต่อ
สักพักไอ้เล็กลื่นไถลเพราะพยุงผมบวกกับไม่ชินทางเพราะฟ้าเริ่มมืดลงๆ ผมคว้าตัวมันไว้ได้ทันส่วนมือมันอีกข้างก็เกาะกิ่งไม้เอาไว้
ไอ้เล็ก - "ขอบใจ ....." กิ่งที่มันเกาะกับกิ่งที่ผมเกาะเสือกหักพร้อมกันพอดี ไอ้เล็กคว้าตัวผมไปกอดจนหลังมันกระแทกกับก้อนหินกับกิ่งไม้แทนผมไปหลายที
ส่วนผมเจ็บขามากเพราะฟาดกับอะไรก็ไม่รู้ พอหยุดกลิ้งตัวผมไปหยุดอยู่บนตัวมันพอดี ( โคตรจะดราม่าเลยสาดดดดดดดด )
ผม - "เป็นไงมั่ง ?" ไอ้เล็กนอนกุมหัวเลือดไหลซิบๆ ที่หลังหัว
ไอ้เล็ก - "......ไม่เป็นไรๆ มึงล่ะ ?" ผมพลิกตัวลงจากตัวมันยกขาขึ้นมาดูก็เจอรอยถลอกแดงช้ำที่ขาขวา ผมพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ไม่ไหว
ผม - "หักป่าววะกู ? แย่ชิบหายเลย" ไอ้เล็กลุกขึ้นแล้วปฐมพยาบาลให้ทันทีด้วยเฝือกแสวงเครื่องจากกิ่งไม้และเชือกรัดกางเกงผ้าร่มของมันและของผม
ผม - "ขอดูหัวหน่อยว่าแตกเยอะรึป่าว" ผมกดหัวมันลงแล้วตรวจดูแผลที่หลังหัว ขณะที่ผมเอาเศษใบไม้เศษดินออกจากแผลมัน ไอ้เล็กก็ชวนผมคุยไปเรื่อย
ไอ้เล็ก - "กูรู้ว่ามึงไม่ชอบขี้หน้ากูเพราะกูจะมาแทนที่คนชื่อแจ๊ค แต่อยากให้มึงรู้ว่ากูไม่ได้มาแทนที่เค้า ไม่มีใครแทนใครได้หรอก" ผมนิ่งไปแปปนึง
ผม - "มึงจะร้องเพลงให้กูฟังหรือไง เหอะๆ เอ้า ลุกขึ้นมาแล้วพยุงกูกลับบ้านซะดีๆ ถือเป็นการรับน้องใหม่เข้าทีม" ผมดีดหูมันไปทีนึงอย่างแรง
ไอ้เล็ก - "รับทราบครับคุณรุ่นพี่" ไอ้เล็กลุกขึ้นแล้วพยุงผมเดินลงเข้าต่อด้วยความทุลักทุเลกันทั้งคู่ ตลอดทางผมกับมันคุยกันอย่างสนุกสนานจนถึงบ้านพักผม
ผมรีบโทรหาพี่ลีให้มาดูอาการของไอ้เล็กทันทีเพราะมันสลบไปต่อหน้าต่อตาผม ไม่ถึง 10 นาทีพี่ลีก็มาพร้อมกับนิโอ๊ะ ทั้งสองคนช่วยกันปฐมพยาบาลไอ้เล็ก
แล้วนำส่งโรงบาลอย่างเร่งด่วน
วันเดียวกันเวลาประมาณ 0825 pm ที่โรงพยาบาลแห่งนึง
พี่ลี - "โดนเตะเข้าหน้าจนสลบไปรอบนึงแล้วยังเสือกแรดไปวิ่งขึ้นเขา ต่อด้วยหัวกระแทกหินกระแทกไม้ซ้ำยังเสียเลือดอีก ไม่สลบต่อก็บ้าละย่ะ"
พี่ลียืนอ่านผลตรวจแล้วโยนผลเอ็กซ์เรย์ให้ผมดู 2-3 แผ่น ผมมองหน้าพี่ลีแบบงงๆ เพราะดูไม่รู้เรื่อง แกเลยเบิ๊ดหัวผมไปทีทั้งๆ ที่เคยสอนไปแล้ว ><
พี่ลี - "ไม่ต้องห่วง สมองมันปกติดีไม่มีอะไรบุบสลาย ....ห่วงตัวเองเถอะ สภาพอย่างนี้อยู่เฉยๆ ไปเลยนะไอ้เหลี่ยม ซ่ามากเด๋วแม่สั่งขังคาโรงบาลซะเลยนี่"
ผม - "ก๊าบบบบบ -0-" พี่ลีเอาผลตรวจฟาดผมเป็นชุด
พี่ลี - "จะว่าไปไอ้เล็กมันก็ดีนะ เอาตัวรับก้อนหินกิ่งไม้แทนเอ็งจนสลบ .....หรือว่าเอ็งวางแผนไว้อย่างนั้น หึ๊ ไอ้เหลี่ยม ? แผนสูงนะยะ"
ผม - "เจ๊ก็ ....อย่ารัดคอผมเจ็บ .....ใครจะบ้าฆ่าศิษย์สำนักเดียวกันได้ล่ะ ครูแสนรู้มีหวังโดนฆ่าตายแน่เพราะไอ้เล็กมันเป็นศิษย์ที่เลิฟของเขานี่นา"
พี่ลี - "ต๊ายยยยยย หนังจีนที่สุด ไอ้เสี่ยวเอ๋อ แถมมีงอนด้วยนะ 555 นี่ๆ เจ๊จะบอกไรให้น้องเหลี่ยม เพราะช่วงนี้พวก Chamber ทำงานพลาดเยอะใช่มะล่ะ
แถมพวกเอ็งทำงานต่อเนื่องกันแทบไม่ได้พักเพราะอะไรล่ะ ? เพราะคนไม่พอไม่ใช่หรือไง ? ขาดคนมีฝีมือไม่ใช่รึไง ? แค่นี้ก็รู้ละว่าเค้าเป็นห่วงใครมากกว่า"
ผม - "นี่เจ๊ ถามไรหน่อยดิ ตอบมาตามตรงนะ ครูแสนน่ะ .....สั่งให้เจ๊ใส่เฝือกที่ขาผมใช่มะ ? ทั้งๆ ที่ขาผมไม่ได้หักสักหน่อย กะไม่ให้หนีรอรับโทษใช่มะ ?"
พี่ลี - "ถามเจ้าตัวเองเด่ะ มานู่นแล้วไง .....สวัสดีค่ะผู้พัน นี่คือผลตรวจของอเล็กซ์ ...และนี่ผลตรวจของไอ้เหลี่ยมค่ะ" ครูแสนรับไปดูแล้วมองผมด้วยหางตา
ครูแสน - "บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ไปวิ่ง .....ชอบทำให้เป็นห่วงดีนัก" ครูแสนเอาผลตรวจฟาดหัวผมเป็นชุดเช่นเดียวกับที่พี่ลีทำแต่แรงกว่าถี่กว่าเยอะ T_T
*******************

BY :  XIII Post : 2009-07-19