เริ่มต้นตอนแรกขอเป็นเรื่องแรงๆ ก่อนเลยนะเพราะเพิ่งฝันถึงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
.......นิทานก่อนนอนเรื่องนี้โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ........
**************
ย้อนไปเมื่อหลายๆๆๆๆ ปีก่อน .....ตอนที่ผมอยู่ ม.ต้น ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดนนทบุรี
เสียงรุ่นพี่ตัวดำร่างร่างใหญ่ใฝเรดาห์ที่ปากยืนอบรมและแบ่งพาร์ทรุ่นน้อง ม.1 ที่เพิ่งเข้าวงโยทวาธิตดังลั่นห้อง ผมถูกจัดให้ไปเป่ายูโฟเนี่ยม -.-a
5 นาทีต่อมาก็ถูกเปลี่ยนให้ไปเป่าทรัมเปตในที่สุดเพราะรุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าพาร์ททรัมเปตมาดึงตัวไป
??? - "พี่ดุ๊กแกก็บ้าพลังได้ใจจริงๆ ตัวมึงเล็กนิดเดียวจะให้ไปเป่ายูโฟเนียม" รุ่นพี่คนนี้ชื่อ "พี่สอง" รูปหล่อพ่อรวยแถมมีดีกรีเป็นถึงดอกเตอร์ด้านวิศวกรรม
พี่สองสอนเด็กใหม่อย่างพวกผมด้วยความเป็นกันเองแบบพี่แบบน้อง ทั้งโหดฮาปนๆ กันไป ถ้าวันไหนกลับดึกพี่สองก็จะเลี้ยงข้าวพวกผมทุกครั้ง
พี่สองจะคอยแวะไปตามบ้านรุ่นน้องในพาร์ทที่เค้าสอนทุกคนทุกวัน เสาร์อาทิตย์ไหนที่งดซ้อมพี่สองจะพาไปเที่ยวซะจนเหนื่อยเลยทีเดียว
??? - "น็อตๆ พรุ่งนี้กูไม่ซ้อมนะเว้ย บอกพี่สองให้ด้วยนะ" เสียงเพื่อนคนนึงชื่อ "เจี๊ยบ" ตะโกนมาจากหลังห้องขณะเก็บกระเป๋าตอนเลิกเรียน
ผม - ".....แล้วจะให้บอกว่ามึงไปไหนอีกล่ะ ?" ผมหันมาถามด้วยอาการเซ็งๆ เพราะต้องโกหกพี่สองให้มันอีกแล้ว -*-
ไอ้เจี๊ยบ - "บอกว่าไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่เล่นเกมส์นะ เด๋วโดนพี่สองเชือดเอา โอเคนะเพื่อนเลิฟ" ปรากฎว่ามันไปเดทกับรุ่นพี่ ม.4 ที่อยู่ห้อง 2 หน้าตาหน้ารักมาก
แถมโชว์เบอร์โทรให้ผมดูอีก เออ เด๋วก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น โฮะๆๆ
เข้าตรู่วันรุ่งขึ้นที่ห้องวงโยฯ ฝั่งพาร์ทของทรัมเปต
พี่สอง - "ห๊า ??? มันไปไหนนะ ?" พี่สองตะโกนเสียงดังลั่นห้องจนคนอื่นๆ หันมามอง
ผม - "ไปเดทกับรุ่นพี่ ม.4 ห้อง 2 ชื่อจอยหรือไงนี่แหละ ที่สวยๆ อย่างกับนางแบบอ่ะ เห็นโทรนัดกันที่ท่าน้ำนนท์ตั้งแต่เมื่อคืนละ"
พี่สอง - "ควยเอ๊ยยยยยยย กูตามจีบน้องจอยมา 2 ปีแม้แต่เบอร์กูก็ยังไม่ได้ แต่ไอ้เชี่ยนี่มาเรียนได้เดือนเดียวเสือกได้เดทกับขวัญใจกู" พี่สองกดโทรศัพท์
โทรเข้าบ้านไอ้เจี๊ยบอย่างเรียบร้อน ...ด้วยความอิจฉา 5555 ......อ๊ะ ได้ทีละกู
ผม - "โอ๊ยยยยย โทรไปมันก็ไม่อยู่หรอกพี่ นี่มันกี่โมงแล้ว มันคงพาเจ๊จอยไปไหนต่อไหนกันตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ" พี่สองวางโทรศัพท์ดังแกร๊กดังๆ จนเพื่อนอีกคน
