เสียงลมพัดใบไม้สั่นไหวดังไปทั่วบริเวณเพราะ ฮ. Blackhawk ที่กำลังลอยตัวให้พวกผมโรยตัวลงไปยังพื้นที่เป้าหมาย
ไอ้แจ๊ค - "กูล่ะเกลียดแม่งจริงๆ ตกจนได้ไอ้ฝนเหี้ย" พอลงถึงพื้นก็มีคนบ่นเลยทันที
??? - "บ่นไปมันก็ไม่หยุดหรอกนะ ดีซะอีก พวกมันจะได้ลดการลาดตระเวณลง" เสียงรุ่นพี่พวกผมคนนึงพูดสวนขึ้นมาทันควัน ชื่อ โก้
พวกผมได้รับภารกิจให้เข้าจับกุมหัวหน้าระดับแกนนำของ RKK คนนึงที่ชื่อ อาซามียะ อับดุล กาซอ เป็น 1 ใน 7 ระดับหัวโจกของกลุ่มที่ก่อความไม่สงบที่ภาคใต้
??? - "เลิกบ่นแล้วมารวมกันได้แล้ว เอาล่ะ ข้อดีคือพวกมันจะลดพลลาดตระเวณลงเพราะฝนตกหนัก ข้อเสียคือรอยเท้าของพวกเรา ให้หลอดคุมท้ายกลบเกลื่อนร่องรอย
ส่วนพวกที่เหลือก็ระวังเรื่องการทิ้งร่องรอยเหมือนอย่างเคย เรียงหนึ่งรักษาระยะก้าวต่อก้าว" เสียงหัวหน้าทีมระดับนายร้อยรูปหล่อสั่งการด้วยท่าทีจริงจัง ชื่อ มว.เอ
มว.เอ - "ยังไงก็หลีกเลี่ยงการปะทะกันเอาไว้ก่อนนะ น็อต นำเลย" ผมพยักหน้ารับนำทีมด้วยระยะห่างประมาณ 100 เมตร หลังจากเดินกันมาร่วม 4 ชั่วโมงก็เจอปัญหาซะงั้น
ผม - "มว. ควรจะมาดูอะไรที่นี่นะครับ" ไม่นาน มว.เอ ก็มายังจุดที่พวกผมซุ่มดูกิจกรรมของแคมป์ฝ่ายข้าศึก
มว.เอ - "นั่นมัน .....เด็กทั้งนั้นเลยนี่" ภาพที่พวกผมเห็นคือ เด็กหลายคนกำลังถูกฝึกให้จับปืนจับมีดท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
ผม - "ผมนับเด็กได้ 10 ยาม 4 ในเต้นท์อีก 7-8 คน แต่ยังไม่เห็นเป้าหมายหลัก" ผมขึ้นลำไรเฟิลรอคำสั่งอย่างใจจดใจจ่อ แล้ว มว. ก็เรียกทุกคนรวมเพื่อฟังการปฏิบัติ
ผมกับไอ้สู้ไปหามุมงามๆ เพื่อยิงคุ้มกันให้ทีม ส่วน 6 คนที่เหลือเข้าเคลียร์โดยใช้ระบบบั๊ดดี้อย่างเคย มว.เอ-พี่หลอด พี่โก้-จันดี ไอ้แจ๊ค-นิโอ๊ะ
และแล้วเสียงปืนนัดที่หนึ่งก็ดังขึ้น
??? - "ครู !!! แอบหลับอีกแล้วนะ เล่นเกมส์โต้รุ่งอีกแล้วดิ" ผมสะดุ้งตกใจตื่นเพราะเสียงปืนและเสียง นนส. คนนึงเรียกผม
ผม - "กูหลับไปนานไหม ?" ผมถาม นนส. คนนึงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
??? - "30 นาทีเห็นจะได้ครับ ผู้พันแสนเลยมาสอนแทน เพิ่งไปตะกี้เอง"
ผม - "อ้าว เวรล่ะกู ไมพวกมึงไม่ปลุกกูว้าาาาา เฮ้อ ......แล้วเค้าว่าไงมั่ง ?" ผมถามกลับด้วยอาการหวั่นๆ ว่าครูแกจะเรียกไปด่าไหมหนอ ? -*-
??? - "ไม่นี่ครับ แกมายืนจ้องหน้าครูตอนหลับ เห็นแกยิ้มๆ ผมจะปลุกครูแล้วแต่แกบอกไม่ต้อง เด๋วแกสอนเอง" ......เฮ้อ รอดตัวไปกู --*
ผม - "เออ กล้า พ่อแม่เป็นไงมั่ง ? สบายดีมะ ?" นนส. คนนี้ชื่อกล้า เป็นน้องชายของเพื่อนผมที่ชื่อ "แก้ว" เสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ที่ใต้ น้องมันเลยเจริญรอยตามพี่มัน
ไอ้กล้า - "ครับ สบายดี พ่อกับแม่ยังถามหาครูเลยว่าไม่ไปหาเค้ามั่ง" ผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไร นั่งนึกถึงงานศพของไอ้แก้วเพื่อนร่วมรุ่น นนส.
ไอ้กล้า - "ถ้าผมจบนะ ขอให้ได้ไปอยู่ที่ ...( ชื่อค่ายทหารรบพิเศษแห่งนึง ) ... กับครูเถ๊อะ สาธุๆๆ" ผมหันไปมองมันแล้วยิ้มๆ เอาหนังสือตีหัวมันทีนึงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
??? - "แอบหลับระหว่างการสอนบกพร่องต่อหน้าที่อีกแล้วนะเราน่ะ" เสียงของทหารคนนึงพูดมาจากข้างหลังผมขณะล้างหน้าแก้ง่วง
ผม - "ใครกันแน่ที่บกพร่อง ? แอบมาอู้ดูดบุหรี่ในห้องน้ำอ้างว่าท้องเสียอีกแล้วเด่ะ ....พี่เอ็กซ์" รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อแบบบ้านๆ เดินมาล้างมือข้างๆ ผม
พี่เอ็กซ์ - "เค้าเรียกว่ามาบิ๊วอารมณ์ก่อนไปสอนเว้ย" แกพูดไปปากแกก็คาบบุหรี่ไป พี่เอ็กซ์แกชอบอู้งานแอบมาดูดบุหรี่ในห้องน้ำเป็นประจำ
พี่เอ็กซ์ - "หายหน้าหายตาไปนานเลยนะเอ็งน่ะ แล้วนี่คิดสนุกอะไรถึงกลับมาล่ะ ?" แกโยนบุหรี่ตัวเก่าที่เปียกน้ำทิ้งแล้วหยิบตัวใหม่ขึ้นมาจุดดูดต่อ
ผม - "พอดีนึกสนุกอยากมาแดกไอ้พวกรุ่นน้องเลยแวะมาแจมชาวบ้านเค้านิดๆ หน่อยๆ ก็เท่านั้น" พี่เอ็กซ์ยืนพิงประตูห้องน้ำมองหน้าผมพ่นควันออกมาปู๊ดใหญ่
พี่เอ็กซ์ - "ซับซ้อนจริงๆ เลยคนเรา เอ็งปกปิดส่วนที่อ่อนแอไม่เก่งเหมือนปากเอ็งหรอกนะ" แกพูดไปส่ายหน้าไป เดินไปที่ประตูกำลังจะออกจากห้องน้ำ
ผม - "ก็ผมเป็นคนนี่นา ....ไม่ใช่เครื่องมืออย่างที่พวกเค้าอยากให้เป็น"
พี่เอ็กซ์ - "โรงนอนร้อยจงอาง .....ถ้าอยากจะเข้าไปดูไปนั่งเล่นก็ไม่มีใครว่าเอ็งหรอกนะ"
ผมเดินขึ้นไปที่โรงนอนของร้อยจงอางที่ไม่มีใครอยู่สักคน ....ที่นั่นก็ยังมีสภาพเหมือนเดิมเหมือนตอนสมัยผมอยู่ ผมจำได้แม่นว่าใครนอนตรงไหนข้างใคร
จำได้แม้กระทั่งเสียงหัวเราะเสียงพูดคุยของทุกคนว่าใครคุยเรื่องอะไร ผมนั่งลงตรงเตียงที่ครั้งนึงผมเคยนอนตอนเป็น นนส. ผมทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ
....................
