บทที่ 41 " Keyboard & Mouse "

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ช่วงที่ผมยังไม่ได้รับราชการทหาร
เวลาประมาณ 0300 am ณ ชั้น 2 ของร้านเกมส์แห่งนึงในราม 2 .....ที่ๆ ผมมีความสุขที่สุดในช่วงเวลาแห่งอดีตกาล
??? - "น็อต เอาไรป่าว ? ....เด๋วแป๊ะจะไป 7-11" เสียงเพื่อนคนนึงปลุกผมจากการหลับไหลคาร้านเกมส์ หลังจากฝังตัวอดหลับอดนอนอยู่ที่นี่มา 3 วัน -*-
แป๊ะเป็นเด็กต่างจังหวัดมาจากอยุธยา อายุน่าจะมากกว่าผมประมาณปีสองปี ตัวสูงขาวหล่อหน้าดีมาก แต่งตัวดีพูดจาดีตามสไตล์ลูกคุณหนู
ผม - "แป๊ะจะไป 7-11 หรอ ? .....อีกที่นาทีบาโฟ ( Baphomet - บอสโหดใน Ro ) ออกวะแก๊ส ?" ผมหันไปถามเพื่อนคนนึงที่คอยจัดการเวลาในการล่าบอส
ไอ้แก๊ส - " ....33 นาที ฝากซื้อหนมด้วย" ไอ้แก๊สเป็นเด็กต่างจังหวัดอีกเหมือนกัน มาจาก .....พะเยาหรือไงนี่แหละถ้าจำไม่ผิดนะ -*-a ตี๋ๆ ขาวๆ หน้าตาโอเค
แป๊ะ - "เอ้า ตื่นๆๆ มีใครจะฝากซื้อไรอีกมั้ย ? ไม่งั้นไปแล้วนะ" แป๊ะยืนตบมือเรียกเพื่อนๆ ที่นั่งรอเวลาล่าบอสในหลากหลายอิริยาบรรถ เช่นดู youtube,msn,
chat,web xxx,อ่านการ์ตูน,เดินหาของ ( ในเกมส์ ) หรือหลับพักเอาแรง เพื่อนๆ เลยฝากผมกับแป๊ะซื้อของกินมาตุนกันเอาไว้เพื่อโต้รุ่ง
ทัก - "ปายยยยยล่วยยยยยย" ทักลุกขึ้นจากเก้าอี้งัวเงียๆ มาเกาะหลังผม ผม,ทักและแป๊ะเดินออกจากร้านเกมส์มุ่งหน้าไปยัง 7-11 ที่อยู่ไม่ไกลจากร้านเกมส์
( ประมาณ 300 m ) ชีวิตของผมในตอนนั้นไม่มีอะไรมากนอกจากเรียนและเล่นเกมส์ไปวันๆ วิชาไหนอ่านเองได้ก็ไม่เข้าเรียน วิชาไหนสำคัญหน่อยก็เข้าเรียน
ผมและเพื่อนๆ กลุ่มนี้ค่อนข้างติดเกมส์กันมากแต่ก็ไม่เคยทิ้งการเรียน ทุกคนจะชวนกันเข้าเรียนในวิชาพื้นฐานที่สำคัญๆ และยังช่วยกันติวตอนใกล้สอบ
เรียกได้ว่าในกลุ่มไม่เคยมีใครเคยตกสักวิชาได้ G กันถ้วนหน้า จะมีก็แต่เจ้าฝนที่ยังไม่เคยได้ G เลยสักตัว -*-a เจ้าฝนเป็นผู้หญิงหน้าตาดีอวบนิดๆ มาจาก
สุราษฎร์ธานี ทุกคนจะเอ็นดูเจ้าฝนเหมือนน้องสาวคนเล็กเลยทีเดียว พูดถึงเรื่องอายุก็เป็นเรื่องต้องห้ามของกลุ่มผมเหมือนกันคือ "ห้ามถามอายุ" ><
เริ่มจาก "ไอ้ชัย" ที่อายุมากสุดในกลุ่ม ไม่สามารถระบุอายุที่แน่นอนรวมทั้งรหัสนักศึกษาของมันได้ ( มันเก็บไว้เป็นความลับสุดยอด -*- ) รู้อย่างเดียวคือ "แก่"
