บทที่ 47 " หญิงร้ายชายเลว "

ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อนช่วงต้นเดือนธันวาคม 2009 .......
วันพฤหัสบดีที่ 10 ธันวาคม 2009 เวลาประมาณ 1010 pm ณ บ้านพักข้าราชการของทักที่ จ.ปัตตานี
ทัก - "เฮ๊ยๆ เด๋วก่อนๆ ....ฟังกันก่อนดิ" ทักพยายามดึงแขนเสื้อผมให้กลับเข้าไปในบ้านเพื่อคุยอะไรบางอย่าง
??? - "ทักปล่อยไปเถอะ พูดไปมันก็ไม่ฟังหรอก......" เสียงของผู้หญิงคนนึงดังมาจากข้างหลังทัก
ผม - "แสนรู้เหมือนกันนี่ ....โทษทีที่มาขัดจังหวะนะทัก ....เออ ไอ้หลิน พรุ่งนี้อย่าไปสายนะ" ผมดึงแขนเสื้อของผมที่ทักจับเอาไว้แล้วสตาร์ทรถออกไปทันที
เมื่อ 10 นาทีก่อนผมลอบเข้าบ้านทักหวังจะเซอร์ไพรส์ที่กลับมาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า ทำให้ผมได้เห็นภาพที่ออกจะบาดตาบาดใจจนอึ้งไปแปปนึง
ภาพนั้นก็คือ ....ทักกำลังระเริงร่าอยู่บนเตียงกับสาวสวยคนนึงที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี เธอชื่อ "หลิน" เป็นนักข่าวสายอาชญกรรมที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้
แถมหลินยังเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้นและปลาย ผมแนะนำให้หลินรู้จักกับทักในงานเลี้ยงแห่งนึงก่อนผมจะไปอเมริกาสัก 2 เดือนเศษๆ
ด้วยความขี้เล่นของหลินจึงชอบพูดเล่นอยู่บ่อยๆ ว่าถึงผมกับทักเป็นกิ๊กกัน ( ซะจนคนอื่นคล้อยตาม -*-a ) แต่ก็จะแย่งมาเป็นของตัวเองให้ได้
ถึงผมจะรู้อยู่เต็มอกเกี่ยวกับนิสัยของหลินที่เป็นสาวมั่นกล้าได้กล้าเสียในเรื่องแบบนี้ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าหลินจะกล้าทำอย่างที่พูดจริงๆ
หลังจากนั้นไม่นานหลินก็รู้ความจริงจากทักว่า "ผมกับทัก" เป็นอะไรกัน แต่หลินก็ยังไม่เลิกวอแวทักอยู่ดี
เวลาต่อมา ณ พื้นที่เป้าหมายแห่งนึงใน 3 จังหวัดชายแดนใต้
ไอ้สู้ - "เป็นไรอีกล่ะมึง ? เงียบเชียว .....ไอ้ทักง๊องแง๊งอีกรึไง ?"
ผม - "ฮื๊อออ เกี่ยวไรกับมันล่ะนั่น .....กำลังคิดถึงกิ๊กใหม่ที่ JFK ต่างหากล่ะ ..... ทำไรอยู่หนอ ?"
