บทที่ 44 " Game Over "

เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
********************************************************
เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วดาดฟ้าเรือบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่ ทั้งซากศพ,คราบเลือด,ปลอกกระสุนปืนและร่องรอยของคมกระสุนปืนหลายขนาด
มีอยู่ทั่วไปหมด ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เห็นทุกๆ การเคลื่อนไหวอย่างกับภาพสโลว์โมชั่นที่ดำเนินไปอย่างไปช้าๆ ของคนกลุ่มนึงที่กำลังยิงกันอย่างดุเดือด
ไอ้แม็ค - "เฮ๊ย!!! เป็นไรป่าววะ ? ลุกๆๆ" เพื่อนคนนึงเข้ามาประคองร่างของผมที่กำลังนั่งพิงตู้คอนเทนเนอร์ให้ลุกขึ้น
ผม - "สู้ล่ะ ? ...ไอ้สู้อยู่ไหน ?" ผมมองหาคู่หูที่เพิ่งจะโดนแรงอัดของระเบิดไปพร้อมๆ กับผมจนกระเด็นตกลงมาจากสะพานเดินเรือเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว
ไอ้สู้ - "กูอยู่นี่ .....ปวดหูชิบหาย" นิโอ๊ะวิ่งเข้ามาพยุงไอ้สู้ให้ลุกขึ้นแล้วหลบหลังตู้คอนเทนเนอร์ก่อนจะยิงสลับกันไปมา
ผม - "3 คนนั้นออกมาจากห้องเครื่องยัง ?" ผมหันไปยิงตอบโต้ข้าศึกที่กำลังพยายามตีโอบพวกผม
ไอ้แม็ค - "ยังว่ะ วิทยุก็ติดต่อไม่ได้ .....พวกแม่งเริ่มมากันเยอะแล้วเด่ะ .....แบบนี้มีหวังตายห่ากันหมดแน่"
ไอ้เล็ก - "ทำไมถึงนานจังวะ ? ไอ้ยูอะไรนั่นเป็น EOD ไม่ใช่หรอ ? .....ระเบิด!!!" ทุกคนกระโดดหลบระเบิดกันอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ทั้งสิ้น
นิโอ๊ะ - "กูว่ามันจะจมก็ตอนนี้แหละวะ .....เอาไง ?" ไอ้เล็กยิง M203 ตอบโต้ไปบ้างจนพวกมันล้มระเนระนาด
ผม - "ยังไงซะเรือห่านี่ก็จะจมไม่ได้ .....ไม่งั้นแย่แน่ .....รีโหลด"
ไอ้สู้ - "เลวจริงๆ ไอ้ ( วรนุช ) Victor .....ตายแล้วยังสร้างปัญหาได้อีกนะ" ไอ้สู้พุ่งตัวออกไปหยิบปืนจากข้าศึกมาใช้แล้วโยนอีกกระบอกให้ผม
พี่เอ,พี่โก้และไอ้ยูอาสาจะไปปลดระเบิดที่ห้องเครื่องก่อนที่มันจะทำงานแล้วสารเคมีหลายร้อยตันก็จะลอยเต็มอ่าวไทย
พวกผมถูกระดมยิงจากทุกทิศทางเลยวิ่งมารวมกลุ่มแล้วตั้งรับทางหัวเรือที่สูงกว่าพื้นที่บนดาดฟ้าเพื่อรอ 3 คนนั้นออกมาจากห้องเครื่องก่อนจะโดดน้ำหนี 
ในขณะที่ความหวังการเอาชีวิตรอดบนดาดฟ้าเรือเริ่มเลือนลาง เสียง BH ก็ดังมาแต่ไกลพร้อมกับเสียงของปืนกล M249 ที่สาดลงมาบนดาดฟ้าเรือจนข้าศึก
หลบกันแทบไม่ทันส่วนไอ้คนที่หลบไม่ทันก็พรุนไปทั้งตัว BH บินวนยิงจนดาดฟ้าเรือเงียบสงบสักแปปก็มีคนในชุดสีดำคนโรยตัวลงมา
ไอ้เชษฐ์ - "ไม่ทราบว่าจะเก็บเงินค่าบริการได้ที่ใครครับ ?" มันคือ 1 ใน 6 ของสมาชิกจงอางน้อยที่ยังมีชีวิตอยู่
นิโอ๊ะ - "ยังยิงได้เฉียบขาดเหมือนเดิมนะ" นิโอ๊ะเงยหน้ายกนิ้วโป้งให้มือปืนกล M249 บน BH นั่นก็คือ "ไอ้จันดี" นั่นเอง
ผม - "นักบินนั่น ....พี่อ๊อฟหรอ ?" ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง BH ที่กำลังลอยตัวเหนือพวกผม
ไอ้เชษฐ์ - "ปล่าว นั่น ...." 