ไอ้สู้ - "พลวิทยุทาง 2 นาฬิกา หลังเต้นท์สีแดง ขอเน้นๆ นะ" แค่นัดเดียวต่อหนึ่งเป้าหมายก็พอสำหรับระยะ 400 กว่าเมตร ผมยิงเปิดเป็นสัญญาณให้ทีมบุก อีกนัดยิงเข้าที่วิทยุสื่อสาร PRC-77 ของพวกมัน
ไอ้สู้ - ".....แย่ล่ะ พบกำลังสนับสนุนของข้าศึกทาง 9 นาฬิกา ย้ำ พบกำลังสนับสนุนของข้าศึกทาง 9 นาฬิกา ......เชี่ยเอ๊ย วิทยุเป็นห่าไรวะ ?" ผมหันไปเก็บได้ประมาณ 4-5 คน แต่จำนวนมันมากเกินที่จะยิงตรึงพวกมันไว้ได้
ผม - "....เอางี้ สู้ มึงลงไปบอกคนอื่นที เด๋วกูคุ้มกันให้ พร้อมนะ 3 2 1 ไป" แล้วมันก็วิ่งแถลงไปจากเนินเขาที่ซุ่มอยู่ ผมยิงสกัดไม่ให้พวกมันเข้าใกล้จุดที่ทีมผมเข้าค้นหาเป้าหมายหลักอย่างต่อเนื่อง
จนพวกมันรู้ตำแหน่งของผม พวกมันยิงสวนขึ้นมาอย่างกับห่าฝน ผมคิดว่ายังไงก็คงอยู่รงนี้ไม่ได้แล้วล่ะเลยวางเครมัวว์ไว้ 1 อันแล้วหันมายิงต่อ
ผม - "เวร เหลือแค่แม็กเดียวแล้วดิ .....พ่อมึงเถอะ M79 !!!" ผมยิงคนแรกที่ถือ M79 แล้วเล็งมาทางผมได้แต่ก็ยังมีอีกคน ผลก็คือ ......ผมโผตัวหลบออกจากจุดนั้นได้ทันแบบหวุดหวิด
แค่จุกๆ มึนๆ จากแรงระเบิดแล้วก็เจ็บๆ ขาซ้ายเพราะกลิ้งตกเนินเขา ผมนอนราบแล้วคลานไปกับแนวกอหญ้าจนได้จุดยิงจุดใหม่ทาง 4 นาฬิกา
ผม - "หึ ไอ้พวกโง่ โดนเครมัวว์กูไปดิ" ผมพูดยังไม่ทันขาดคำ ไอ้พวกที่ตามผมขึ้นไปถึงจุดยิงจุดแรกโดนเครมัวว์ผมกันระนาว
5 นาทีต่อมาการปะทะได้สงบลง ผมตามทีมเข้าไปสนับสนุนการตรวจค้นกระท่อมไม้ 2 ชั้นหลังใหญ่
มว.เอ ส่งสัญญาณมือลำดับการเข้าและวิธีปฏิบัติ คนแรกพี่หลอดต่อด้วยพี่โก้และที่เหลือก็เข้าตามๆ กันไป ชั้นล่างเคลียร์ไป 4 ศพ
มว.เอส่งสัญญาณให้ผม-ไอ้สู้ ไอ้แจ๊ค-นิโอ๊ะ ขึ้นเคลียร์ชั้น 2 แล้วพวกเขาจะไปเคลียร์หลังสุดท้ายเอง พอขึ้นไปผมได้ยินเสียงคนเดิน ผมส่งสัญญาณให้หยุด
ทันใดนั้นผมโดนยิงที่แขนซ้าย ผมกลิ้งตัวหลบข้างตู้ นิโอ๊ะถลามาดูอาการผมทันที ส่วนไอ้สู้กับไอ้แจ๊คยิงกดดันมันจนเข้าห้องไป เพื่อให้นิโอ๊ะมาดูอาการผม
นิโอ๊ะ - "ไหวนะ ? อ่ะ ห้ามเลือดก่อน มอร์ฟีนไหม ? .....ฟังจากเสียงฝีเท้าคงประมาณ 2-3 คนในห้อง" ไอ้แจ๊คส่งสัญญาณให้ใช้ flash bang ผลก็คือข้าศึกหยุดการต่อต้าน
แต่พวกผมทำอะไรไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นเป็นเด็กอายุไม่น่าจะเกิน 18 เด็กพวกนั้นหลับหูหลับตายิงสวนออกมา พวกผมเลยต้องกลับออกไปตั้งหลักที่ประตู
ไอ้สู้ - "วางปืนลงเด๋วนี้แล้วหมอบกับพื้นซะไอ้หนู ไม่งั้นมึงตาย" ไอ้สู้ตะโกนให้ยอมจำนน เด็กพวกนั้นถึงจะโดน flash bang เข้าไปแต่ก็ยังพยายามยิงสวนออกมา
และแล้วไอ้แจ๊คมันก็วิ่งสวนห่ากระสุนเข้าไปอัดเด็กทั้ง 3 คนนั้นหมอบกับพื้น
ไอ้สู้ - "ไอ้เหี้ยนี่แม่งบ้าพลังเหมือนพี่หลอดเลยนะ .....อ๊ะ โดนตัวไป 2 นัดนี่หว่า ดีนะที่ใส่เกราะไม่งั้นดับ 555"
ไอ้แจ๊ค - ".....ใครว่าล่ะ กูโดนที่ขากับไหล่เนี่ย เหี้ยเอ๊ยยยย จุก" แล้วไอ้แจ๊คมันก็นั่งลงให้นิโอ๊ะปฐมพยาบาล
นิโอ๊ะ - "โอเค แค่ซี่โครงร้าวน่ะ อย่าสำออย ที่เหลือห้ามเลือดหมดแล้ว ลุกๆ" นิโอ๊ะประคองไอ้แจ๊คลุกขึ้นยืน ขณะที่เดินลงไปข้างล่าง
เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ชายวัยประมาณกลางคนหน้าตาไม่บอกก็รู้ว่าอิสลามแน่ๆ ในชุดพรางเดินถือแท่งอะไรไม่รู้พร้อมกับเด็กอีก 5 คนที่มีระเบิดมัดติดตัวไว้
มือซ้ายถือ AK-47 มันคือ "อาซามียะ อับดุล กาซอ" เป้าหมายหลักของพวกผมนั่นเอง
อาซามียะ - "วางปืนลงแล้วก็ถอด i-com ด้วย ไม่งั้นตายทั้งหมู่ทั้งจ่า" พวกผมต้องยอมมันไม่งั้นเละทั้งบ้านแน่
ไอ้สู้ - "ปล่อยเด็กแล้วเรามาเจรจากันดีกว่าไหม ? พวกเราต้องการแค่ข้อมูล" พวกผมถ่วงเวลารอความหวังว่าจะให้พวก มว.เอ มาช่วย
อาซามียะ - "พวกมึงอีก 4 คนอยู่ที่บ้านหลังนู้นซินะ จะบอกไรให้ ...ว่าไอ้ที่กูถือนี่ ...ถ้ากูปล่อย ...ก็ไม่ใช่แค่พวกมึงที่กระจาย แต่เป็นไอ้ 4 ตัวนั่นด้วย อ้อเกือบลืม ใต้ถุนบ้านนั้นมีเด็กหลบอยู่ .....กับระเบิด ....อีก 14 นาทีกว่าๆ ล่ะมั้ง"
แล้วมันก็วอเป็นภาษายาวี จับใจความได้ว่าขอกำลังเสริมอะไรทำนองนั้น แล้วมันก็สั่งให้พวกผมนั่งคุกเข่าเอามือประสานที่ท้ายทอย
อาซามียะ - "รู้ไหมว่าทำไมพวกมึงยังไม่ตาย ? กูจะจับพวกมึงตัดหัวทีละคนแล้วอัดวิดีโอส่งให้พวกมึงดูกันถ้วนหน้าเลยไง เริ่มจากมึงก่อนเลยเป็นไงไอ้หน้าเหลี่ยม"
พี่หลอด - "อย่ามายุ่งกับพวกน้องๆ กู" พี่หลอดล็อคคอเอามีดแทงหลังจนทะลุมาด้านหน้า มว.เอ คว้ามือที่มันกำตัวจุดระเบิดไว้ทันที พี่โก้ตามมาฟันแขนขวาซ้ำจนขาด
มือซ้ายมันที่ถือ AK-47 เลยสาดไปมั่ว พวกผมโดดหลบหมอบกันอุดตะหลุด จันดีที่อยู่นอกบ้าน ยิง M249 ชุดใหญ่จนตัวมันพรุนล้มลงไปนอนนิ่ง
มว.เอ - "ทุกคนรายงานตัวด้วย"
ผม - "Dagger 2 - Sniper อยู่ดีมีสุขครับ"
ไอ้สู้ - "Dagger 3 - Radio-man เช่นกันครับ ยังอยู่"
พี่โก้ - "Dagger 4 - Assaulter รายงานตัวครับผม"
พี่หลอด - "Dagger 8 - Assaulter ยังไม่ตาย"
จันดี - "Dagger 7 - Support ยิงแม่นไหมล่ะ ?"
นิโอ๊ะ - "Dagger 6 - Medic รอทำแผลอยู่ครับ .......ไอ้แจ๊คล่ะ ?"
ชั่วขณะนั้นที่นิ่งเงียบไปประมาณ 3-4 วิ พวกผมมองหาไอ้แจ๊คกันทันที
ไอ้แจ๊ค - "โอ๊ยยยยย วันนี้กูโดนไป 5 นัดแล้วนะ แม่งเอ๊ยยยยย" กระสุนนัดที่ 5 ของมันเข้าที่ท้องอย่างจัง นิโอ๊ะจัดการทำแผลอย่างไว หน้าตาเคร่งเครียด
พวกผมยืนรอลุ้นด้วยความตื่นเต้น แค่อึดใจเดียวแจ๊คก็ลุกขึ้นมาปลดระเบิดที่ผูกตัวเด็กๆ ไว้
ไอ้แจ๊ค - "Dagger 5 - EOD ฟื้นคืนชีพแล้วครับ" ถึงมันจะหน้าซีดเดินเซๆ แต่แค่นี้พวกผมก็ดีใจยิ้มกันหน้าบานแล้ว
ผม - "มว.ครับ ก่อนหน้านี้มันวอไปเรียกกำลังเสริมครับ เราควร......"
ไอ้แจ๊ค - "เหลือเวลาอีกไม่กี่นาที ใต้ถุนบ้านนั้นมีเด็กกับระเบิดอยู่อีก ผมต้องไปปลดครับ .... แค่กๆ" มว.เอ มองหน้าไอ้แจ๊คแล้วหันมามองหน้าทุกคนแล้วดูนาฬิกา
มว.เอ - "ภารกิจเสร็จสิ้น จับตายเป้าหมายหลักเรียบร้อย ทำการรวบรวมข้อมูลข่าวสารได้ครบตามที่ได้รับมอบหมาย .....ไปที่ PZ กันได้แล้ว เวลาเหลือไม่มาก"
ไอ้แจ๊ค - "งั้นให้ผมอยู่ มว.เอาข้อมูลเหล่านั้นกลับไป แล้วผมจะรีบตามไปที่พิกัดนี้ ให้คนไปรอรับผมก็แล้วกัน" ไอ้แจ๊คกางแผนที่แล้วชี้ PZ อีกจุดให้ มว.เอ ดู
นิโอ๊ะ - "ต้องมีคนดูแผลให้มัน ผมขออยู่ครับ"
ผม - "ผมด้วย"
ไอ้สู้ - "ถึงผมจะไม่เห็นด้วยกับไอ้แจ๊คมัน แต่ผมทิ้งไอ้เหลี่ยมไม่ได้ ผมจะอยู่" ไอ้สู้ส่งวิทยุสื่อสารหลักให้พี่โก้ จันดีขออยู่ด้วยแต่พวกผมคัดค้าน
ยิ่งอยู่เยอะยิ่งดีก้อจริงแต่จะทำให้ มว. ลำบากใจปล่าวๆ
พี่หลอด - "กูเชื่อใจพวกมึงมาตลอด งั้นก็อย่าทำให้ผิดหวัง รีบๆ ตามมาล่ะ" พี่หลอดเอากระสุนสำรองของแกให้พวกผม พี่โก้ก็เดินเอามาให้ด้วยเช่นกัน
มว.เอ - "หมดเวลาโอ้เอ้กันแล้ว ไปกันซะทีซิ เด๋วไอ้เด็กพวกนั้นก็ได้ตายห่ากันหมดหรอก"
ผม - "มว.เอ ไม่ดิ พี่เอ ....ถ้าผมไม่กลับไป ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าผมขอโทษ" ผมกับ มว.เอ เป็นญาติกัน ถูกเลี้ยงให้โตมาพร้อมๆ กัน ค่อนข้างจะสนิทกันมาก