นิโอ๊ะ - "เออแฮะ แม่สาวผมเปียนั่นทำไรอยู่หว่า ? .....ความจริงมึงต้องยกให้กูนะเพราะกูจีบก่อน"
ผม - "มือใครยาวสาวได้สาวเอาเฟ๊ย"
ไอ้สู้ - "เหอะๆ .....เล็ก ประจำที่ยัง ? ......โอเคๆ ......นับถอยหลังได้เลย .......ขอคำสั่งอนุมัติการปฏิบัติภารกิจครับ" ไอ้สู้ ว. หาไอ้เล็กแล้ว ว. หา บก. ต่อ
5 นาทีต่อมาเกิดการปะทะขนาดย่อมๆ ในหุบเขาแห่งนึงที่อยู่ทางใต้สุดของประเทศไทย ผลคือจับตายทั้งหมด 8 คน
ไอ้สู้ - "เฮ๊ย มึงเป็น ...( วรนุช )... ไรมึงวะ ?" ไอ้สู้เดินมาดึงไหล่ผมแล้วผลักหน้าอกผมอย่างแรงจนติดต้นไม้ ไอ้เล็กเลยเข้ามากันไอ้สู้ออกไป
นิโอ๊ะ - "....ผู้พันเชียรไม่ชอบใจแน่อย่างนี้ นิ่งสนิท" นิโอ๊ะตรวจดูชีพจรของเป้าหมายสำคัญที่ต้องการจะจับเป็นแล้วแถลงกับสื่อ
ผม - "หึ ไม่ชอบใจก็ช่างเค้าดิ ปล่อยให้บ่นๆ ไปเด๋วก็หยุดเองแหละ ...ไอ้พวกนี้มันรกโลกจะตาย" 
ไอ้สู้ -"เออ พวกนี้มันรกโลก แต่มึงไม่ได้ปฏิบ้ติตามคำสั่งนี่หว่า ....ถ้ามึงแยกระหว่างเรื่องส่วนตัวกับงานไม่ออกก็เลิกไปเลยปะ" ผมยกนิ้วกลางให้ไอ้สู้แล้วพูดเบาๆ ว่า "ควย"
นิโอ๊ะ - "พอแล้วน่าสู้ ....น็อตด้วย" ผมหันหลังกลับเดินไปเหยียบหน้าเป้าหมายแล้วดึงมีดที่ปักคอออก ไอ้สู้เลยเข้ามาต่อยหน้าผมแต่ผมปัดได้เลยแลกไปกันคนละหมัดก่อนจะซัดกันนัว
นิโอ๊ะ - "กูบอกให้พอ!!!" นิโอ๊ะยิง M4A1 ซะจนดินกระจายขึ้นมาทำให้ผมกับไอ้สู้หยุดชะงัก
ไอ้เล็ก -"จะกัดกันไม่ว่าแต่นี้จะสว่างแล้วนะ .....รีบไปกันเถอะ" ไอ้เล็กเดินมาคอผมกับไอ้สู้ให้รีบออกจากจุดก่อนที่ฟ้าจะสว่าง
ขากลับผมกับไอ้สู้ต่างคนต่างไม่พูดอะไรจนถึงฐานปฏิบัติการส่วนหน้าของ Dagger Chamber ผมโดนตำหนิไปชุดใหญ่จากเจ้าหน้าที่ระดังสูงทั้งทหารและตำรวจเกือบ 1 ชั่วโมง
เวลาต่อมา ณ ร้านอาหารแห่งนึงในตัวเมืองปัตตานี
บุตร - "ผู้หมวดคะ ....ทาง 10 นาฬิกาค่ะ" หนูบุตรเลขาสุดสวยของผมชี้ให้หันไปดูหลินกำลังเดินควงมากับตำรวจคนนึง ....ทักนั่นเอง
ผม - "สั่งไรไปยัง ?"