ที่กำลังสะลึมสะลือสะดุ้งโหยง แผนดัดนิสัยไอ้เจี๊ยบได้ผลดีมากเพราะหลังจากที่โดนพี่สองและรุ่นพี่หลายๆ คน ( ที่แอบชอบเจ๊จอย ) อบรมไปชุดใหญ่
มันก็ทำตัวดีขึ้นโดดซ้อมน้อยลง ส่วนผม ....โดนอาจารย์ที่คุมวงโยฯ ทำโทษข้อหาขายเพื่อน T_T
1 ปีถัดมา พวกผมได้เข้าร่วมการแข่งขันวงโยทวาธิตในรายการสำคัญๆ ระดับประเทศและระดับโลกหลายรายการ ทั้งแบบดิสเพลย์และแบบคอนเสิร์ต
รางวัลไม่ใช่ในสิ่งที่ผมคาดหวัง สิ่งที่ผมคาดหวังคือการคงอยู่ของสิ่งแวดล้อมที่ผมอยู่ตอนนี้ต่างหาก ทั้งเสียงเพลง,เสียงหัวเราะ,เสียงร้องไห้หรือกิจกรรม
ที่ได้ทำร่วมกับทุกๆ คน ณ เวลานั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่า .....อยากให้มันอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ที่บ้านผมเวลาประมาณ 0830 pm
??? - "น็อตๆ โทรศัพท์จากเจี๊ยบแน่ะ" เสียงผู้สาวคนนึงตะโกนเรียกที่หน้าห้องให้ไปรับโทรศัพท์ ....แม่ผมเองแหละ ^_^a
ผม - "เออ กูเอง มีไร ? ........เฮ๊ยๆ ใจเย็นๆ ........อืมๆ ได้ๆ รอกูที่นั่นนะ เด๋วกูไป"
เวลาต่อมาที่ท่าน้ำนนท์ฝั่งหอนาฬิกา
ไอ้เจี๊ยบ - "โทษทีที่ให้มึงออกมาดึกๆ มึงกินไรยังวะ ? กูหิวข้าวฉิบหายเลยว่ะ"
ผม - "......โทรมาร้องห่มร้องไห้จะให้กูเลี้ยงข้าวรึไง -*-a" ไอ้เจี๊ยบยืนยิ้มเดินกอดคอผมไปหาไรกินกัน ขณะนั่งกินข้าวผมสังเกตุเห็นสีหน้ามันไม่ค่อยดี
ต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่ร้องไห้หรอก ผมนั่งนึกอยู่หลายประโยคว่าจะถามมันว่าอะไรดี และก็นึกออกจนได้
ผม - "จบ ม.3 แล้วมึงต่อไหน ?" พอจบประโยคที่ผมถาม สีหน้าไอ้เจี๊ยบก็เปลี่ยนไปทันที แทบจะเรียกว่ากินข้าวทั้งน้ำตาก็ไม่ผิด
ไอ้เจี๊ยบ - "แม่งไม่เคยฟังเหี้ยไรกูเลย บังคับกูให้ทำนู่นทำนี่ตลอด กูกะว่าจะไม่อยู่กับแม่งแล้วเนี่ย" ไอ้เจี๊ยบพูดเสียงดังจนโต๊ะอื่นหันมามองกันหมด
ผม - "อามึงเค้ารักมึงน่ะแหละ เลยอยากให้มึงได้สิ่งที่ดีที่สุดไง" ผมพยายามปลอบให้มันเย็นลง
ไอ้เจี๊ยบ - "แล้วมันเคยถามกูสักคำมั้ยว่ากูอยากได้หรือป่าว ? ดีสำหรับมันน่ะซิที่จะไล่กูไปอยู่กับคนอื่น ถ้าพ่อกูยังอยู่นะ ......ถ้าพ่อยังอยู่......"
ไอ้เจี๊ยบอาศัยอยู่กับอาตั้งแต่ ป.5 พ่อเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่จับกุมยาเสพติด ส่วนแม่ก็ทิ้งมันไปตั้งกะแบเบาะ อามันเป็นพวกหัวเผด็จการชอบออกคำสั่ง
มันเลยแอนตี้อยู่บ่อยๆ ไอ้เจี๊ยบเคยเล่าให้ฟังว่าถ้ามันจบ ม.3 แล้วอามันจะส่งไปเรียนกับญาติอีกคนที่หาดใหญ่ ซึ่งมันก็ไม่อยากไปเพราะไม่รู้จักใครที่นั่น
ไอ้เจี๊ยบ - "เหี้ย ถ้าแม่งขี้เกียจส่งเสียกูก็น่าจะบอกมาตรงๆ ......แล้วมึงล่ะต่อไหน ?" ไอ้เจี๊ยบเช็ดน้ำตาแล้วกินข้าวต่อ
ผม - ".....ที่เดิมนี่แหละ......การแข่งปีหน้าเป็นก้าวแรกที่สำคัญมากสำหรับกูและคนอื่นๆ ที่จะไป DCI ความจริงมึงน่า ...."