มว.เอ - "....รีบไปรีบมาล่ะ น้า ...( ชื่อแม่ผม )... เค้ารอเอ็งอยู่" แล้ว มว.เอ กับพวกก็ไปยังจุดรับกลับ
ผม ไอ้สู้ ไอ้แจ๊คและนิโอ๊ะ ตรงไปยังบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่ติดแนวป่า พอลงไปข้างล่างชั้นใต้ดินก็พบเด็กจำนวนหนึ่งนั่งล้อมอยู่กับระเบิด C4 ประมาณ 70-80 ปอนด์เห็นจะได้
มีสายไฟพันตัวเด็กกันระโยงระยางพร้อมกุญแจมือที่ร้อยเด็กเอาไว้ด้วยกัน ผมกับนิโอ๊ะจะเข้าไปสะเดาะกุญแจมือเพื่อช่วยเด็กๆ แต่ไอ้แจ๊คมันห้ามไว้
ไอ้แจ๊ค - "อย่า!!! ถ้าสะเดาะกุญแจมือล่ะก็ระเบิดทำงานแน่ แม่งเล่นพ่วงวงจรตัวจ่ายไฟถึงกันหมดเลย ....กูจัดการเอง"
เหลือเวลาอีก 5 นาทีกว่าๆ ไอ้แจ๊คตั้งหน้าตั้งตาปลดระเบิด ผมกับนิโอ๊ะคอยปลอบพวกเด็กเหล่านั้นไม่ให้ตื่นกลัว
ไอ้สู้ - "ไอ้น็อต มึงขึ้นมาช่วยกูด่วนเลย" ไอ้สู้วอเข้ามาให้ผมไปช่วยมัน เพราะข้าศึกเริ่มเข้ามาใกล้ทุกที ผมเหลือบไปเห็นไรเฟิล .22 อยู่กระบอกนึงกับกระสุนอีก 3 กล่อง ....เสร็จกูซิ
ผม - "กูจะขึ้นบนไปช่วยไอ้สู้นะ มึงอยู่กับไอ้แจ๊คมันไป"
ไอ้แจ๊ค - "ไม่ต้องกูอยู่คนเดียวได้ โอ๊ะ มึงขึ้นไปช่วยพวกมัน ที่นี่กูจัดการเอง ...แค่กๆ" ไอ้แจ๊คเริ่มแสดงอาการบาดเจ็บ ผมกับนิโอ๊ะใจไม่ดีแต่ข้างบนก็กำลังนัวเนีย
ผมกับนิโอ๊ะตัดสินใจวิ่งขึ้นมาช่วยไอ้สู้มัน ได้แต่เชื่อใจไอ้แจ๊คเท่านั้น
ผมอยู่บนหลังคา ไอ้สู้และนิโอ๊ะอยู่ทางด้านหน้า ตรึงพวกมันไม่ให้เข้ามาใกล้เกินจนผ่านไป 5 นาทีแต่พวกผมก็ยังไม่ตายเพราะระเบิดที่ใต้ถุนบ้าน แปลว่าไอ้แจ๊คมันทำสำเร็จ
ผมเห็นพวกเด็กๆ วิ่งขึ้นมาจากใต้ถุนบ้าน วิ่งไปหลบข้างแทงค์น้ำร้องไห้กันระงม
ผม - "นิโอ๊ะ วานดูเด็กที่แทงค์น้ำที"
ไอ้สู้ - "ลงไปลากมันขึ้นมาแล้วหนีกันได้แล้ว" ผมลงจากหลังคาแล้วตรงไปยังใต้ถุนบ้าน เจอไอ้แจ๊คนอนหมดสภาพตาปรือๆ
ผม - "ได้เวลากลับบ้านกันแล้วเพื่อน ปะ" ผมพยุงให้มันลุกขึ้นแต่มันยันตัวผมออก
ไอ้แจ๊ค - "กูไปต่อไม่ไหวแล้ว พวกมึงไปกันเถอะ"
ผม - "ไอ้สัด หุบปากไปเลย"
ไอ้แจ๊ค - "มึงก็รู้ว่ากูไปได้อีกไม่ไกล แถมเป็นภาระให้พวกมึงอีก แค่กๆ"
ผม - "ถ้ามึงยังมีแรงพูดล่ะก็ เก็บแรงไว้แล้วไปกับกูซะ" ไอ้แจ๊คต่อยหน้าผมอย่างจังจนผมปลิวติดกำแพง
ไอ้สู้ - "กูวางระเบิดรอบๆ นี้ไว้เรียบร้อยแล้ว ......มีไรกันวะ ?" ไอ้สู้ชะโงกหน้าลงมาดูว่าทำไมมันนานจัง
ไอ้แจ๊ค - "พวกมึง ....ไปกันเถอะ กู....ไปไม่ไหวแล้ว แค่กๆ" ไอ้แจ๊คหมดแรงนั่งลงก้มหน้ากับพื้น
ไอ้สู้ - "ไม่ๆ มึงต้องไปกับพวกกู ลุกเด๋วนี้ไอ้สัด อย่ามาฟอร์ม" แล้วไอ้สู้ก็พยุงมันขึ้นมาด้านบนสำเร็จ ข้าศึกเริ่มเข้ามาอยู่ในระยะ 20 เมตร
ไอ้แจ๊คก็เดินไม่ค่อยไหวเลือดไหลออกมาเรื่อยๆ ทางนิโอ๊ะก็มีเด็กๆ ที่ต้องคุ้มครอง ผมเองก็เจ็บขาซ้ายที่ไถลลงเนินกับแขนซ้ายที่ถูกยิง
เหลือแค่ไอ้สู้คนเดียวที่พร้อมสุด ผมเห็นมันยืนคิดอะไรบางอย่างแล้วหันมามองที่ผม ผมรู้เลยว่ามันคิดอะไร
ผม - "ไอ้สู้ ไม่นะ กูรู้ว่ามึงคิดอะไร อย่าทำไรบ้าๆ นะไอ้สัด" ไอ้สู้ยิ้มเล็กๆ ให้ผม ก่อนจะคว้าที่จุดชนวนระเบิดไปจากมือไอ้แจ๊ค
ไอ้สู้ - "ทำเหมือนอย่างเคยนะน็อต กูล่อมึงเล่น แต่คราวนี้ กูล่อมึงหนี โอเคนะ" ไอ้สู้ปาระเบิดออกไปทางหน้าต่างแล้วพุ่งตัวออกไปยิงข้าศึกที่เข้ามาในระยะประชิด
ภาพสโลว์ๆ เกิดขึ้นกับผมอีกครั้งขณะที่ไอ้สู้หันหลังวิ่งออกไป ผมจึงตัดสินใจจะออกไปช่วยแต่ไอ้แจ๊คเอามือมาขวางผมแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ไอ้แจ๊ค - "กูไปเอง มึงกับไอ้สู้ไม่ต้อง" ไอ้แจ๊คเดินเซๆ ไปที่หน้าประตูนั่งลงพิงขอบประตูยิงช่วยไอ้สู้
ผม - "ทำไม ....ถึงทำแบบนี้ ?........ทำไมถึงทำแบบนี้กันห๊ะ ?" ผมตะโกนถามพวกมัน 2 ตัว
ไอ้แจ๊ค - ".....ก็แค่ดินโคลน .....มันจะแค่ไหนเชียว ?" ไอ้แจ๊คตอบกลับมาเบาๆ ถึงเสียงปืนจะดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่ผมกลับได้ยินชัดเจนเต็ม 2 หู
แล้วไอ้สู้ก็วิ่งกลับมาที่หน้าประตูเพื่อช่วยกันยิงสลับกับไอ้แจ๊ค ผมคว้าปืนจะไปช่วย 2 คนนั้น แต่ไอ้แจ๊คพูดกระซิบที่ข้างหูกับไอ้สู้ว่าอะไรก็ไม่รู้
ไอ้สู้จึงวิ่งมาทั้งน้ำตาคว้าตัวผมให้ออกไปทางประตูด้านหลัง ถึงผมจะดิ้นยังไงไอ้สู้ก็ลากผมออกมาอยู่ดี ผมกับไอ้สู้วิ่งไปจนถึงจุดที่นิโอ๊ะอยู่ จุดที่พวกข้าศึกไม่ได้บุกเข้ามา
นิโอ๊ะ - "เฮ๊ย ไอ้แจ๊คล่ะ ไอ้แจ๊คอยู่ไหน ? .....มึงตอบกูมาดิ ไอ้สู้ ไอ้น็อต" ผมไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าไอ้สู้ที่ยืนน้ำตาร่วง
นิโอ๊ะ - "กูเป็นเสนารักษ์ ...กูจะกลับไปช่วยมัน" ไอ้สู้ไม่พูดอะไรยืนขวางนิโอ๊ะกับผมแล้วดูนาฬิกาที่ข้อมือ .....น้ำตาร่วงพรากๆ
ไอ้สู้ - "อีก ...ไม่กี่นาที ....บ้านหลังนี้ก็จะระเบิด .....มันสละชีวิต .....เพื่อให้พวกเราหนี เพราะงั้น .....อย่าทำให้มันผิดหวังซิ" ผมกับนิโอ๊ะน้ำตาร่วงทันทีที่ได้ยิน
ผม 3 คนวิ่งไปน้ำตาร่วงไป ด้านหลังได้ยินแต่เสียงปืนดังลั่น สักพักเสียงระเบิดตูมใหญ่ก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วป่าพร้อมกับหัวใจของผมที่แทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยิน
ความทรงจำเกี่ยวกับไอ้แจ๊คเพื่อนร่วมกองร้อยจงอางโถมเข้าใส่ผมอย่างมากมาย เหนื่อยด้วยกันหัวเราะด้วยกันยิ้มด้วยกันเมาด้วยกันเฮฮาด้วยกัน ทุกๆ อย่างแชร์กันมาตลอดหลายปี
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วทุกอย่างหายไปพร้อมกับเสียงระเบิดลูกตะกี้ ....หายไปพร้อมกับคนที่ชื่อ "แจ๊ค"
??? - "ครูๆ ครูครับ เอ่อ ....ขอที่นอนผมคืนด้วยครับ จะ 3 ทุ่มแล้ว ได้เวลานอนแล้วครับ" เสียง นนส. เขย่าตัวปลุกผมให้ตื่นจากฝันร้ายที่ยาวนาน
ผม - "หะๆ โทษทีๆ ลมมันเย็นน่ะ เลยหลับเพลินไปหน่อย นี่เตียงเอ็งหรอ ? อ่ะ คืนๆ .....ตะกี้ว่าไงนะ 3 ทุ่มแล้วหรอ ?"
??? - "ครับ 3 ทุ่มแล้วครับ ....ได้ยินมาว่านี่เป็นเตียงเก่าของครูสมัยอยู่ที่นี่หรือครับ เป็นเกียรติมากเลยครับ แหะๆ เอ้อ ตะกี้ผู้พันแสนกับผู้พันเชียรถามหาครูด้วยครับ"
ผม - "หรอ ? ขอบใจมาก นอนกันได้แล้วล่ะ เด๋วพรุ่งนี้จะได้มีแรงไปให้เค้าแดกต่อ 555"
??? - "เอ่อ ....ครูครับ....พวกผม ....เอ่อ ....เห็นครู ....." ผมหันไปมองหน้าพวกมันทันทีรู้ว่ามันจะพูดอะไร พวกมันยืนก้มหน้าหลบตาผมกันเป็นแถว
ผม - "....ที่นี่ผีดุนะ ระวังโดนอำกันด้วยล่ะ" แล้วผมก็ไปหาครูแสนกับผู้พันเชียร เรื่องของเรื่องแก 2 คนหาเพื่อนไปก๊งด้วยน่ะแหละ 555
ก็มีผม พี่เอ็กซ์ กับรุ่นพี่อีก 2-3 คน ไอ้สู้มาเสริมที่หลังตอนตี 1 กว่าๆ ก๊งกันยันเช้าแล้วผมก็ขอตัวกลับเช้านั้นเลย
ไอ้สู้ - "มึงจะกลับบ้านที่นนท์หรือกลับไหนกูจะได้ไปส่ง"
ผม - ".....ไม่รู้เหมือนกัน ว่างจัดจนไม่รู้จะไปไหนเลยว่ะ เบื่อๆ เซ็งๆ ยังไงไม่รู้"
ไอ้สู้ - "เหมือนกูเลย เหอะๆ งั้น .....ไปปีนเขาแก้เซ็งกัน"
ผม - ".....โทรไปชวนนิโอ๊ะกันมะ ?"