บุตร - "...สงสัยจะลี้ไม่ทันแล้วล่ะค่ะผู้หมวด ...เจ๊แกมาเสิร์ฟละ"
ผม - "หึ ใครบอกว่าจะลี้ล่ะ" หนูบุตรเป็นลูกน้องที่สนิทและซื่อสัตย์กับผมมากเลยรู้ว่าผมกับทักมีความสัมพันธ์กันมากกว่าคำว่าเพื่อน ซึ่งหนูบุตรก็ไม่ได้รังเกียจอะไร
ผม -"ไง พากันมากินถึงที่นี่เลยนะ ข้าวเที่ยงที่บ้านทักมันคงไม่อร่อยใช่มะ ? แบบว่าอะไรล่ะ ....ก็แย่งของเค้ากินอานะมันจะไปอร่อยได้ไง" ผมเดินตรงดิ่งเข้าไปหา 2 คนนั้นที่กำลังจะเดินเข้าร้าน
ทัก -"น็อต ทักน่ะ ...." ผมยกมือขึ้นห้ามทักไม่ให้พูด ทักเลยเงียบกริบ
หลิน - "ก็ที่บ้านทักมีกลิ่นเหม็นสาปที่ไม่ค่อยน่าพิศมัยสำหรับการกินข้าวกันน่ะ เลยต้องถ่อมากินกันถึงที่นี่" หลินดึงแขนทักเข้าไปกอดแล้วเอาหน้าซบไหล่
ผม - "ใช่ๆ กลิ่นเหม็นสาปเน่าๆ ของคนเน่าๆ ( ผมเน้นคำแล้วหันไปมองทัก ) ....ไม่น่าเชื่อว่าแกยังไม่เลิกนิสัย ....เอ่อ ....อะไรดีล่ะ ....กากี ....ไม่ซิมากกว่านั้นอีก"
ทัก - "น็อต พอแล้วน่ะ" ทักดึงแขนออกจากหลินแล้วเดินเข้าหาผม
ผม - "หุบปากไปเลยทัก" ผมขึ้นเสียงจนหนูบุตรต้องเข้ามาห้าม
หลิน - "แหมๆ พูดจาอย่างนี้ระวังจะเสียสีนะจ๊ะหมวดน็อต เด๋วเค้าจะหาว่าเป็นพรางชมพูนา ....ใช่มั้ยทัก ? เอ ....รึว่า ทั้งหมวดสู้และจ่านิโอ๊ะจะเป็นจุดจุดกับเค้าด้วย" หลินทำท่าออเซาะทักซะจนผมหมั่นไส้
บุตร - "คุณเองก็หยุดตอแหลไร้ยางอายได้แล้วล่ะค่ะ เสียสถาบันกุลสตรีหมด ....แล้วอีกอย่างนะคุณหลิน ถ้าขืนคุณพูดมากกว่านี้ ....ต่อให้เป็นหมวดน็อตก็ใช่ว่าจะหยุดฉันได้นะ เพราะงั้น ....อย่า"
หลิน - "แล้วจะทำไม ? เป็นขี้ข้าแล้วมาเสือกอะไรด้วย" หลินคงโมโหจัดเลยตรงเข้ามาจับคอเสื้อหนูบุตรแล้วเงื้อมือจะตบ แต่ไม่ทันได้ตบก็โดนหนูบุตรบิดแขนต่อยหน้าจิกหัวตีเข่าจนผมกับทักต้องรีบแยกทั้งคู่
บุตร -"ก็มันมาว่าผู้หมวดก่อนทำไมล่ะ ....ด่าไม่เลิกหรอมึง เด๋วแม่ก็เอาตีนยัดปากเลยนี่ ....ผู้หมวดปล่อยหนู ....หนูจะไปกระทืบมัน" กว่าผมจะลากแม่นี่ขึ้นรถได้ก็เล่นเอาหอบอยู่เหมือนกัน -*-a
ทัก - "น็อต ....ทักว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันว่ะ" หลังจากที่ทักเอาหลินไปเก็บไว้ในรถก็เดินกลับมาหาผมขณะจ่ายเงินที่ร้านอาหาร ( ยังไม่ได้กินเลยอ่ะ แบบว่าหิวโคตรๆ T_T )
ผม - "ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วล่ะ ....เออ ฝากบอกหลินมันด้วย ว่าคราวหน้าจะไม่ห้ามบุตรมันแล้วนะ" พอรับเงินทอนเสร็จผมก็หันหลังขึ้นรถทันทีแต่ทักเอามือมากันประตูรถไว้ไม่ให้ปิด
ทัก - "พรุ่งนี้ทักจะรออยู่ที่น้ำตก ...( ไม่บอก หุๆ )...นะ ....ที่เดิม เวลาเดิม"
ผม - "....พรุ่งนี้เรามีประชุมใช่มั้ยบุตร ?"