ไล่ลงมาก็คือ "แป๊ะ" - "ทัก" - "ไอ้แก๊ส" - "ไอ้ป๋อม" ( ตอนนี้ไอ้นี่หน้าตาคล้ายนักร้องนำวง Restrospect มากกกกก จนมีคนทักผิด >< ) - "ผม" - "จ่อย"
ไอ้จ่อยมาพร้อมกับแฟนสาวชื่อ "แอม" คู่นี้ก็ติดเกมส์กันงอมแงมตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลาย จาก จ.ตาก คู่นี้เหมาะสมกันมากเพราะไอ้จ่อยหน้าตาดีตัวสูงใหญ่
ส่วนแอมก็สวยเท่แบบสาวมั่น และคนสุดท้ายก็คือ "เจ้าฝน"  ....อ้อ ลืมไปคนนึง "ดอกเอ็กซ์" ที่จริงมันชื่อ "เอ็กซ์" มาจากราชบุรี พวกผมเรียกมันอย่างนั้นเพราะ
ตอนมันเล่น Ro ตัวละครผู้หญิงมันจะเล่นได้ตอแหลมากๆๆ ซะจนทุกคนอดใจไม่ไหวที่จะด่ามัน "ดอก" ผมกับเอ็กซ์จะมีเรื่องให้เถียงกันเป็นประจำเรียกได้ว่า
เป็น "คู่กัด" ก็ว่าได้ แบบว่าเป็นสีสันของกลุ่มอะไรประมาณนั้น ก็จะมีแป๊ะที่คอยเข้ามาไกล่เกลี่ยตลอดแต่แป๊ะก็เข้าข้างผมทุกที บางครั้งก็ออกตัวแทนผมซะ
จนทักไม่ค่อยพอใจไม่พูดกับผมไปหลายวัน มีอยู่วันนึงผมออกจากห้องทักแล้วไปหาไรกิน ระหว่างทางเจอแป๊ะเช่าการ์ตูนก็เลยเข้าไปคุยกันอยู่พักใหญ่
( คุยกันเรื่องเกมส์ ) สักพักผมกลับมาที่ห้องโดยมีแป๊ะตามมาด้วยกะว่าจะปรึกษาเรื่องล่าบอสในคืนนี้ ทักมันหงุดหงิดไรไม่รู้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทันที 
ทำเอาผมกับแป๊ะยืนงงกันเป็นไก่ตาแตก แป๊ะถอนหายใจแล้วพูดว่า "เฮ้อออ แป๊ะไม่น่ามาเลยว่ะ" ผมกับแป๊ะเลยไปตีปิงปองกันทั้งวัน พอเย็นๆ ก็เปลี่ยนเป็น
เตะบอลกับเพื่อนๆ ในหอ คืนนั้นบรรยากาศการล่าบอสก็เปลี่ยนไปจากที่เคยเฮฮาสนุกสนานก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียดเพราะทักหงุดหงิดว่าดะเรียงตัว 
เรียกได้ว่าใครพลาดแม้แต่นิดเดียวทักว่าเสียหมาเลยล่ะ ซึ่งปกติทักมักจะพูดว่า "ไม่เป็นไร เอาใหม่ๆ" แต่คราวนี้ต่างออกไปเลยทำเอาทุกคนนั่งเงียบกริบเพราะ
ไม่เคยเห็นทักเป็นอย่างนี้มาก่อน ขนาดดอกเอ็กซ์ที่ว่าปากร้ายปากหมายังต้องเงียบนั่งหงิมได้แต่มองทักตาปริบๆ ไม่กล้าพูดย้อนกลับไปสักคำ
ผม - "เบื่อ .....แป๊ะ ไปส่งหน่อยดิ ขี้เกียจเดิน" ผมลุกขึ้นถีบเก้าอี้ไปโดนโต๊ะคอมพ์แล้วเดินไปหาแป๊ะที่นั่งถัดไปอีก 2 โต๊ะ
แป๊ะ - "อะ เอ้อ กลับแล้วหรอ ? ....กลับไวจัง อยู่ก่อนดิ"
ผม - ".....เบื่อพวกงี่เง่า" บรรยากาศยิ่งแย่ไปกันใหญ่เพราะผมอารมณ์เสียแบบสุดๆ จากที่ไม่เคยเป็นและเพื่อนๆ ก็ไม่เคยเห็น ทุกคนเลยบอกให้ผมใจเย็นๆ