ไอ้เจี๊ยบ - "น่าอิจฉาว่ะ มึงยังมีที่ที่ควรอยู่ ยังมีคนที่ต้องการ แต่กูนี่ดิ ไม่มีอะไรเลย ทั้งที่ที่ควรอยู่และคนที่ต้องการกู ......ตายซะยังจะดีกว่าอีก"
ผม - "ไม่หรอก คนเราทุกคนควรมีชีวิตและความหวังในทุกๆ ที่และกับทุกๆ คนที่อยู่รอบข้าง เพราะมึงไม่ได้อยู่ในโลกตัวคนเดียวนิ" ผมสั่งเปปซี่อีก 2 ขวด
ผม - "ที่ที่ควรอยู่ที่มึงว่า ตอนนี้มันอาจจะไม่มีให้มึงหรือมีแล้วแต่มึงมองไม่เห็น แต่กูว่านะ สักวันเถอะสักวัน มึงจะต้องเจอ เพราะงั้นอย่าพูดว่าอยากตายอีก
เพราะถ้ามึงตาย มึงก็จะไม่เจอที่ที่ควรอยู่อย่างที่มึงว่าอาเด่ะ คิดเอาเองก็แล้วกันว่าจะตามหามันหรือรอให้มันมาเจอมึงเอง"
วันรุ่งขึ้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างปกติสำหรับไอ้เจี๊ยบ เฮฮายิ้มแย้มเดทกับสาวๆ ไปทั่วโรงเรียน ( ลืมบอกว่ามันหล่อมากๆ ชนิดที่ว่าเป็นดาราได้เลย >< )
5 เดือนต่อมา ณ เมืองซูริค ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เวลาประมาณ 0945 am ตามเวลาท้องถิ่น
พี่สอง - "เอาเว้ย ถึงจะแพ้แต่ก็ได้เที่ยวต่างประเทศแหละวะ 55555" หลังจากพ่ายแพ้ในการแข่งขันพวกผมก็เที่ยวเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ผม - "นี่ๆ อย่าทำตัวบ้านนอกเด่ะพี่ อายเค้าหน่อยๆ" พี่สองที่ดูเฮฮาเกินเหตุทำให้พวกผมอายมากมายจนต้องห้ามปราบกันหลายครั้ง
ไอ้เจี๊ยบ - "ถือว่าเป็นการปิดฉากชีวิตของกูที่น่าประทับใจจริงๆ" ไอ้เจี๊ยบยืนบ่นเงียบๆ อยู่คนเดียว แต่ผมเสือกไปได้ยินเลยเบิ๊ดกระโหลกไปทีนึงแรงๆ
ไอ้เจี๊ยบ - "ไอ้เหี้ย กูหมายถึงชีวิตนักดนตรีต่างหากล่ะไอ้เหลี่ยม .....อย่าหนีนะมึง พี่สองจับไอ้น็อตทีพี่"
พี่สอง - "ได้ตัวละ อย่างนี้ต้องกระทืบให้ตาย"
ผมไม่รู้ว่าพายุลูกใหญ่กำลังก่อตัวอย่างเงียบๆ ในใจของใครบางคน พายุลูกนั้นทำให้ผมเสียใจจนถึงทุกวันนี้
เวลาประมาณ 0830 pm ณ งานเลี้ยงส่งพวก ม.3 และ ม.6 ที่ห้องวงโยฯ
เสียงผู้คนสนุกสนานเฮฮากันเต็มที่ในงานเลี้ยง มีแต่ผมเท่านั้นแหละที่รู้สึกไม่สบายใจเอามากๆ เพราะไอ้เจี๊ยบไม่ได้อยู่ในงาน
อาจารย์คุมวงฯ - "น็อต แล้วไอ้เจี๊ยบล่ะ ? สองทุ่มครึ่งแล้วยังไม่โผล่หัวมาอีกหรอ ? หรือมันไปฉลองกับสาวไหนอีกแล้ว ?"