ไอ้สู้ - "เออ โทรไปเลยๆ ไม่ได้ปีนเขาด้วยกันนานละ" ผมเลยโทรไปหานิโอ๊ะชวนมันไปปีนเขากันที่กระบี่ มันก็โอเค เลยนัดเจอกันที่กระบี่นู่นเลย
....................
ระหว่างทางที่จะไปยังจุดนัดหมาย พวกผม 3 คนไม่ปริปากพูดอะไรกันเลยสักคำ แม้แต่หน้าก็แทบจะไม่มองกัน จนเข้าชั่วโมงที่ 2
บรรดาเด็กๆ ที่ไอ้แจ๊คมันสละชีวิตเข้าช่วยไว้ก็เริ่มหายกลัว เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น
เด็กน้อย - "ตอนอยู่ห้องใต้ดินพี่ทหารคนนั้นเขาเล่านิทานให้พวกผมฟังด้วยแหละ ผมอยากให้พี่เค้าเล่านิทานให้ฟังอีก หนุกดี" เด็กน้อยพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มตาเป็นประกาย
ผม - "เรื่องไรหรอ ?" ผมก็เริ่มคลายความเศร้าลงไปได้หน่อยนึง
เด็กน้อย - "นิทานเรื่อง 4 ทหารจอมซ่าบ้าทะลุโลก" ผมถึงกับนำตาคลอเบ้าอีกครั้ง เพราะนั่นเป็นชื่อกลุ่มพวกผมที่ครั้งนึงเคยโดนครูแสนด่าตอนเมา
เด็กน้อย - "คนนึงขี้เมาเจ้าชู้ไม่สนโลก คนนึงหน้าเหลี่ยมขี้แยปากหมา คนนึงเป็นอาบังขายถั่ว ส่วนอีกคนหน้าตาดีหล่อสุด พวกเขา 4 คนชอบทะเลาะชอบเถียงกันบ่อยๆ แต่ก็รักกันมาก" ผมยิ้มทั้งน้ำตาที่ได้ยิน
เด็กน้อย - "มีอยู่วันนึง ทหารหน้าเหลี่ยมจะไปแข่งยิงปืนแต่ดันทำอะไหล่ปืนชิ้นสำคัญตกลงบ่อโคลน หายังไงก็หาไม่เจอ ทหารสุดหล่อก็เลยโดดลงไปช่วยหา
ทั้งๆ ที่ทหารสุดหล่อคนนั้นแต่งตัวหล่อเพื่อจะไปงานเลี้ยงสำคัญ แต่ด้วยความกลัวว่าเพื่อนจะไปแข่งยิงปืนไม่ได้เลยลงไปช่วยหาในบ่อโคลน ในที่สุดก็หาเจอ
ทหารหน้าเหลี่ยมได้ไปแข่งยิงปืนชนะกลับมาได้ที่ 1 ส่วนทหารสุดหล่อคนนั้นโดนด่ายับแถมโดนทำโทษอีกต่างหาก ทหารหน้าเหลี่ยมเลยเข้าไปถามว่าทำไม
ถึงทำแบบนั้น ทหารสุดหล่อก็ตอบว่า ก็แค่ดินโคลนจะแค่ไหนเชียว นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนโง่กับคนบ้าอยู่ด้วยกันแล้วฮา เกี่ยวกันไหมเนี่ยผมล่ะงงจริงๆ"
ผมยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร และแล้วก็ถึงจุดรับกลับ มี มว.เอ กับ พี่หลอด ที่มากับ ฮ. พอพวกเขาเห็นหน้าพวกผม เขาก็ไม่ถามถึงไอ้แจ๊คเลยสักคำ ได้แต่ถามว่า
มว.เอ - "มันสู้สมศักดิ์ศรีใช่ไหม ?" ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา
พี่หลอด - "เด็กพวกนี้คือหลักฐานว่ามัน .....สู้ได้สมศักดิ์ศรี" พี่หลอดหันหน้าออกไปมองข้างนอกทั้งน้ำตา
เด็กน้อย - "เด๋วเราจะบินไปรับพี่ทหารคนนั้นใช่ไหมครับ ? ดีจัง ผมจะได้ให้พี่เขาเล่านิทานให้ฟังอีก" ผมยิ้มแล้วเอามือลูบหัวเด็กน้อยคนนั้น
ผม - "อือ พี่ก็อยากฟังมันเล่านิทานเหมือนกันนะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ .....มันยังไม่ถึงเวลา"
เด็กน้อย - "แล้วเมื่อไรล่ะครับ ?" เด็กน้อยทำหน้างงๆ
ผม - "......สักวัน" เด็กน้อยทำหน้างงๆ รอบที่ 2 แล้วชี้ไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังตกดินบอกว่าสวยดี
ผม - "พระอาทิตย์ตกดินนี่ก็สวยไปอีกแบบ มึงว่ามะ ? .....ไอ้ภาณุมาตร์ ( ชื่อจริงของไอ้แจ๊ค )"
ไอ้สู้ - "เฮ๊ย ไอ้เหลี่ยม !!! มึงมัวเหม่ออะไรวะ ? กูจะขึ้นถึงยอดแล้วนะ" ไอ้สู้ตะโกนลงมาจากหน้าผาที่สูงเกือบร้อยเมตรทำให้ผมสะดุ้งจนเท้าสะดุดหวิดตก -*-
ผม - ".......หึ กูต่อให้ก่อนหรอก อย่าเพิ่งได้ใจไป" ผมเหม่อจากการหันออกไปดูพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินทำให้คิดถึงเรื่องในอดีต
นิโอ๊ะ - "กูขึ้นมารอนานแล้วนะ รีบๆ ขึ้นมากันสักทีเด่ะ ใครแพ้เลี้ยงเหล้านะเฟ๊ย" เสียงนิโอ๊ะตะโกนลงมาทำให้ผมกับไอ้สู้รีบปีนแข่งกันว่าใครจะเป็นที่ 2
ผม - "เฮ๊ย กูมีนิทานอะไรจะเล่าให้ฟัง"
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป 2 วัน ทั้งทหารและตำรวจประสานการปฏิบัติเข้าจับกุมและตรวจค้นผู้ต้องสงสัยในคดีความมั่นคงที่ตากใบอย่างฉับพลัน
บ้างก็ว่าครั้งนั้นทั้งทหารและตำรวจทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ แต่ใครจะรู้เล่าว่าทุกการกระทำย่อมมีเหตุผล และผลที่ตามมาก็เพื่อลดการสูญเสียทั้ง 2 ฝ่าย
เพราะฉะนั้นความรุนแรงจึงเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ ขึ้นอยู่กับมุมมองและผลที่ตามมา
********************
ณ คุกทางทหารแห่งนึงใน จ.ลพบุรี
ผม - "นี่ๆ ดูนี่ .... แต๊นนนน กูชนะได้ที่ 1 ด้วยล่ะ 5555 ที่ 2 แม่งโคตรห่วยเลยว่ะ ขนาดกูอ่อนให้ตั้งเยอะนะเนี่ย 5555"
ไอ้แจ๊ค - "ไหนๆ ดูหน่อยดิ๊ ....นี่มันทองจริง ...หรือป่าววะ ???? ....ลองใส่หน่อยๆ ....ยึด !!! กูจะเอาไปขาย 555" ผมพยายามแย่งเอาเหรียญคืนแต่ก็ไร้ผล T_T
??? - "คนอย่างมึงใส่ไปก็ไม่ได้ดูดีขึ้นหรอกไอ้ขี้คุก คนที่ทำผิดจนต้องเข้าคุกอย่างมึงไม่เหมาะกับของอย่างนั้นหรอก"
ผม - "พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะพี่ ถ้าพี่ไม่รู้สาเหตุที่มันต้องมาอยู่ในนี้ก็หุบปากไปเลยดีกว่า" สห.คนนั้นตรงเข้ามาหาผมทันทีผมวางถุงข้าวเตรียมรับมือกับกระบอง
ไอ้แจ๊ค - "พอเถอะๆ ผมขอล่ะนะพี่ อย่าไปถือสามันเลย มันปากหมาอย่างนั้นเองแหละ" ไอ้แจ๊คยื่นแขนออกมาห้ามแล้วยกมือไหว้ สห. คนนั้นเป็นการใหญ่
สห. - "รอดไปนะไอ้สัด ไม่งั้นมึงเละแน่" สห. นั่นเอากระบองชี้หน้าผมก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยอาการหงุดหงิด มองมาที่ผมตลอดเวลา
ผม - "ใครกันแน่ที่เละ เหอะๆ ......ทำไมมึงต้องไหว้แม่งด้วยวะ ????"
ไอ้แจ๊ค - "เอาน่าๆ .....ถ้ามึงไม่มีกูคอยห้ามปรามสักคนนี่คงลำบากแย่เลยเนาะ ไอ้สู้คนเดียวคงเอาไม่อยู่ ยิ่งไอ้บังด้วยยิ่งยากไปกันใหญ่ 5555"
ผม - "กูมันปากไม่ดีใจร้อนโมโหง่าย ....แถมซุ่มซ่ามอีกต่างหาก ถ้าไม่มีพวกมึง 3 ตัวคอยช่วยกูนะ ป่านนี้กูคง ...."