ทัก - "แป๊ะ มึงไม่ต้องไป เด๋วกูไปเอง" แป๊ะเลยส่งกุญแจมอไซต์ให้ทักแต่ผมคว้ากลับบอกให้แป๊ะไปส่ง แอมกับฝนลุกขึ้นมาแยกผมกับทักออกทันทีเพราะกลัว
ว่าจะต่อยกัน ฝนกับไอ้ชัยดึงมือผมลงไปนั่งที่หน้าร้าน ส่วนแอมกับไอ้จ่อยดึงทักไปนั่งที่โซฟาตรงมุมพักผ่อนของชั้น 2 สักพักแป๊ะก็ตามลงมานั่งคุยกับผมจน
หายโมโห ทุกครั้งที่ผมคุยกับแป๊ะจะรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนตัวเองได้ระบายความเครียดออกมาเลยรู้สึกดี ต่างกับทักที่ผมไม่อยากพูดอะไรออกไป
แป๊ะเล่าเรื่องตลกสมัยที่อยู่อยุธยาให้ผมฟังหลายเรื่องจนผมขำน้ำหูน้ำตาไหล ทักเดินลงมาแป๊ะเลยยิ้มให้ผมแล้วเดินไปคุยกับทักก่อนจะเดินขึ้นไป
ทัก - ".....นึกว่ากลับไปแล้ว" ทักนั่งลงข้างผมไม่พูดอะไรอีกเลยอยู่พักใหญ่
ทัก - "ร้อนก็ร้อนแถมยุงก็เยอะ ขึ้นไปนั่งตากแอร์เย็นๆ ข้างบนกันดีกว่า ปะ" ผมลุกขึ้นเดินไปทางทิศตรงกันข้ามกับทัก ทักเลยเดินมาจับแขนผม
ทัก - "ขอโทษ .....ทักขอโทษนะ"
ผม - "ก็แค่นั้นแหละ ....มันจะไปอยากอะไร .....งี่เง่าจริงๆ" ผมหันกลับไปยิ้มให้ทักแล้วดึงมือทักออกจากแขน
ทัก - "เด๋วๆ จะไปไหน ? .....อยู่ก่อนดิ ....พรีสล่าบอสที่เป็นงานยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ด้วย ....มีแค่ไอ้แก๊สกับไอ้ชัยมันไม่ไหวหรอก ....อย่าเพิ่งกลับห้องดิ"
ผม - "ใครบอกจะกลับห้อง ? จะไป 7-11 ต่างหาก .....ขี้เกียจเดินเลยให้แป๊ะไปส่ง ....ทำไมต้องร้อนตัวด้วยหน๊ออออ ?" ทักอายยิ้มหน้าแดงเข้ามากอดคอผม
ทัก - "กลับมั้ยล่ะ ? เด๋วทักไปส่ง" ผมไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มเขินแล้วศอกเข้าคางมันไป 1 ที ทักเลยไปเอากุญแจมอไซต์ของแป๊ะแล้วขับมารับผมที่หน้า 7-11 
หลังจากนั้นเกิดไรขึ้นที่ห้องของผมก็คงจะเดาออกนะ 55555
หลายวันต่อมาหลังจากคืนนั้นก็ถึงวันเกิดของแอม ( แฟนไอ้จ่อย ) ผมกับแอมเลยไปซื้อของมาทำสุกี๊กินกันที่ห้องของทัก
คืนนั้นพวกผมสนุกสนานเฮฮากันมากจนถึงเที่ยงคืน ผมยังจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ว่าผมมีความสุขขนาดไหนในคืนนั้น
ไอ้ชัยที่เป็นรองหัวหน้ากิลดิ์ ( Guilde ) เสนอให้มีการดื่มฉลองหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการล่าบอสมานาน แล้วยังได้ของ Rare Item และการ์ดจากบอสมากมาย 