บุตร - "ค่ะ ใช่ค่ะ ประชุมกับเจ้าหน้าที่กลาโหมตอน 0900 am ถึง 1100 am ช่วงบ่ายมีนัดกับพลโท ...." หนูบุตรหยิบตารางนัดหมายขึ้นมาดูแล้วร่ายยาวจนทักนิ่งไปแปปนึง
ทัก - "ไม่เป็นไรบุตร ....ฝากบอกหัวหน้าเธอด้วยนะว่าทักจะรอ" แล้วทักก็เดินกลับขึ้นรถของตัวเอง
วันเสาร์ที่ 12 พฤษจิกายน 2009 เวลา 0237 pm ณ ฐานปฏิบัติการส่วนหน้าใน 3 จังหวัดชายแดนใต้ของ Dagger Chamber
บุตร -"....ผู้หมวดไปเถอะค่ะ เด๋วหนูจัดการเอกสารพวกนี้ให้ ลายเซ็นต์ผู้หมวดง่ายจะตาย ....นี่ไง เนียนมั้ยค่ะ ?"
ผม - "เฮ้ออออ ที่แท้ก็เธอนี่เองที่แอบเบิกกระสุน 5.56 ไปยิงเล่นบ่อยๆ ....นี่บุตร หมวดควรจะไปรึ ?"
บุตร - "ค่ะ ผู้หมวดควรจะไปค่ะ อย่างน้อย ....จะได้รู้เรื่องรู้ราวกันไปเลยว่าจะเอายังไง ....ผู้หมวดไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาใจไม่ใช่หรือค่ะ ?" บุตรยกเอกสารที่โต๊ะผมไปนั่งอ่านที่โซฟาแล้วชูนิ้วให้ผมสู้
วันเดียวกันเวลา 0319 pm ณ ที่นัดหมายของทักในจังหวัดปัตตานี
ทัก - "มาช้าจัง ....ตั้ง 10 นาทีแน่ะ ดูดิละลายหมดละ" ทักเดินมาหาผมดูนาฬิกาแล้วส่งน้ำมะนาวปั่นให้
ผม - "มีไรก็ว่ามา ....ยังไม่อยากเปียกฝนตอนนี้" ผมรับแก้วแล้วแหงนมองท้องฟ้าที่กำลังอึมครึมตั้งเค้าว่าฝนจะตก ทักนั่งลงที่ขอนไม้แล้วเล่าให้ฟังทุกอย่างเกี่ยวกับหลินอย่างหมดเปลือกด้วยสีหน้าเศร้า
ผม - "งั้น ....ที่ทักทำไปก็ ...."
ทัก - "ใช่ ก็เพื่อน็อตน่ะแหละ ....ไม่งั้นหลินจะประกาศเรื่องของเราให้ทุกคนได้รู้กันหมด ทั้งที่ Chamber และที่ทำงานทัก ....ทักไม่มีทางเลือกว่ะ"
ที่ทักยอมหลับนอนกับหลินก็เพราะว่าไม่อยากให้ผมและตัวเองเสียชื่อเสียงเพราะเสียรู้โดนหลินมอมเหล้าแล้วอัดบทสนทนาคำสารภาพเอาไว้ว่าทักกับผมมีความสัมพันธ์กันมากกว่าเพื่อน ( ดีนะที่เป็นแค่เสียง -*-a )
ส่วนหลินเองก็ชอบทักมาตั้งนานแล้วด้วยแต่มันติดตรงที่ผมอยู่นี่แหละหลินเลยทำอะไรมากไม่ได้ พอผมไป JFK หลินก็เลยรีบคว้าโอกาสทันทีอย่างไม่รีรอ
ผม - "แค่เสียงตำรวจเมา ....ใครเค้าจะไปเชื่อ ....กลัวไปได้" ผมกดมือถือโทรหาบุตรทันทีเพื่อกระทำการอะไรบางอย่าง
ทัก - "ไม่รู้ดิ กันไว้ดีกว่าแก้นี่นา" ทักนั่งก้มหน้าบิดขี้เกียจแล้วยิ้มให้