ไอ้แม็ค - "เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ต้องจัดแนว ....." ไอ้แม็คพูดไม่ทันขาดคำเสียงระเบิดก็ดังขึ้นตูมมาจากประตูด้านข้างจนประตูปลิวตกทะเล
พี่เอ,พี่โก้และไอ้ยูวิ่งหน้าตั้งแบบหนีตายกันออกมาอย่างสุดชีวิตเพราะข้าศึกอีกกลุ่มกำลังไล่หลังมา พวกผมตั้งแนวยิงคุ้มกัน 3 คนนั้นให้วิ่งมาทางหัวเรือ
ไอ้เชษฐ์ - "สไนเปอร์!!! ....ไอ้น็อต ....สไนเปอร์ตรงสะพานเดินเรือโว๊ย!!!" ไอ้เชษฐ์ตะโกนบอกให้ผมจัดการกับสไนเปอร์ก่อนที่มันจะยิง 3 คนนั้น
แต่มันกลับยิงไอ้จันดีที่อยู่บน BH แทน ผมนั่งเล็งคุกเข่าตั้งมือซ้ายพาดกับกล่องแทนขาตั้งปืนแล้วยิง แต่ปืน ( Ak 47 ) เสือกขัดลำกล้องแม่งซะงั้น
ผม - "( วรนุช ) เอ๊ย!!!" ผมหันไปมองทุกคนที่ช่วยกันยิงกดดันไม่ให้สไนเปอร์ออกมายิง 3 คนนั้นได้ เมื่อผมหันกลับไปมองที่ 3 คนนั้นอีกที ภาพที่ผมเห็นคือ
ไอ้ยูกำลังปีนข้ามกล่องแล้วโดนยิงจากข้างหลังจนทะลุมาข้างหน้าล้มลงไปนอนกับพื้น พี่เอและพี่โก้หันหลังกลับไปพยุงให้ไอ้ยูลุกขึ้น ถึงพี่เอจะใส่เสื้อเกราะ
แต่ถ้าโดนยิงที่หลังด้วยกระสุนขนาด 7.62 ของสไนเปอร์ไรเฟิลเข้าไป 2 นัดยังไงก็ลุกไม่ขึ้น ( ที่มันยิงหัวไม่ได้ก็เพราะ 1.สภาพเรือที่โคลงไปมาจากคลื่นทะเล 
2.มันถูกยิงกดดันอยู่ทำให้เล็งปราณีตไม่ได้ ด้วยเหตุผล 2 ข้อนี้ทำให้มันจำเป็นต้องเลือกยิงเป้าที่มีขนาดใหญ่มากกว่าขนาดเล็กนั่นก็คือบริเวณลำตัว )
ผมกับไอ้สู้หันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าแล้วต่างฝ่ายต่างก็ควักปืนพกออกมาก่อนจะกระโดดลงไปเพื่อช่วย 3 คนนั้น นิโอ๊ะกับไอ้เล็กเลยยิงคุ้มกันให้
ผมกับไอ้สู้วิ่งแล้วยิงยิงแล้ววิ่งจนถึง 3 คนที่ห่างจากกลุ่มข้าศีกเพียงแค่ 10 กว่าเมตร ผมพยุงไอ้ยูไอ้สู้พยุงพี่เอส่วนพี่โก้ยิงคุ้มกันทางด้านหลังให้
ขณะที่พี่โก้กำลังเปลี่ยนแมกกาซีนหลังจากโดนยิงเฉี่ยวขาจนวิ่งไม่ถนัด ก็มีข้าศึกคนนึงโผล่ออกมาจากด้านซ้ายอย่างรวดเร็วพร้อมมีดที่กำลังเหวี่ยงใส่ไอ้ยู
ผมตกใจจะหันไปยิงแต่ก็ไม่ถนัดเพราะกำลังพยุงไอ้ยูอยู่แต่สุดท้ายนิโอ๊ะก็ยิงให้ พอมาถึงนิโอ๊ะก็จัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ไอ้ยูที่โดนยิงทะลุหน้าท้อง