ไอ้แจ๊ค - "เฮ๊ย อย่าคิดมากน่า เราสาบานกันแล้วนี่หว่า จำไม่ได้หรือไง ??? ....มึงเป็นน้องคนเล็กสุดที่พี่ๆ ต้องคอยดูแล"
ผมก้มหน้าน้ำตาแทบไหลด้วยความดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ผมรู้สึกโชคดีที่ได้เพื่อนแท้อย่างพวกมัน 3 คน
ผม - "เอ้า กูเอาข้าวเอาหนมมาฝาก โทษทีไม่มีเหล้านะ ให้ออกไปได้ก่อนแล้วเด๋วกูเลี้ยงเอง"
ไอ้แจ๊ค - "ว่าแต่ .....พลโท ...( ชื่อ )... เป็นไงมั่งวะ ? โดนกูหักหน้าไม่ไปงานเลี้ยงตามคำเชิญของแก 5555"
ผม - "กูก็ไม่รู้ว่าแกเป็นไงมั่งตอนนี้ เห็นว่าเสียหน้าสุดๆ เลยล่ะ ....เพราะงั้นมึงถึงมาอยู่ในนี้ไงล่ะ 5555"
BY : XIII Post : 2009-09-27
ไอ้แจ๊ค - "กูล่ะเกลียดแม่งจริงๆ ตกจนได้ไอ้ฝนเหี้ย" พอลงถึงพื้นก็มีคนบ่นเลยทันที
??? - "บ่นไปมันก็ไม่หยุดหรอกนะ ดีซะอีก พวกมันจะได้ลดการลาดตระเวณลง" เสียงรุ่นพี่พวกผมคนนึงพูดสวนขึ้นมาทันควัน ชื่อ โก้
พวกผมได้รับภารกิจให้เข้าจับกุมหัวหน้าระดับแกนนำของ RKK คนนึงที่ชื่อ อาซามียะ อับดุล กาซอ เป็น 1 ใน 7 ระดับหัวโจกของกลุ่มที่ก่อความไม่สงบที่ภาคใต้
??? - "เลิกบ่นแล้วมารวมกันได้แล้ว เอาล่ะ ข้อดีคือพวกมันจะลดพลลาดตระเวณลงเพราะฝนตกหนัก ข้อเสียคือรอยเท้าของพวกเรา ให้หลอดคุมท้ายกลบเกลื่อนร่องรอย
ส่วนพวกที่เหลือก็ระวังเรื่องการทิ้งร่องรอยเหมือนอย่างเคย เรียงหนึ่งรักษาระยะก้าวต่อก้าว" เสียงหัวหน้าทีมระดับนายร้อยรูปหล่อสั่งการด้วยท่าทีจริงจัง ชื่อ มว.เอ
มว.เอ - "ยังไงก็หลีกเลี่ยงการปะทะกันเอาไว้ก่อนนะ น็อต นำเลย" ผมพยักหน้ารับนำทีมด้วยระยะห่างประมาณ 100 เมตร หลังจากเดินกันมาร่วม 4 ชั่วโมงก็เจอปัญหาซะงั้น
ผม - "มว. ควรจะมาดูอะไรที่นี่นะครับ" ไม่นาน มว.เอ ก็มายังจุดที่พวกผมซุ่มดูกิจกรรมของแคมป์ฝ่ายข้าศึก
มว.เอ - "นั่นมัน .....เด็กทั้งนั้นเลยนี่" ภาพที่พวกผมเห็นคือ เด็กหลายคนกำลังถูกฝึกให้จับปืนจับมีดท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
ผม - "ผมนับเด็กได้ 10 ยาม 4 ในเต้นท์อีก 7-8 คน แต่ยังไม่เห็นเป้าหมายหลัก" ผมขึ้นลำไรเฟิลรอคำสั่งอย่างใจจดใจจ่อ แล้ว มว. ก็เรียกทุกคนรวมเพื่อฟังการปฏิบัติ
ผมกับไอ้สู้ไปหามุมงามๆ เพื่อยิงคุ้มกันให้ทีม ส่วน 6 คนที่เหลือเข้าเคลียร์โดยใช้ระบบบั๊ดดี้อย่างเคย มว.เอ-พี่หลอด พี่โก้-จันดี ไอ้แจ๊ค-นิโอ๊ะ
และแล้วเสียงปืนนัดที่หนึ่งก็ดังขึ้น
??? - "ครู !!! แอบหลับอีกแล้วนะ เล่นเกมส์โต้รุ่งอีกแล้วดิ" ผมสะดุ้งตกใจตื่นเพราะเสียงปืนและเสียง นนส. คนนึงเรียกผม
ผม - "กูหลับไปนานไหม ?" ผมถาม นนส. คนนึงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
??? - "30 นาทีเห็นจะได้ครับ ผู้พันแสนเลยมาสอนแทน เพิ่งไปตะกี้เอง"
ผม - "อ้าว เวรล่ะกู ไมพวกมึงไม่ปลุกกูว้าาาาา เฮ้อ ......แล้วเค้าว่าไงมั่ง ?" ผมถามกลับด้วยอาการหวั่นๆ ว่าครูแกจะเรียกไปด่าไหมหนอ ? -*-
??? - "ไม่นี่ครับ แกมายืนจ้องหน้าครูตอนหลับ เห็นแกยิ้มๆ ผมจะปลุกครูแล้วแต่แกบอกไม่ต้อง เด๋วแกสอนเอง" ......เฮ้อ รอดตัวไปกู --*
ผม - "เออ กล้า พ่อแม่เป็นไงมั่ง ? สบายดีมะ ?" นนส. คนนี้ชื่อกล้า เป็นน้องชายของเพื่อนผมที่ชื่อ "แก้ว" เสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ที่ใต้ น้องมันเลยเจริญรอยตามพี่มัน
ไอ้กล้า - "ครับ สบายดี พ่อกับแม่ยังถามหาครูเลยว่าไม่ไปหาเค้ามั่ง" ผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไร นั่งนึกถึงงานศพของไอ้แก้วเพื่อนร่วมรุ่น นนส.
ไอ้กล้า - "ถ้าผมจบนะ ขอให้ได้ไปอยู่ที่ ...( ชื่อค่ายทหารรบพิเศษแห่งนึง ) ... กับครูเถ๊อะ สาธุๆๆ" ผมหันไปมองมันแล้วยิ้มๆ เอาหนังสือตีหัวมันทีนึงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
??? - "แอบหลับระหว่างการสอนบกพร่องต่อหน้าที่อีกแล้วนะเราน่ะ" เสียงของทหารคนนึงพูดมาจากข้างหลังผมขณะล้างหน้าแก้ง่วง
ผม - "ใครกันแน่ที่บกพร่อง ? แอบมาอู้ดูดบุหรี่ในห้องน้ำอ้างว่าท้องเสียอีกแล้วเด่ะ ....พี่เอ็กซ์" รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อแบบบ้านๆ เดินมาล้างมือข้างๆ ผม
พี่เอ็กซ์ - "เค้าเรียกว่ามาบิ๊วอารมณ์ก่อนไปสอนเว้ย" แกพูดไปปากแกก็คาบบุหรี่ไป พี่เอ็กซ์แกชอบอู้งานแอบมาดูดบุหรี่ในห้องน้ำเป็นประจำ
พี่เอ็กซ์ - "หายหน้าหายตาไปนานเลยนะเอ็งน่ะ แล้วนี่คิดสนุกอะไรถึงกลับมาล่ะ ?" แกโยนบุหรี่ตัวเก่าที่เปียกน้ำทิ้งแล้วหยิบตัวใหม่ขึ้นมาจุดดูดต่อ
ผม - "พอดีนึกสนุกอยากมาแดกไอ้พวกรุ่นน้องเลยแวะมาแจมชาวบ้านเค้านิดๆ หน่อยๆ ก็เท่านั้น" พี่เอ็กซ์ยืนพิงประตูห้องน้ำมองหน้าผมพ่นควันออกมาปู๊ดใหญ่
พี่เอ็กซ์ - "ซับซ้อนจริงๆ เลยคนเรา เอ็งปกปิดส่วนที่อ่อนแอไม่เก่งเหมือนปากเอ็งหรอกนะ" แกพูดไปส่ายหน้าไป เดินไปที่ประตูกำลังจะออกจากห้องน้ำ
ผม - "ก็ผมเป็นคนนี่นา ....ไม่ใช่เครื่องมืออย่างที่พวกเค้าอยากให้เป็น"
พี่เอ็กซ์ - "โรงนอนร้อยจงอาง .....ถ้าอยากจะเข้าไปดูไปนั่งเล่นก็ไม่มีใครว่าเอ็งหรอกนะ"
ผมเดินขึ้นไปที่โรงนอนของร้อยจงอางที่ไม่มีใครอยู่สักคน ....ที่นั่นก็ยังมีสภาพเหมือนเดิมเหมือนตอนสมัยผมอยู่ ผมจำได้แม่นว่าใครนอนตรงไหนข้างใคร
จำได้แม้กระทั่งเสียงหัวเราะเสียงพูดคุยของทุกคนว่าใครคุยเรื่องอะไร ผมนั่งลงตรงเตียงที่ครั้งนึงผมเคยนอนตอนเป็น นนส. ผมทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ
....................