ผม - "ถ้าจะป้องกันจริงๆ ก็ต้องทำอย่างนี้ ....บุตร นี่หมวดนะ ....หมวดวานไรหน่อยดิ รับรองบุตรต้องชอบแน่ๆ" แล้วผมก็บอกแผนการบางอย่างกับหนูบุตร ( แม่นี่ชอบใจมากมายกับแผนของผม 555 )
ทัก - "แล้วจะไปขอโทษไอ้สู้เมื่อไร ?" ผมกับทักนั่งคุยปรับความเข้าใจกันจนเย็นก็พากันกลับลงมาจากเขา
ผม - "ไม่รู้ดิ พรุ่งนี้มั้ง ...เด๋วค่อยไปดีกว่า รอให้มันรมณ์ดีก่อน ไปตอนนี้มีหวังต่อยกันอีก"
ทัก - "ผลัดวันประกันพรุ่งอีกละ ไปซะเลยวันนี้แหละ เด๋วไปด้วย ....เฮ้ออออ ไม่หายสักทีไอ้นิสัยโมโหแล้วชอบไปลงกับคนอื่นเนี่ย ....แย่ว่ะ ทำเป็นเด็กไปได้"
ผม - "พูดมากน่า 555 ....ทัก ...." ผมนั่งลงแกล้งผูกเชือกรองเท้าแต่เอากิ่งไม้มาไขว้กันเป็นกากบาทแสดงให้เห็นว่ามีคนดักอยู่ข้างหน้า
ทัก - "อืม แย่แฮะ ....กี่คนล่ะนี่ ?"
ผม - "มั่นใจมากว่าไม่มีใครตามมา"
ทัก - "ใช่ เหมือนกันเลย" 
ผม - "ก็เข้าใจนัดดีนี่ ....งานเข้าจนได้เห็นมะ ?" เพราะน้ำตกที่ผมไปนั้นไม่มีใครไปอีกแล้วเพราะโจรใต้ค่อนข้างเยอะ ที่นั่นเลยเป็นน้ำตกร้างที่ไม่มีใครไปท่องเที่ยวในที่สุด
ผม - "นับ 3 นะ ...1 ...2 ...3" ผมกับทักต่างคนต่างชักปืนออกมาจากซองเก็บใต้รักแร้แล้วกระโจนออกจากกันแยกซ้ายขวาหลบหลังต้นไม้ ทักส่งสัญญาณมือเตรียมบุก
หลิน - "หยุดก่อนๆ ฉันเอง!!! ทัก น็อต" หลินเอาผ้าเช็ดหน้าชูขึ้นเหนือหัวแล้วสะบัดไปมาหลังพุ่มไม้ห่างออกไปประมาณ 15 เมตร
ผม - "อีบ้า!!! เกือบตายห่าแล้วรู้มั้ย ? ทำห่าไรไม่คิดเหมือนเดิมนะอีนี่"
หลิน - "ไอ้เชี่ย เจอหน้าก็ด่ากูเลยนะ กูมีข่าวสำคัญจะมาบอก จะฟังกันมั้ย ?" ทันใดนั้นเสียงปืนหนึ่งนัดก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของหลินที่ทรุดฮวบยืนพิงต้นไม้เอาไว้
ผม - "หลินนนนนนนนนนน" ภาพในสมัยก่อนตอนที่ผมอยู่โรงเรียนเดียวกับหลินผ่านเข้ามาอย่างไม่ขาดสายพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากเบ้าตา ถึงผมกับหลินจะทะเลาะจะกัดกันเป็นประจำในสมัยที่เรียนด้วยกัน
จนถึงตอนนี้ที่หลินแทงข้างหลังผมด้วยการพยายามที่จะแย่งทักไปจากผม ....ผมก็ไม่เคยเกลียดมันจริงๆ จังๆ เลยสักที