ไอ้จันดีที่อยู่บน BH โยนกระเป๋าสีดำลงมา 3 ใบ ข้างในเป็นอุปกรณ์ดำน้ำเพื่อใช้ในการหนีไปที่เรือยางที่จอดห่างออกไป 350 เมตร
ไอ้แม็ค - "เอาคนเจ็บขึ้น ฮ. ไปก่อนเลย เด๋วคุ้มกันให้" 
ผม - "ไอ้แม็ค กูอยู่ด้วย .....ไปก่อนเลยไอ้สู้ เด๋วกูตามไป"
ไอ้สู้ - "ไม่ กูจะอยู่ด้วย"
ผม - "ไอ้สู้ ไม่มีเวลาแล้วนะเว้ย" ผมดึงไหล่ลากตัวมันให้ขึ้น ฮ. 
ไอ้สู้ - "มึงไม่ไปกูก็ไม่ไป" ไอ้สู้ดึงไหล่กลับเปลี่ยนแมกกาซีนแล้วยิงต่อ
ผม - ".....กูบอกว่าเด๋วตามไปก็ตามไปซิ .....ไม่เชื่อใจกันแล้วรึไง ? .....อีกอย่างพรุ่งนี้วันเกิดน้องแพรนะ" ไอ้สู้หยุดยิงนั่งนิ่งเงียบ 
ไอ้สู้ - "สัญญากับกูก่อน .....ว่ามึงจะตามมา" ไอ้สู้ส่งปืนให้แล้วเอามือทั้งสองข้างจับหน้าผมพูดทั้งน้ำตาคลอเบ้า
ผม - " ....สัญญา" ผมก้มหน้าน้ำตาร่วงจับคอเสื้อมันแน่น ไอ้สู้เลยดึงตัวผมเข้าไปกอด ผม, ไอ้แม็คและไอ้เชษฐ์ ยิงคุ้มกันจน BH บินหายไปในความมืด
ไอ้แม็ค - "เอาล่ะ ตาพวกเรามั่งแล้ว" ไอ้แม็คกับไอ้เชษฐ์ปาระเบิดควันอำพรางตัวพร้อมกันก่อนจะวิ่งไปที่กาบเรือเพื่อดำน้ำหนี 
แต่โชคร้ายที่ข้าศึกมีเรือเล็กอีกลำที่ระดมยิงชุดใหญ่ใส่หัวเรือตรงจุดที่พวกผมกำลังจะโดดทำให้พวกผมโดดน้ำหนีไม่ได้
ไอ้แม็ค - "ท้ายเรือๆ ....ไปๆๆ"  เมื่อข้าศึกยิง M79 เข้าใส่พวกผมเลยต้องวิ่งฝ่าดงข้าศึกย้อนกลับไปทางท้ายเรือที่ปลอดภัยกว่า 
พวกผม 3 คนวิ่งกันอย่างไม่คิดชีวิตข้ามกล่องข้ามศพกลิ้งหลบหนีตายกันอย่างอุดตะหลุด ผมโดนทั้งสะเก็ดระเบิดและเศษเล็กเศษน้อยของสิ่งของไปทั่วตัว
ตอนนั้นผมคิดในใจว่า "เจ็บเล็กเจ็บน้อยก็ไม่ว่าแต่ขาจ๋า ....อย่าเพิ่งหมดแรงไปก่อนนะ" >< เมื่อมาถึงท้ายเรือพวกผม 3 คนก็ตกใจเบรคกันแทบไม่ทัน
ที่มี ฮ.BH อีกลำนึงลอยตัวห่างจากท้ายเรือประมาณ 3 เมตร
พี่อ๊อฟ - "ยืนเหม่อหาพ่อมึงหรือไง ? โดดเร็ว" พี่อ๊อฟ ว. เข้ามาหาผมพร้อมหันข้าง BH ให้ 
ผม - "ไปๆ" ไอ้แม็คและไอ้เชษฐ์วิ่งกันสุดชีวิตแล้วกระโดดขึ้น BH ไปก่อนเลยโดยมีผมหันไปปาระเบิดคุ้มกันให้ หลังจากนั้นผมก็รีบหันกลับไปแล้ววิ่งๆๆ