ไอ้สู้ - "พลวิทยุทาง 2 นาฬิกา หลังเต้นท์สีแดง ขอเน้นๆ นะ" แค่นัดเดียวต่อหนึ่งเป้าหมายก็พอสำหรับระยะ 400 กว่าเมตร ผมยิงเปิดเป็นสัญญาณให้ทีมบุก อีกนัดยิงเข้าที่วิทยุสื่อสาร PRC-77 ของพวกมัน
ไอ้สู้ - ".....แย่ล่ะ พบกำลังสนับสนุนของข้าศึกทาง 9 นาฬิกา ย้ำ พบกำลังสนับสนุนของข้าศึกทาง 9 นาฬิกา ......เชี่ยเอ๊ย วิทยุเป็นห่าไรวะ ?" ผมหันไปเก็บได้ประมาณ 4-5 คน แต่จำนวนมันมากเกินที่จะยิงตรึงพวกมันไว้ได้
ผม - "....เอางี้ สู้ มึงลงไปบอกคนอื่นที เด๋วกูคุ้มกันให้ พร้อมนะ 3 2 1 ไป" แล้วมันก็วิ่งแถลงไปจากเนินเขาที่ซุ่มอยู่ ผมยิงสกัดไม่ให้พวกมันเข้าใกล้จุดที่ทีมผมเข้าค้นหาเป้าหมายหลักอย่างต่อเนื่อง
จนพวกมันรู้ตำแหน่งของผม พวกมันยิงสวนขึ้นมาอย่างกับห่าฝน ผมคิดว่ายังไงก็คงอยู่รงนี้ไม่ได้แล้วล่ะเลยวางเครมัวว์ไว้ 1 อันแล้วหันมายิงต่อ
ผม - "เวร เหลือแค่แม็กเดียวแล้วดิ .....พ่อมึงเถอะ M79 !!!" ผมยิงคนแรกที่ถือ M79 แล้วเล็งมาทางผมได้แต่ก็ยังมีอีกคน ผลก็คือ ......ผมโผตัวหลบออกจากจุดนั้นได้ทันแบบหวุดหวิด
แค่จุกๆ มึนๆ จากแรงระเบิดแล้วก็เจ็บๆ ขาซ้ายเพราะกลิ้งตกเนินเขา ผมนอนราบแล้วคลานไปกับแนวกอหญ้าจนได้จุดยิงจุดใหม่ทาง 4 นาฬิกา
ผม - "หึ ไอ้พวกโง่ โดนเครมัวว์กูไปดิ" ผมพูดยังไม่ทันขาดคำ ไอ้พวกที่ตามผมขึ้นไปถึงจุดยิงจุดแรกโดนเครมัวว์ผมกันระนาว
5 นาทีต่อมาการปะทะได้สงบลง ผมตามทีมเข้าไปสนับสนุนการตรวจค้นกระท่อมไม้ 2 ชั้นหลังใหญ่
มว.เอ ส่งสัญญาณมือลำดับการเข้าและวิธีปฏิบัติ คนแรกพี่หลอดต่อด้วยพี่โก้และที่เหลือก็เข้าตามๆ กันไป ชั้นล่างเคลียร์ไป 4 ศพ
มว.เอส่งสัญญาณให้ผม-ไอ้สู้ ไอ้แจ๊ค-นิโอ๊ะ ขึ้นเคลียร์ชั้น 2 แล้วพวกเขาจะไปเคลียร์หลังสุดท้ายเอง พอขึ้นไปผมได้ยินเสียงคนเดิน ผมส่งสัญญาณให้หยุด
ทันใดนั้นผมโดนยิงที่แขนซ้าย ผมกลิ้งตัวหลบข้างตู้ นิโอ๊ะถลามาดูอาการผมทันที ส่วนไอ้สู้กับไอ้แจ๊คยิงกดดันมันจนเข้าห้องไป เพื่อให้นิโอ๊ะมาดูอาการผม
นิโอ๊ะ - "ไหวนะ ? อ่ะ ห้ามเลือดก่อน มอร์ฟีนไหม ? .....ฟังจากเสียงฝีเท้าคงประมาณ 2-3 คนในห้อง" ไอ้แจ๊คส่งสัญญาณให้ใช้ flash bang ผลก็คือข้าศึกหยุดการต่อต้าน
แต่พวกผมทำอะไรไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นเป็นเด็กอายุไม่น่าจะเกิน 18 เด็กพวกนั้นหลับหูหลับตายิงสวนออกมา พวกผมเลยต้องกลับออกไปตั้งหลักที่ประตู
ไอ้สู้ - "วางปืนลงเด๋วนี้แล้วหมอบกับพื้นซะไอ้หนู ไม่งั้นมึงตาย" ไอ้สู้ตะโกนให้ยอมจำนน เด็กพวกนั้นถึงจะโดน flash bang เข้าไปแต่ก็ยังพยายามยิงสวนออกมา
และแล้วไอ้แจ๊คมันก็วิ่งสวนห่ากระสุนเข้าไปอัดเด็กทั้ง 3 คนนั้นหมอบกับพื้น
ไอ้สู้ - "ไอ้เหี้ยนี่แม่งบ้าพลังเหมือนพี่หลอดเลยนะ .....อ๊ะ โดนตัวไป 2 นัดนี่หว่า ดีนะที่ใส่เกราะไม่งั้นดับ 555"
ไอ้แจ๊ค - ".....ใครว่าล่ะ กูโดนที่ขากับไหล่เนี่ย เหี้ยเอ๊ยยยย จุก" แล้วไอ้แจ๊คมันก็นั่งลงให้นิโอ๊ะปฐมพยาบาล
นิโอ๊ะ - "โอเค แค่ซี่โครงร้าวน่ะ อย่าสำออย ที่เหลือห้ามเลือดหมดแล้ว ลุกๆ" นิโอ๊ะประคองไอ้แจ๊คลุกขึ้นยืน ขณะที่เดินลงไปข้างล่าง
เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ชายวัยประมาณกลางคนหน้าตาไม่บอกก็รู้ว่าอิสลามแน่ๆ ในชุดพรางเดินถือแท่งอะไรไม่รู้พร้อมกับเด็กอีก 5 คนที่มีระเบิดมัดติดตัวไว้
มือซ้ายถือ AK-47 มันคือ "อาซามียะ อับดุล กาซอ" เป้าหมายหลักของพวกผมนั่นเอง
อาซามียะ - "วางปืนลงแล้วก็ถอด i-com ด้วย ไม่งั้นตายทั้งหมู่ทั้งจ่า" พวกผมต้องยอมมันไม่งั้นเละทั้งบ้านแน่
ไอ้สู้ - "ปล่อยเด็กแล้วเรามาเจรจากันดีกว่าไหม ? พวกเราต้องการแค่ข้อมูล" พวกผมถ่วงเวลารอความหวังว่าจะให้พวก มว.เอ มาช่วย
อาซามียะ - "พวกมึงอีก 4 คนอยู่ที่บ้านหลังนู้นซินะ จะบอกไรให้ ...ว่าไอ้ที่กูถือนี่ ...ถ้ากูปล่อย ...ก็ไม่ใช่แค่พวกมึงที่กระจาย แต่เป็นไอ้ 4 ตัวนั่นด้วย อ้อเกือบลืม ใต้ถุนบ้านนั้นมีเด็กหลบอยู่ .....กับระเบิด ....อีก 14 นาทีกว่าๆ ล่ะมั้ง"
แล้วมันก็วอเป็นภาษายาวี จับใจความได้ว่าขอกำลังเสริมอะไรทำนองนั้น แล้วมันก็สั่งให้พวกผมนั่งคุกเข่าเอามือประสานที่ท้ายทอย
อาซามียะ - "รู้ไหมว่าทำไมพวกมึงยังไม่ตาย ? กูจะจับพวกมึงตัดหัวทีละคนแล้วอัดวิดีโอส่งให้พวกมึงดูกันถ้วนหน้าเลยไง เริ่มจากมึงก่อนเลยเป็นไงไอ้หน้าเหลี่ยม"
พี่หลอด - "อย่ามายุ่งกับพวกน้องๆ กู" พี่หลอดล็อคคอเอามีดแทงหลังจนทะลุมาด้านหน้า มว.เอ คว้ามือที่มันกำตัวจุดระเบิดไว้ทันที พี่โก้ตามมาฟันแขนขวาซ้ำจนขาด
มือซ้ายมันที่ถือ AK-47 เลยสาดไปมั่ว พวกผมโดดหลบหมอบกันอุดตะหลุด จันดีที่อยู่นอกบ้าน ยิง M249 ชุดใหญ่จนตัวมันพรุนล้มลงไปนอนนิ่ง
มว.เอ - "ทุกคนรายงานตัวด้วย"
ผม - "Dagger 2 - Sniper อยู่ดีมีสุขครับ"
ไอ้สู้ - "Dagger 3 - Radio-man เช่นกันครับ ยังอยู่"
พี่โก้ - "Dagger 4 - Assaulter รายงานตัวครับผม"
พี่หลอด - "Dagger 8 - Assaulter ยังไม่ตาย"
จันดี - "Dagger 7 - Support ยิงแม่นไหมล่ะ ?"
นิโอ๊ะ - "Dagger 6 - Medic รอทำแผลอยู่ครับ .......ไอ้แจ๊คล่ะ ?"
ชั่วขณะนั้นที่นิ่งเงียบไปประมาณ 3-4 วิ พวกผมมองหาไอ้แจ๊คกันทันที
ไอ้แจ๊ค - "โอ๊ยยยยย วันนี้กูโดนไป 5 นัดแล้วนะ แม่งเอ๊ยยยยย" กระสุนนัดที่ 5 ของมันเข้าที่ท้องอย่างจัง นิโอ๊ะจัดการทำแผลอย่างไว หน้าตาเคร่งเครียด
พวกผมยืนรอลุ้นด้วยความตื่นเต้น แค่อึดใจเดียวแจ๊คก็ลุกขึ้นมาปลดระเบิดที่ผูกตัวเด็กๆ ไว้
ไอ้แจ๊ค - "Dagger 5 - EOD ฟื้นคืนชีพแล้วครับ" ถึงมันจะหน้าซีดเดินเซๆ แต่แค่นี้พวกผมก็ดีใจยิ้มกันหน้าบานแล้ว
ผม - "มว.ครับ ก่อนหน้านี้มันวอไปเรียกกำลังเสริมครับ เราควร......"
ไอ้แจ๊ค - "เหลือเวลาอีกไม่กี่นาที ใต้ถุนบ้านนั้นมีเด็กกับระเบิดอยู่อีก ผมต้องไปปลดครับ .... แค่กๆ" มว.เอ มองหน้าไอ้แจ๊คแล้วหันมามองหน้าทุกคนแล้วดูนาฬิกา
มว.เอ - "ภารกิจเสร็จสิ้น จับตายเป้าหมายหลักเรียบร้อย ทำการรวบรวมข้อมูลข่าวสารได้ครบตามที่ได้รับมอบหมาย .....ไปที่ PZ กันได้แล้ว เวลาเหลือไม่มาก"
ไอ้แจ๊ค - "งั้นให้ผมอยู่ มว.เอาข้อมูลเหล่านั้นกลับไป แล้วผมจะรีบตามไปที่พิกัดนี้ ให้คนไปรอรับผมก็แล้วกัน" ไอ้แจ๊คกางแผนที่แล้วชี้ PZ อีกจุดให้ มว.เอ ดู
นิโอ๊ะ - "ต้องมีคนดูแผลให้มัน ผมขออยู่ครับ"
ผม - "ผมด้วย"
ไอ้สู้ - "ถึงผมจะไม่เห็นด้วยกับไอ้แจ๊คมัน แต่ผมทิ้งไอ้เหลี่ยมไม่ได้ ผมจะอยู่" ไอ้สู้ส่งวิทยุสื่อสารหลักให้พี่โก้ จันดีขออยู่ด้วยแต่พวกผมคัดค้าน
ยิ่งอยู่เยอะยิ่งดีก้อจริงแต่จะทำให้ มว. ลำบากใจปล่าวๆ
พี่หลอด - "กูเชื่อใจพวกมึงมาตลอด งั้นก็อย่าทำให้ผิดหวัง รีบๆ ตามมาล่ะ" พี่หลอดเอากระสุนสำรองของแกให้พวกผม พี่โก้ก็เดินเอามาให้ด้วยเช่นกัน
มว.เอ - "หมดเวลาโอ้เอ้กันแล้ว ไปกันซะทีซิ เด๋วไอ้เด็กพวกนั้นก็ได้ตายห่ากันหมดหรอก"
ผม - "มว.เอ ไม่ดิ พี่เอ ....ถ้าผมไม่กลับไป ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าผมขอโทษ" ผมกับ มว.เอ เป็นญาติกัน ถูกเลี้ยงให้โตมาพร้อมๆ กัน ค่อนข้างจะสนิทกันมาก