ผม - "อย่าหลิน!!! หมอบลง" หลินคว้าปืนออกจากกระเป๋าสะพายใบเล็กๆ ออกมายิงตอบโต้อย่างกล้าหาญ ทำให้หลินโดนกระสุนเข้าไปที่ท้องอีกนัดจนร่วงลงไปนอนกับพื้น
ผมจึงวิ่งเข้าไปหาหลินอย่างรวดเร็วโดยมีทักยิงคุ้มกันให้ ผมประคองร่างของหลินที่มีแต่เลือดเข้ามาหลบหลังต้นไม้ต้นใหญ่
ผม - "อีบ้าเอ๊ย ทำไมทำงี้วะ ???? ....กดไว้นะ"  ผมเอาผ้าเช็ดหน้าและเสื้อนอกกดบาดแผลเอาไว้แต่เลือดก็ยังไหลออกมาเรื่อยๆ ทั้ง 2 แห่งอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
หลิน - "ไม่นึก ....ว่าจะมาตาย ....ในอ้อมกอดของ ....แกเลยว่ะ ....ไอ้หน้าเหลี่ยม"
ผม - "ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ....บุตร !!! มีเหตุฉุกเฉิน 231 ที่น้ำตก ...( ไม่บอก หุๆ ) ย้ำ เหตุฉุกเฉิน 231 ที่น้ำตก ...( ไม่บอกอีกน่ะแหละ หุๆ ) ....ว.7 ด่วน ย้ำ ว.7 ด่วน" 
ผมกดมือถือโทรหาบุตรทันทีก่อนจะหันกลับไปยิงตอบโต้ด้วยความแค้น
หลิน - "เอานี่ไป ....ตามจับมันมาให้ได้นะ ....สัญญานะ" 
ผม - "สัญญา ....กูสัญญา" ผมรับกล่องเหล็กใบเล็กๆ ที่เลอะไปด้วยเลือดแผ่นนึงจากหลินทั้งน้ำตาก่อนที่หลินจะหมดลมหายใจในอ้อมแขนของผมอย่างสงบ
ทัก - "ตรงนี้เราเสียเปรียบถอยก่อนดีกว่า ....หลิน ....ทิ้งหลินไว้นี่แหละ เราต้องไปแล้ว" ทักดึงแขนผมให้ลุกขึ้นออกจากตรงนั้นโดยไม่เอาศพของหลินไปด้วย
ผม - "ไม่ ....ไม่ไป ....ลองดูกันสักตั้งมั้ยว่าใครจะอยู่ ....หรือใครจะไปก่อนกันไอ้พวก ( วรนุช )" ผมหยิบปืนพกขนาด 9 มม. และแมกกาซีนสำรองของหลินอีก 2 อันออกจากกระเป๋าของหลิน
กับของตัวเองอีก 3 อันมาวางกับพื้นทั้งซ้ายและขวาก่อนจะนั่งคุกเข่าตั้งป้อมยิงด้วยปืนทั้ง 2 กระบอกที่หลังต้นไม้ต้นนั้น 
*ขอนอกเรื่องแปปนึงนะ 555*
วิธีเปลี่ยนแมกกาซีนสำหรับการยิงปืนพก 2 มือนั้นง่ายมาก เมื่อเรายิงกระสุนจนกระบอกแรกหมด เราก็กดแมกกาซีนออกทางด้านหน้าแล้วเอาปืนไปเหน็บไว้ที่ข้อพับขา ( ขวาเหน็บขวาซ้ายเหน็บซ้าย ) 
โดยหันด้ามออกมาแล้วหยิบแมกกาซีนที่กองไว้กับพื้นมาใส่ซะ ทำอย่างนี้สลับไปทั้งซ้ายและขวา ( จนกว่าจะพอใจหรือลูกหมดเกลี้ยง >< ) ที่สำคัญที่สุดก็คือห้ามยิงให้ลูกหมดพร้อมกันทั้ง 2 กระบอก