ถ้าคิดเป็นเงินจริงในสมัยนั้นก็ได้เกือบ 90,000 บาท *0* แต่พวกผมลงมติกันแล้วว่าจะไม่ขาย ( สุดท้ายก็ขายแดกเพราะเลิกเล่นกันหมด -*-a )
ไอ้จ่อย,แอม,ฝนและไอ้แก๊สขอตัวกลับห้องเพราะพรุ่งนี้มีเรียน ก็เหลือแต่ผม,ทัก,แป๊ะ,ดอกเอ็กซ์,ไอ้ชัยและไอ้ป๋อมที่นั่งก๊งกันจนหมดไปหลายกลม 
ไอ้ป๋อมที่คออ่อนสุดฟุบหลับคาเตียงเป็นคนแรกแล้วที่เหลือก็ฟุบไปตามๆ กัน ผมกับดอกเอ็กซ์ปูผ้านอนทะเลาะกันข้างล่างโดยมีไอ้ชัยเป็นกรรมการ 
ส่วนทัก,แป๊ะและไอ้ป๋อมนอนเรียงกันบนเตียง ผมนอนริมสุดเกือบติดกับเตียงโดยมีไอ้ชัยกั้นผมไว้ไม่ให้ตีกับดอกเอ็กซ์ ทักที่นอนริมสุดด้านเดียวกับผม
ก็ลุกขึ้นลงมานอนข้างผมแล้วบอกว่าไอ้ป๋อมมันนอนดิ้นเลยนอนไม่หลับก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ผมนอนมองทักหลับอยู่แปปนึงแล้วก็ห่มผ้าให้เพราะเห็นทักมัน
นอนกอดอก ทักตกใจตื่นมอง ผมแล้วยิ้มให้ก่อนจะจับมือผมแน่นดึงไปกอดไว้ที่หน้าอกแล้วหลับไป ( เมาอย่างนั้นถ้าไม่หลับก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ เหอะๆ ) 
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเที่ยงที่แป๊ะเปิด TV ดูข่าว ผมพยายามเอาแขนขาทักที่กอดผมออกแต่ทักก็พลิกตัวมากอดผมต่อทำให้แป๊ะที่นั่งดู TV อยู่ถึงกับขำออกมา
เรื่องการย้ายหอของผมไปที่ราม 1 ทำเอาเพื่อนๆ ทุกคนตกใจมากโดยเฉพาะทัก ผมไม่ได้บอกเหตุผลอะไรกับทุกคนอย่างชัดเจนแต่ผมบอกกับทุกคนว่า
ผมจะมาหาทุกเสาร์อาทิตย์ วันสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่ราม 2 กับเพื่อนๆ ผมเล่นเกมส์กับเพื่อนยันเช้า ( ผมกับทักมีไรกันตั้งแต่ 6 โมงเช้ายันเที่ยง -*- )
พอตอนเที่ยงเพื่อนๆ ก็มาช่วยกันขนของไปไว้ที่หอใหม่ ( พนาสิน 2 ไอ้ตึกใหม่ที่มีลิฟต์มีแอร์ ) และที่นั่นเองที่แป๊ะสารภาพว่า "ชอบผม"
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นหลังจากที่ผมย้ายมาอยู่ได้สัก 1 เดือน แป๊ะมาซื้อหนังสือที่ศูนย์หนังสือแล้วโทรมาหาผม ผมเลยออกไปหาแป๊ะเพื่อหาหนังสือไปอ่านมั่ง
ผมกับแป๊ะเลือกซื้อหนังสือกันอยู่นานก่อนจะไปหาไรกินกันที่หลังรามในเวลาหัวค่ำ 
แป๊ะ - "พรุ่งนี้แป๊ะมีเรียนที่ราม 1 แต่เช้าเลยว่ะ ขี้เกียจตื่นเช้าชิบหายเลย"
ผม - "งั้นคืนนี้นอนห้องข้าก็ได้" ผมไม่เคยคิดไรกับแป๊ะนอกจากเพื่อนเลยออกปากชวนไปอย่างนั้น
แป๊ะ - "แล้ว ....ทักมันไม่ว่าหรอ ?"