มว.เอ - "....รีบไปรีบมาล่ะ น้า ...( ชื่อแม่ผม )... เค้ารอเอ็งอยู่" แล้ว มว.เอ กับพวกก็ไปยังจุดรับกลับ
ผม ไอ้สู้ ไอ้แจ๊คและนิโอ๊ะ ตรงไปยังบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่ติดแนวป่า พอลงไปข้างล่างชั้นใต้ดินก็พบเด็กจำนวนหนึ่งนั่งล้อมอยู่กับระเบิด C4 ประมาณ 70-80 ปอนด์เห็นจะได้
มีสายไฟพันตัวเด็กกันระโยงระยางพร้อมกุญแจมือที่ร้อยเด็กเอาไว้ด้วยกัน ผมกับนิโอ๊ะจะเข้าไปสะเดาะกุญแจมือเพื่อช่วยเด็กๆ แต่ไอ้แจ๊คมันห้ามไว้
ไอ้แจ๊ค - "อย่า!!! ถ้าสะเดาะกุญแจมือล่ะก็ระเบิดทำงานแน่ แม่งเล่นพ่วงวงจรตัวจ่ายไฟถึงกันหมดเลย ....กูจัดการเอง"
เหลือเวลาอีก 5 นาทีกว่าๆ ไอ้แจ๊คตั้งหน้าตั้งตาปลดระเบิด ผมกับนิโอ๊ะคอยปลอบพวกเด็กเหล่านั้นไม่ให้ตื่นกลัว
ไอ้สู้ - "ไอ้น็อต มึงขึ้นมาช่วยกูด่วนเลย" ไอ้สู้วอเข้ามาให้ผมไปช่วยมัน เพราะข้าศึกเริ่มเข้ามาใกล้ทุกที ผมเหลือบไปเห็นไรเฟิล .22 อยู่กระบอกนึงกับกระสุนอีก 3 กล่อง ....เสร็จกูซิ
ผม - "กูจะขึ้นบนไปช่วยไอ้สู้นะ มึงอยู่กับไอ้แจ๊คมันไป"
ไอ้แจ๊ค - "ไม่ต้องกูอยู่คนเดียวได้ โอ๊ะ มึงขึ้นไปช่วยพวกมัน ที่นี่กูจัดการเอง ...แค่กๆ" ไอ้แจ๊คเริ่มแสดงอาการบาดเจ็บ ผมกับนิโอ๊ะใจไม่ดีแต่ข้างบนก็กำลังนัวเนีย
ผมกับนิโอ๊ะตัดสินใจวิ่งขึ้นมาช่วยไอ้สู้มัน ได้แต่เชื่อใจไอ้แจ๊คเท่านั้น
ผมอยู่บนหลังคา ไอ้สู้และนิโอ๊ะอยู่ทางด้านหน้า ตรึงพวกมันไม่ให้เข้ามาใกล้เกินจนผ่านไป 5 นาทีแต่พวกผมก็ยังไม่ตายเพราะระเบิดที่ใต้ถุนบ้าน แปลว่าไอ้แจ๊คมันทำสำเร็จ
ผมเห็นพวกเด็กๆ วิ่งขึ้นมาจากใต้ถุนบ้าน วิ่งไปหลบข้างแทงค์น้ำร้องไห้กันระงม
ผม - "นิโอ๊ะ วานดูเด็กที่แทงค์น้ำที"
ไอ้สู้ - "ลงไปลากมันขึ้นมาแล้วหนีกันได้แล้ว" ผมลงจากหลังคาแล้วตรงไปยังใต้ถุนบ้าน เจอไอ้แจ๊คนอนหมดสภาพตาปรือๆ
ผม - "ได้เวลากลับบ้านกันแล้วเพื่อน ปะ" ผมพยุงให้มันลุกขึ้นแต่มันยันตัวผมออก
ไอ้แจ๊ค - "กูไปต่อไม่ไหวแล้ว พวกมึงไปกันเถอะ"
ผม - "ไอ้สัด หุบปากไปเลย"
ไอ้แจ๊ค - "มึงก็รู้ว่ากูไปได้อีกไม่ไกล แถมเป็นภาระให้พวกมึงอีก แค่กๆ"
ผม - "ถ้ามึงยังมีแรงพูดล่ะก็ เก็บแรงไว้แล้วไปกับกูซะ" ไอ้แจ๊คต่อยหน้าผมอย่างจังจนผมปลิวติดกำแพง
ไอ้สู้ - "กูวางระเบิดรอบๆ นี้ไว้เรียบร้อยแล้ว ......มีไรกันวะ ?" ไอ้สู้ชะโงกหน้าลงมาดูว่าทำไมมันนานจัง
ไอ้แจ๊ค - "พวกมึง ....ไปกันเถอะ กู....ไปไม่ไหวแล้ว แค่กๆ" ไอ้แจ๊คหมดแรงนั่งลงก้มหน้ากับพื้น
ไอ้สู้ - "ไม่ๆ มึงต้องไปกับพวกกู ลุกเด๋วนี้ไอ้สัด อย่ามาฟอร์ม" แล้วไอ้สู้ก็พยุงมันขึ้นมาด้านบนสำเร็จ ข้าศึกเริ่มเข้ามาอยู่ในระยะ 20 เมตร
ไอ้แจ๊คก็เดินไม่ค่อยไหวเลือดไหลออกมาเรื่อยๆ ทางนิโอ๊ะก็มีเด็กๆ ที่ต้องคุ้มครอง ผมเองก็เจ็บขาซ้ายที่ไถลลงเนินกับแขนซ้ายที่ถูกยิง
เหลือแค่ไอ้สู้คนเดียวที่พร้อมสุด ผมเห็นมันยืนคิดอะไรบางอย่างแล้วหันมามองที่ผม ผมรู้เลยว่ามันคิดอะไร
ผม - "ไอ้สู้ ไม่นะ กูรู้ว่ามึงคิดอะไร อย่าทำไรบ้าๆ นะไอ้สัด" ไอ้สู้ยิ้มเล็กๆ ให้ผม ก่อนจะคว้าที่จุดชนวนระเบิดไปจากมือไอ้แจ๊ค
ไอ้สู้ - "ทำเหมือนอย่างเคยนะน็อต กูล่อมึงเล่น แต่คราวนี้ กูล่อมึงหนี โอเคนะ" ไอ้สู้ปาระเบิดออกไปทางหน้าต่างแล้วพุ่งตัวออกไปยิงข้าศึกที่เข้ามาในระยะประชิด
ภาพสโลว์ๆ เกิดขึ้นกับผมอีกครั้งขณะที่ไอ้สู้หันหลังวิ่งออกไป ผมจึงตัดสินใจจะออกไปช่วยแต่ไอ้แจ๊คเอามือมาขวางผมแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ไอ้แจ๊ค - "กูไปเอง มึงกับไอ้สู้ไม่ต้อง" ไอ้แจ๊คเดินเซๆ ไปที่หน้าประตูนั่งลงพิงขอบประตูยิงช่วยไอ้สู้
ผม - "ทำไม ....ถึงทำแบบนี้ ?........ทำไมถึงทำแบบนี้กันห๊ะ ?" ผมตะโกนถามพวกมัน 2 ตัว
ไอ้แจ๊ค - ".....ก็แค่ดินโคลน .....มันจะแค่ไหนเชียว ?" ไอ้แจ๊คตอบกลับมาเบาๆ ถึงเสียงปืนจะดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่ผมกลับได้ยินชัดเจนเต็ม 2 หู
แล้วไอ้สู้ก็วิ่งกลับมาที่หน้าประตูเพื่อช่วยกันยิงสลับกับไอ้แจ๊ค ผมคว้าปืนจะไปช่วย 2 คนนั้น แต่ไอ้แจ๊คพูดกระซิบที่ข้างหูกับไอ้สู้ว่าอะไรก็ไม่รู้
ไอ้สู้จึงวิ่งมาทั้งน้ำตาคว้าตัวผมให้ออกไปทางประตูด้านหลัง ถึงผมจะดิ้นยังไงไอ้สู้ก็ลากผมออกมาอยู่ดี ผมกับไอ้สู้วิ่งไปจนถึงจุดที่นิโอ๊ะอยู่ จุดที่พวกข้าศึกไม่ได้บุกเข้ามา
นิโอ๊ะ - "เฮ๊ย ไอ้แจ๊คล่ะ ไอ้แจ๊คอยู่ไหน ? .....มึงตอบกูมาดิ ไอ้สู้ ไอ้น็อต" ผมไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าไอ้สู้ที่ยืนน้ำตาร่วง
นิโอ๊ะ - "กูเป็นเสนารักษ์ ...กูจะกลับไปช่วยมัน" ไอ้สู้ไม่พูดอะไรยืนขวางนิโอ๊ะกับผมแล้วดูนาฬิกาที่ข้อมือ .....น้ำตาร่วงพรากๆ
ไอ้สู้ - "อีก ...ไม่กี่นาที ....บ้านหลังนี้ก็จะระเบิด .....มันสละชีวิต .....เพื่อให้พวกเราหนี เพราะงั้น .....อย่าทำให้มันผิดหวังซิ" ผมกับนิโอ๊ะน้ำตาร่วงทันทีที่ได้ยิน
ผม 3 คนวิ่งไปน้ำตาร่วงไป ด้านหลังได้ยินแต่เสียงปืนดังลั่น สักพักเสียงระเบิดตูมใหญ่ก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วป่าพร้อมกับหัวใจของผมที่แทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยิน
ความทรงจำเกี่ยวกับไอ้แจ๊คเพื่อนร่วมกองร้อยจงอางโถมเข้าใส่ผมอย่างมากมาย เหนื่อยด้วยกันหัวเราะด้วยกันยิ้มด้วยกันเมาด้วยกันเฮฮาด้วยกัน ทุกๆ อย่างแชร์กันมาตลอดหลายปี
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วทุกอย่างหายไปพร้อมกับเสียงระเบิดลูกตะกี้ ....หายไปพร้อมกับคนที่ชื่อ "แจ๊ค"
??? - "ครูๆ ครูครับ เอ่อ ....ขอที่นอนผมคืนด้วยครับ จะ 3 ทุ่มแล้ว ได้เวลานอนแล้วครับ" เสียง นนส. เขย่าตัวปลุกผมให้ตื่นจากฝันร้ายที่ยาวนาน
ผม - "หะๆ โทษทีๆ ลมมันเย็นน่ะ เลยหลับเพลินไปหน่อย นี่เตียงเอ็งหรอ ? อ่ะ คืนๆ .....ตะกี้ว่าไงนะ 3 ทุ่มแล้วหรอ ?"
??? - "ครับ 3 ทุ่มแล้วครับ ....ได้ยินมาว่านี่เป็นเตียงเก่าของครูสมัยอยู่ที่นี่หรือครับ เป็นเกียรติมากเลยครับ แหะๆ เอ้อ ตะกี้ผู้พันแสนกับผู้พันเชียรถามหาครูด้วยครับ"
ผม - "หรอ ? ขอบใจมาก นอนกันได้แล้วล่ะ เด๋วพรุ่งนี้จะได้มีแรงไปให้เค้าแดกต่อ 555"
??? - "เอ่อ ....ครูครับ....พวกผม ....เอ่อ ....เห็นครู ....." ผมหันไปมองหน้าพวกมันทันทีรู้ว่ามันจะพูดอะไร พวกมันยืนก้มหน้าหลบตาผมกันเป็นแถว
ผม - "....ที่นี่ผีดุนะ ระวังโดนอำกันด้วยล่ะ" แล้วผมก็ไปหาครูแสนกับผู้พันเชียร เรื่องของเรื่องแก 2 คนหาเพื่อนไปก๊งด้วยน่ะแหละ 555
ก็มีผม พี่เอ็กซ์ กับรุ่นพี่อีก 2-3 คน ไอ้สู้มาเสริมที่หลังตอนตี 1 กว่าๆ ก๊งกันยันเช้าแล้วผมก็ขอตัวกลับเช้านั้นเลย
ไอ้สู้ - "มึงจะกลับบ้านที่นนท์หรือกลับไหนกูจะได้ไปส่ง"
ผม - ".....ไม่รู้เหมือนกัน ว่างจัดจนไม่รู้จะไปไหนเลยว่ะ เบื่อๆ เซ็งๆ ยังไงไม่รู้"
ไอ้สู้ - "เหมือนกูเลย เหอะๆ งั้น .....ไปปีนเขาแก้เซ็งกัน"
ผม - ".....โทรไปชวนนิโอ๊ะกันมะ ?"