เพราะอำนาจการยิงจะไม่ต่อเนื่องทำให้เราถูกกดดันจากฝ่ายตรงข้ามแทน และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ....คุณต้องยิงปืนด้วยมือข้างที่ไม่ถนัดได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่งั้นจะสับสนและกังวลขณะยิงและเปลี่ยนแมกกาซีนมาก
ลองเอาไปทำกันดู ^_^v ( สอนโดย ครูแสน เมื่อวันที่ 25 มกราคม 2550 ณ ศูนย์ฝึกยุทธวิธีกองทัพบก อ.ชัยบาดาล จ.ลพบุรี )
2 ชั่วโมงต่อมา ณ บ้านพักข้าราชของทัก
หลิน - "นี่ไอ้เหลี่ยม ฉันมีเรื่องจะบอกแกว่ะ ....เอ้า ฟังนะ ฉันได้รับข่าวจากสายคนนึงที่อยู่ในกลุ่มเบอร์ซาตู ....ตอนนี้เค้าตายไปแล้วล่ะ ฉันคิดว่ารายต่อไปคงเป็นฉันแน่ๆ เลยแหละแก 555 
แต่ช่างเถอะ ฉันน่ะอยากให้แกคุ้มครองฉันมากกว่าคนอื่นเพราะฉันรู้จักนิสัยแกดี แกคงไม่ปล่อยให้เพื่อนเก่านักข่าวสาวสวยคนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตาหรอกใช่มะ ? 555 แต่แกดันเสือกไปแรดที่อเมริกาซะได้นี่ 
ฉันก็เลย ....เล็งบอร์ดี้การ์ดคนใหม่ที่ไม่หน้าเปลี่ยมเหมือนแกยังไงล่ะ ใช่ ....ทักน่ะแหละ 5555 คือว่า วันนั้นที่แกเห็นน่ะ แบบว่าฉันเมาแล้วก็จิตตกไปหน่อยก็เลยอยากได้ที่พักใจ ก็เลย ....
เอาน่าๆ ช่างเถอะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า นี่คือข้อมูลจากสายของฉัน ฉันจะใส่ไว้ใน SD Card อีกอัน แกมาเปิดดูเอาเองนะ ตอนนี้ฉันต้องรีบไปจากที่ใต้แล้วล่ะ อยู่ไม่ได้แล้วงานนี้ 555 ....ฉันอยากจะขอโทษแกว่ะ
ไว้มีโอกาส ....ฉันจะพาไปเลี้ยงนะ ....ฉันคิดถึงแกเสมอว่ะ ไอ้หน้าเหลี่ยม" แล้วสัญญาณภาพก็หายไป ทุกคนในห้องนั่งเงียบไม่พูดอะไรกันอยู่พักนึงก่อนที่นิโอ๊ะจะเปิดข้อมูลจาก SD Card อีกอัน
ทัก - "หลินไม่เคยบอกทักเลยเรื่องนี้ รู้แค่ว่าหลินดูกลัวและกังวลกับอะไรบางอย่างจนต้องมาหาทักบ่อยๆ" ผมนั่งก้มหน้าลงที่โซฟาน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ไอ้สู้ - "....โกตาบาห์รูหรอ ? ....เราเริ่มจากที่ที่ใกล้ที่สุดกันก่อนดีกว่า ....ที่นี่เป็นไง ?" ไอ้สู้เดินไปดูคอมพ์กดปริ๊นส์เอกสารออกมาแล้วส่งให้ผม
ผม - "จะที่ไหนก็เหมือนกันแหละ ....เพราะยังไงพวกแม่งก็ต้องตายเหมือนกันอยู่ดี"
************************

BY :  XIII Post : 2009-12-18