ผม - "เกี่ยวไรกับมันล่ะ ? ไม่ใช่ห้องของมันสักหน่อย .....อีกอย่างเพื่อนลำบากทั้งที จะไม่ช่วยได้ไงล่ะ"
ขณะที่ผมพิมพ์รายงานส่งอาจารย์ แป๊ะก็เข้าไปอาบน้ำบอกว่าจะรีบมารอดูบอล พอแป๊ะออกมาจากห้องน้ำก็เดินมากด TV ดูว่าบอลแข่งแล้วหรือยัง ?
แป๊ะนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ตามร่างกายที่แข็งแรงสูงโปร่งขาวสะอาดของแป๊ะมีหยดน้ำเกาะอยู่นิดหน่อยพอประมาณ แต่ผมเห็นก็ยังเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร
ผม - "เสื้อผ้าในตู้หยิบใช้ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ" ผมบอกแป๊ะขณะที่ก้มหน้าก้มตาจ้องหน้าจอโน๊ตบุ๊คพิมพ์รายงานอย่างรีบเร่ง
แป๊ะ - "อ้าว มีเสื้อของไอ้ทักด้วยนี่"
ผม - "มันคงลืมไว้ล่ะมั้ง"
แป๊ะ - "ไม่ก็เอาไว้ใส่ตอนมานอนนี่" ผมหยุดพิมพ์ไปแปปนึงแล้วพิมพ์ต่ออย่างไม่คิดอะไร
แป๊ะนอนดูหนังอยู่บนเตียงส่วนผมนั่งพิมพ์รายงานอยู่ที่โต๊ะข้างล่าง สักพักทักก็โทรมาผมเลยรับสายแล้วคุย แป๊ะส่งสัญญาณไม่ให้ผมบอกว่าแป๊ะอยู่ที่ห้องผม
ผม - "ทำไมต้องโกหกทักมันด้วย ?" ผมนั่งพิมพ?รายงานต่อแล้วถามแปีะโดยไม่หันกลับไปมองแป๊ะที่นอนดูหนังอยู่บนเตียง
แป๊ะ - "เรื่องเท็จบางเรื่องฟังแล้วสบายใจกว่าเรื่องจริงบางเรื่องซะอีก"
ผม - "....แต่ถ้ามารู้ที่หลังจะรู้สึกแย่เป็น 2 เท่ากว่าตอนแรกอีกนะ" แป๊ะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรลุกขึ้นไปหยิบขนมหยิบผลไม้มานั่งกินข้างผม
แป๊ะ - "เรื่องจริงบางเรื่องถ้าไม่ได้พูดออกไปแล้วมันไม่สบายใจยังไงไม่รู้ซิ"
ผม - "อย่างเช่น ?" ผมหันไปอ่านข้อมูลที่เลคเชอร์มาแล้วขีดเส้นใต้ใจความสำคัญพลางควงดินสอเล่น
แป๊ะ - "....บอกรักคนที่เราแอบชอบ"
ผม - "5555 ไปแอบชอบผู้สาวที่ไหนมาล่ะเพื่อนแป๊ะ ?"
แป๊ะ - "ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แหละ ....แต่โชคร้ายที่เค้ามีเจ้าของแล้ว"
ผม - "แย่แฮะ ดันไปหลงรักคนมีเจ้าของซะได้" ผมลุกขึ้นหยิบหนังสือในเป้ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อตอนกลางวันแล้วแย่งแอปเปิ้ลที่แป๊ะถือไว้มากิน
แป๊ะ - "ไม่รู้จะบอกเค้าดีมั้ย ? .....น็อตว่าไงวะ ? เป็นน็อตน็อตจะบอกมั้ย ?"