ไอ้สู้ - "เออ โทรไปเลยๆ ไม่ได้ปีนเขาด้วยกันนานละ" ผมเลยโทรไปหานิโอ๊ะชวนมันไปปีนเขากันที่กระบี่ มันก็โอเค เลยนัดเจอกันที่กระบี่นู่นเลย
....................
ระหว่างทางที่จะไปยังจุดนัดหมาย พวกผม 3 คนไม่ปริปากพูดอะไรกันเลยสักคำ แม้แต่หน้าก็แทบจะไม่มองกัน จนเข้าชั่วโมงที่ 2
บรรดาเด็กๆ ที่ไอ้แจ๊คมันสละชีวิตเข้าช่วยไว้ก็เริ่มหายกลัว เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น
เด็กน้อย - "ตอนอยู่ห้องใต้ดินพี่ทหารคนนั้นเขาเล่านิทานให้พวกผมฟังด้วยแหละ ผมอยากให้พี่เค้าเล่านิทานให้ฟังอีก หนุกดี" เด็กน้อยพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มตาเป็นประกาย
ผม - "เรื่องไรหรอ ?" ผมก็เริ่มคลายความเศร้าลงไปได้หน่อยนึง
เด็กน้อย - "นิทานเรื่อง 4 ทหารจอมซ่าบ้าทะลุโลก" ผมถึงกับนำตาคลอเบ้าอีกครั้ง เพราะนั่นเป็นชื่อกลุ่มพวกผมที่ครั้งนึงเคยโดนครูแสนด่าตอนเมา
เด็กน้อย - "คนนึงขี้เมาเจ้าชู้ไม่สนโลก คนนึงหน้าเหลี่ยมขี้แยปากหมา คนนึงเป็นอาบังขายถั่ว ส่วนอีกคนหน้าตาดีหล่อสุด พวกเขา 4 คนชอบทะเลาะชอบเถียงกันบ่อยๆ แต่ก็รักกันมาก" ผมยิ้มทั้งน้ำตาที่ได้ยิน
เด็กน้อย - "มีอยู่วันนึง ทหารหน้าเหลี่ยมจะไปแข่งยิงปืนแต่ดันทำอะไหล่ปืนชิ้นสำคัญตกลงบ่อโคลน หายังไงก็หาไม่เจอ ทหารสุดหล่อก็เลยโดดลงไปช่วยหา
ทั้งๆ ที่ทหารสุดหล่อคนนั้นแต่งตัวหล่อเพื่อจะไปงานเลี้ยงสำคัญ แต่ด้วยความกลัวว่าเพื่อนจะไปแข่งยิงปืนไม่ได้เลยลงไปช่วยหาในบ่อโคลน ในที่สุดก็หาเจอ
ทหารหน้าเหลี่ยมได้ไปแข่งยิงปืนชนะกลับมาได้ที่ 1 ส่วนทหารสุดหล่อคนนั้นโดนด่ายับแถมโดนทำโทษอีกต่างหาก ทหารหน้าเหลี่ยมเลยเข้าไปถามว่าทำไม
ถึงทำแบบนั้น ทหารสุดหล่อก็ตอบว่า ก็แค่ดินโคลนจะแค่ไหนเชียว นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนโง่กับคนบ้าอยู่ด้วยกันแล้วฮา เกี่ยวกันไหมเนี่ยผมล่ะงงจริงๆ"
ผมยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร และแล้วก็ถึงจุดรับกลับ มี มว.เอ กับ พี่หลอด ที่มากับ ฮ. พอพวกเขาเห็นหน้าพวกผม เขาก็ไม่ถามถึงไอ้แจ๊คเลยสักคำ ได้แต่ถามว่า
มว.เอ - "มันสู้สมศักดิ์ศรีใช่ไหม ?" ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา
พี่หลอด - "เด็กพวกนี้คือหลักฐานว่ามัน .....สู้ได้สมศักดิ์ศรี" พี่หลอดหันหน้าออกไปมองข้างนอกทั้งน้ำตา
เด็กน้อย - "เด๋วเราจะบินไปรับพี่ทหารคนนั้นใช่ไหมครับ ? ดีจัง ผมจะได้ให้พี่เขาเล่านิทานให้ฟังอีก" ผมยิ้มแล้วเอามือลูบหัวเด็กน้อยคนนั้น
ผม - "อือ พี่ก็อยากฟังมันเล่านิทานเหมือนกันนะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ .....มันยังไม่ถึงเวลา"
เด็กน้อย - "แล้วเมื่อไรล่ะครับ ?" เด็กน้อยทำหน้างงๆ
ผม - "......สักวัน" เด็กน้อยทำหน้างงๆ รอบที่ 2 แล้วชี้ไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังตกดินบอกว่าสวยดี
ผม - "พระอาทิตย์ตกดินนี่ก็สวยไปอีกแบบ มึงว่ามะ ? .....ไอ้ภาณุมาตร์ ( ชื่อจริงของไอ้แจ๊ค )"
ไอ้สู้ - "เฮ๊ย ไอ้เหลี่ยม !!! มึงมัวเหม่ออะไรวะ ? กูจะขึ้นถึงยอดแล้วนะ" ไอ้สู้ตะโกนลงมาจากหน้าผาที่สูงเกือบร้อยเมตรทำให้ผมสะดุ้งจนเท้าสะดุดหวิดตก -*-
ผม - ".......หึ กูต่อให้ก่อนหรอก อย่าเพิ่งได้ใจไป" ผมเหม่อจากการหันออกไปดูพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินทำให้คิดถึงเรื่องในอดีต
นิโอ๊ะ - "กูขึ้นมารอนานแล้วนะ รีบๆ ขึ้นมากันสักทีเด่ะ ใครแพ้เลี้ยงเหล้านะเฟ๊ย" เสียงนิโอ๊ะตะโกนลงมาทำให้ผมกับไอ้สู้รีบปีนแข่งกันว่าใครจะเป็นที่ 2
ผม - "เฮ๊ย กูมีนิทานอะไรจะเล่าให้ฟัง"
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป 2 วัน ทั้งทหารและตำรวจประสานการปฏิบัติเข้าจับกุมและตรวจค้นผู้ต้องสงสัยในคดีความมั่นคงที่ตากใบอย่างฉับพลัน
บ้างก็ว่าครั้งนั้นทั้งทหารและตำรวจทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ แต่ใครจะรู้เล่าว่าทุกการกระทำย่อมมีเหตุผล และผลที่ตามมาก็เพื่อลดการสูญเสียทั้ง 2 ฝ่าย
เพราะฉะนั้นความรุนแรงจึงเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ ขึ้นอยู่กับมุมมองและผลที่ตามมา
********************
ณ คุกทางทหารแห่งนึงใน จ.ลพบุรี
ผม - "นี่ๆ ดูนี่ .... แต๊นนนน กูชนะได้ที่ 1 ด้วยล่ะ 5555 ที่ 2 แม่งโคตรห่วยเลยว่ะ ขนาดกูอ่อนให้ตั้งเยอะนะเนี่ย 5555"
ไอ้แจ๊ค - "ไหนๆ ดูหน่อยดิ๊ ....นี่มันทองจริง ...หรือป่าววะ ???? ....ลองใส่หน่อยๆ ....ยึด !!! กูจะเอาไปขาย 555" ผมพยายามแย่งเอาเหรียญคืนแต่ก็ไร้ผล T_T
??? - "คนอย่างมึงใส่ไปก็ไม่ได้ดูดีขึ้นหรอกไอ้ขี้คุก คนที่ทำผิดจนต้องเข้าคุกอย่างมึงไม่เหมาะกับของอย่างนั้นหรอก"
ผม - "พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะพี่ ถ้าพี่ไม่รู้สาเหตุที่มันต้องมาอยู่ในนี้ก็หุบปากไปเลยดีกว่า" สห.คนนั้นตรงเข้ามาหาผมทันทีผมวางถุงข้าวเตรียมรับมือกับกระบอง
ไอ้แจ๊ค - "พอเถอะๆ ผมขอล่ะนะพี่ อย่าไปถือสามันเลย มันปากหมาอย่างนั้นเองแหละ" ไอ้แจ๊คยื่นแขนออกมาห้ามแล้วยกมือไหว้ สห. คนนั้นเป็นการใหญ่
สห. - "รอดไปนะไอ้สัด ไม่งั้นมึงเละแน่" สห. นั่นเอากระบองชี้หน้าผมก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะด้วยอาการหงุดหงิด มองมาที่ผมตลอดเวลา
ผม - "ใครกันแน่ที่เละ เหอะๆ ......ทำไมมึงต้องไหว้แม่งด้วยวะ ????"
ไอ้แจ๊ค - "เอาน่าๆ .....ถ้ามึงไม่มีกูคอยห้ามปรามสักคนนี่คงลำบากแย่เลยเนาะ ไอ้สู้คนเดียวคงเอาไม่อยู่ ยิ่งไอ้บังด้วยยิ่งยากไปกันใหญ่ 5555"
ผม - "กูมันปากไม่ดีใจร้อนโมโหง่าย ....แถมซุ่มซ่ามอีกต่างหาก ถ้าไม่มีพวกมึง 3 ตัวคอยช่วยกูนะ ป่านนี้กูคง ...."
ไอ้แจ๊ค - "เฮ๊ย อย่าคิดมากน่า เราสาบานกันแล้วนี่หว่า จำไม่ได้หรือไง ??? ....มึงเป็นน้องคนเล็กสุดที่พี่ๆ ต้องคอยดูแล"
ผมก้มหน้าน้ำตาแทบไหลด้วยความดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ผมรู้สึกโชคดีที่ได้เพื่อนแท้อย่างพวกมัน 3 คน
ผม - "เอ้า กูเอาข้าวเอาหนมมาฝาก โทษทีไม่มีเหล้านะ ให้ออกไปได้ก่อนแล้วเด๋วกูเลี้ยงเอง"
ไอ้แจ๊ค - "ว่าแต่ .....พลโท ...( ชื่อ )... เป็นไงมั่งวะ ? โดนกูหักหน้าไม่ไปงานเลี้ยงตามคำเชิญของแก 5555"
ผม - "กูก็ไม่รู้ว่าแกเป็นไงมั่งตอนนี้ เห็นว่าเสียหน้าสุดๆ เลยล่ะ ....เพราะงั้นมึงถึงมาอยู่ในนี้ไงล่ะ 5555"
No comments:
Post a Comment