BH โดนข้าศึกยิงนิดหน่อยพี่อ๊อฟเลยบินออกห่างเพื่อลดความเสียหาย เมื่อ BH บินออกไปไหลกว่าเดิมผมเลยหยุดวิ่งหาที่หลบห่ากระสุน
ผม - "พี่อ๊อฟ ....มันไกลไป ผมโดดไม่ถึง"
พี่อ๊อฟ - "เข้าใกล้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว มึงต้องลองโดดแล้วล่ะ"
ไอ้แม็ค - "ไอ้น็อต มึงไว้ใจกูป่าว ?"
ผม - "สุดๆ ว่ะ .....มีแผนรึไง ?"
ไอ้แม็ค - "งั้นมึงโดดเลย" 
ผม - "ไม่ถึงแน่ๆ .....แต่กูไว้ใจมึงว่ะ" ผมวิ่งๆๆ อีกครั้งแล้วโดด ไอ้แม็คพุ่งตัวออกจาก BH แล้วคว้าตัวผมไปกอดแน่น ร่างผมลอยขึ้นไปเรื่อยๆ เพราะไอ้แม็ค
เอาเชือกล็อคตัวมันเอาไว้แล้วโดดออกมารับผมก่อนจะล็อคตัวผมเข้ากับเชือกนั่น ( แอคชั่นสุดขีด ) พี่อ๊อฟพุ่งทะยานขึ้นท้องฟ้าออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว
ภาพดาดฟ้าของเรือบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่ที่ลุกเป็นไฟค่อยๆ เล็กลงๆ จนหายไปในที่สุด
*************************
เวลา 0631 am ไอ้ยูยิงตัวเองตายต่อหน้าผมและเพื่อนๆ เพื่อเป็นการชดใช้ความผิดในเรื่องทั้งหมดที่มันได้ก่อเอาไว้
เวลา 0700 am ไอ้แม็คกลับหน่วย SAS ที่อังกฤษ
เวลา 0820 am ศพของไอ้ยูถูกส่งกลับที่บ้านเกิดอย่างสมเกียรติในฐานะทหารกล้า ท่ามกลางความเศร้าสลดของญาติพี่น้องและผองเพื่อน
เวลา 1000 am พวกผมถูกเจ้าหน้าที่ของกลาโหมสอบสวนอย่างหนัก โชคดีที่ผู้ใหญ่ท่านนึงออกตัวรับหน้าแทนพวกผมทุกอย่าง ครั้งนี้เลยรอดตัวไปได้
เวลา 1145 am เจ้าหน้าที่ของกลาโหมเข้าตรวจและอาญัติเรือบรรทุกสินค้าลำนั้นเอาไว้เพื่อทำการสืบสวนต่อไป
เวลา 1150 am ผม,ไอ้สู้และนิโอ๊ะที่ลาออกจากราชการเมื่อวันก่อนถูกยกเลิกและได้รับคำสั่งให้บรรจุกลับเข้ารับราชการเหมือนเดิม
เวลา 0145 pm ผม,ไอ้สู้และนิโอ๊ะไปยืนยันศพของ Victor ที่สถาบันนิติเวชชื่อดังใน กทม.
เวลา 0350 pm ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน
เวลา 0415 pm มีเด็กวัยรุ่นกลุ่มนึงขับรถมารับผมเพื่อกลับบ้าน

BY :  XIII Post : 2009-11-13