ผม - "ไม่รู้ดิ ......แต่ถ้าไม่บอกตอนนี้แล้วจะไปบอกไหนล่ะ ?" ผมนั่งลงพิมพ์รายงานต่อพลางแทะแอปเปิ้ลง่ำๆ
แป๊ะ - "นั่นดิ สงสัยคงต้องบอกแล้วล่ะ .......แป๊ะชอบน็อตว่ะ" แอปเปิ้ลร่วงจากปาก ปากการ่วงจากมือ ผมนั่งนิ่งพูดไรไม่ออกไปประมาณ 5 วินาที
ผม - "โอ๊ยยยยยยยย โจ๊กแล้วแป๊ะ 555555 เข้าใจคิดนะ ขำว่ะ 555555 พูดเล่นอย่างนี้ไม่ดีนะ 555555"
แป๊ะ - "ไม่ได้พูดเล่น พูดจริงว่ะ" 
ผม - "จริงดิ ?"
แป๊ะ - "จริง"
ผม - "ไม่ได้ล้อเล่นหรือแกล้งอำกันใช่มะ ?"
แป๊ะ - "อือ" สีหน้าท่าทางแป๊ะจริงจังมากซะจนผมขำไม่ออก
แป๊ะ - "เฮ๊ย ล้อเล่นน่า 55555 ดูทำหน้าเข้าดิ เหวอเลยหรอ ? 55555" แป๊ะหัวเราะแล้วตบไหล่ผมก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ ผมรู้ดีว่าตะกี้แป๊ะมันพูดจริงไม่ได้ล้อเล่น
คืนนั้นผมนอนไม่หลับเพราะคิดประมวลเหตุการณ์ต่างๆ ของแป๊ะกับผมตั้งแต่รู้จักกันวันแรกจนถึงปัจจุบัน ผมค่อนข้างมั่นใจว่าแป๊ะชอบผมจริงๆ น่ะแหละ
แป๊ะ - "นอนไม่หลับหรอ ?" แป๊ะพลิกตัวมาถามผมที่นอนตะแคงมองมัน
ผม - "....เป็นใครใครจะหลับลงล่ะ อยู่ดีๆ เพื่อนที่เจอกันแทบทุกวันมาบอกชอบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้"
แป๊ะ - "ไม่ต้องห่วง แป๊ะไม่คิดจะเป็นมือที่ 3 หรอก รอให้น็อตเบื่อไอ้ทักมันเมื่อไรแล้วแป๊ะค่อยเสียบแทนมัน 555"
ผม - "นั่นไง คิดจริงๆ ด้วย เหอะๆ" แป๊ะขยับตัวเข้าใกล้ผมดึงหมอนข้างที่ผมกอดอยู่ออก ผมเลยขยับตัวออกห่างแป๊ะไปหน่อยนึง
แป๊ะ - "แป๊ะชอบน็อตก็จริงแต่ในขณะเดียวกันก็ทำร้ายจิตใจไอ้ทักที่เป็นซี้กันไม่ได้ เพราะงั้น ....ไม่ต้องกลัวว่าแป๊ะจะทำไรน็อตหรอก" แป๊ะเอามือมากอดผม
ไว้เฉยๆ แล้วก็อยู่อย่างนั้นจนเช้า
หลายปีต่อมาทั้งผมและทักเข้ารับราชการแล้วลงใต้กันทั้งคู่ ทำให้เพื่อนทุกคนตกใจและเป็นห่วงกันสุดๆ เพราะผมและทักไม่ได้ติดต่อพวกนั้นเป็นเวลานาน
พอรู้อีกทีก็อยู่ใต้กันแล้ว หลังจากเรียนจบแล้วเพื่อนๆ ก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตัวเอง ไอ้ชัย ....เชื่อมั้ยว่ามันยังเรียนไม่จบ -.- ยังอยู่ที่ราม 2 เหมือนเดิม 
( มันบอกว่าไม่รีบร้อนมีเวลาตั้ง 8 ปี -*-a ) ไอ้ป๋อมต่อ ป.โท ที่มหาลัยชื่อดังแห่งนึงใน กทม. ( มันบอกว่าอยากเป็น Dr. -*- ) ไอ้แก๊ส ....ไปเป็นผู้จัดการด้าน 
HR ( Human Resource ) ของบริษัทเอกชนแห่งนึง ( เหมาะมากสำหรับคนที่ชอบควบคุมคนอื่นอย่างมัน เหอะๆ ) ไอ้จ่อยและแอมกลับไปแต่งงานกันที่ตาก
อยู่กันอย่าง .....มีความสุขล่ะมั้ง 5555 ( เห็นทะเลาะกันทุกวัน -*-a ) ดอกเอ็กซ์ ....กลับไปรับมรดกและกิจการส่วนตัวต่อบิดามารดาที่แสนจะดุโคตรๆ 
( มันบอกว่าโดนบังคับน่ะ 5555 ) น้องฝน .....หลังจากที่ผิดหวังกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยก็หนีกลับไปเช็ดน้ำตาที่สุราษฎร์ฯ ก่อนจะ
แต่งงานประชดชีวิตทันที -*- ( มีลูกแล้ว 1 คน ชื่อน้อง "ข้าวปุ้น" ....แปลว่าไรวะ ? เหอะๆ ) ส่วนแป๊ะ ....กลับไปเป็นนายอำเภอหนุ่มรูปหล่อไฟแรงที่บ้านเกิด
แป๊ะพยายามติดต่อเพื่อขอพบเจอผมอยู่หลายครั้งแต่ผมก็ปฏิเสธมันเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ ( ก็ตูยังไม่เลิกกับไอ้ทักมันนี่หว่า 55555 )
***********************
และนั่นคือเรื่องราวที่ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดก่อนจะมารับราชการทหาร ความจริงยังมีเรื่องราวอีกเยอะแยะมากมายเกี่ยวกับเพื่อนกลุ่มนี้
แต่เอาไว้แค่นี้ดีกว่า 555 เพราะส่วนใหญ่มันจะเป็นเหตุการณ์ซึ้งๆ ที่เกิดขึ้นกันในเกมส์ ถึงแม้มันจะเป็นแค่เกมส์แต่ผมถือว่า "ถ้าวันนั้นผมไม่รู้จักคนเหล่านั้น
หรือไม่ได้เล่นเกมส์ร่วมกับคนเหล่านั้น .....ก็คงไม่มีผมในวันนี้" เพราะอะไรน่ะหรอ ? เพราะข้อคิดแง่คิดบางอย่างผมได้จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นภายในเกมส์
ทั้งมิตรภาพ,การเสียสละ,การแบ่งปัน,ความไว้ใจซึ่งกันและกัน,ทีมเวิร์ค,ความเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดี ผมนำเรื่องราวทั้งข้อคิดแง่คิดและปรัชาญาบางอย่าง
ที่เกิดขึ้นมาปรับใช้กับชีวิตจริงของผมไม่ว่าจะด้านที่ปกติหรือไม่ปกติของชีวิต ทำให้เป็นตัวผมขึ้นมาได้ในปัจจุบันนี้
ถึงตอนนี้เพื่อนๆ เหล่านั้นจะเลิกเล่นเกมส์นี้ไปกันหมดแล้วแต่ทุกครั้งที่ผมจับ Keyboard และ Mouse ก็ยังนึกถึงวันเก่าๆ ที่ร่วมกันล่าบอส,ช่วยกันหาของ,
ช่วยกันทำสงครามกิลดิ์วอร์ทุกครั้งไป อยากกลับไปเป็นอย่างนั้นอีกจัง 55555 ผมเห็นด้วยกับคำกล่าวที่ว่า 
"เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน ...แต่ความทรงจำดีๆ ไม่เคยเปลี่ยน" พวกคุณคิดอย่างผมมั้ย ??????

BY :  XIII Post : 2009-10-23