ผม - "เอ่อ ....ไม่ทราบเหมือนกันครับจารย์ แต่อีกเด๋วก็คงมาแล้วล่ะครับ" เวลาผ่านไปจนถึงสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม ผมรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติจึงไปตามไอ้เจี๊ยบ
พอมาถึงบ้านไอ้เจี๊ยบก็ได้ยินเสียงอามันกำลังคุยโทรศัพท์เสียงดังลั่นเหมือนทะเลาะกับใครอยู่ ผมเลยกดออดเรียกอย่างหวั่นใจ
อาไอ้เจี๊ยบ - "เพื่อนไอ้เหี้ยเจี๊ยบใช่มะ ? มึงรู้มั้ยว่ามันไปไหน ?" อามันออกมาก็ใส่ผมเป็นชุดเลย
ผม - ".....เพื่อนเจี๊ยบครับ ไม่ใช่ไอ้เหี้ยเจี๊ยบ กรุณาเรียกหลานตัวเองให้ถูกด้วย มิน่าล่ะมันถึง ......" ด้วยความลืมตัวและกึ่มๆ ผมจึงตอกกลับไป
อาไอ้เจี๊ยบ - "ไอ้สัด!!! มึงใหญ่มาจากไหนวะ ? มาคนเดียวแล้วทำเก๋าหรอไอ้สัด" อาไอ้เจี๊ยบคว้าคอเสื้อเงื้อหมัดจะต่อยผม แต่มีมืออีกมือมารั้งไว้ทัน
ผม - "คนเดียว ? เด็กอายุ 15 ทำใบขับขี่รถยนต์ได้ซะที่ไหนล่ะ ฉลาดน้อยจริง" พี่เอ ( หรือหมวดเอแห่ง Dagger Chamber ในอนาคต ) นั่นเอง
พี่เอเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม เรียนอยู่ที่เดียวกันแถมยังเป็นหัวหน้าวงโยฯ ในขณะนั้นอีกด้วย
พี่เอ - "ขอถามแบบง่ายๆ และสั้นๆ เจี๊ยบอยู่มั้ย ?" อาสะใภ้มันออกมาดูพอดีว่าเกิดอะไรขึ้นจึงเอาจดหมายฉบับนึงที่เจี๊ยบเขียนทิ้งไว้ให้ผม
"จริงอย่างที่มึงว่าว่ะน็อตเพื่อนรัก กูยังตายไม่ได้เพราะกูยังไม่เจอที่ที่กูควรอยู่เลย ที่มึงบอกว่าจะตามหามันหรือให้มันเจอเรา กูขอเลือกอย่างแรกว่ะ
เพราะถ้ากูอยู่รอให้มันมาเจอกูเอง กูคงจะเละจากการโขกสับของไอ้เหี้ยทิต ( อามัน ) ซะก่อนอาเด่ะ กูเลยจะออกตามหามันไปเรื่อยๆ ด้วยตัวกูเอง
มันก็เหมือนหนีออกจากบ้านดีๆ นี่เองแหละเนาะ 5555 ถ้าวันไหนกูเจอที่ที่กูควรอยู่ กูจะบอกมึงคนแรกเลยล่ะ รักเสมอ เจี๊ยบ"
7 ปีต่อมา ที่ อ.ธารโต จังหวัดยะลา ณ พื้นที่ปฏิบัติการ ว.5
มว.เอ - ".....หวังว่าคงแยกเรื่องส่วนตัวกับงานได้นะ"
ผม - "รู้น่า .....แค่อยากจะถามจากปากมันว่าทำไมเท่านั้นแหละ" ผมนั่งก้มหน้าฟุบไปกับเข่าตัวเอง
มว.เอ - "ทำใจซะ เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน" มว.เอ เดินมาตบไหล่ผมอย่างแผ่วเบา
ผม - ".....แต่ความทรงจำดีๆ ไม่เคยเปลี่ยน"
ย้อนไปเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่ค่ายทหารมีชื่อแห่งนึงทาง 3 จังหวัดชายแดนใต้ ณ ห้อง War Room
ฝอ.2 - "นี่คือ 7 หัวหน้าระดับปฏิบัติการ เป็นผู้ต้องหาด้านความมั่นคงมีส่วนร่วมในคดีใหญ่ๆ หลายคดี ตลอด 3 เดือนที่ผ่านมามี 4 คนให้ความร่วมมือ
ในงานสายข่าวและพยายามจะกลับตัว ซึ่งเบื้องบนต้องการให้เราไปรับตัวมาเพื่อประโยชน์ในการสอบสวนขยายผลจับคนอื่นๆ ที่เหลือ" ฝอ.2 พูดที่หน้าห้อง
ไอ้แจ๊ค - "ว้าวววว คนเล๊วเลวกลับใจ ไหนมาดูหน้าตากันหน่อยซิ" ไอ้แจ๊คหยิบแฟ้มเอกสารจาก ฝอ.2 แล้วส่งให้คนอื่นๆ ดู
ผม - "โฮ่ สายตามันไม่ได้บ่งบอกว่ามันกลับใจแล้วนะเนี่ย ตาดุฉิบหาย"
ไอ้สู้ - "นี่หรอแกนนำระดับปฏิบัติการ RKK ??? หน้าอย่างกับดารา ดูดิ"
นิโอ๊ะ - "นั่นซิ คนเรานี่ตัดสินที่หน้าตาไม่ได้เลยจริงๆ แฮะ"
ผม - "ไหนๆ ดูมั่งๆ ขอดูคนเลวหน้าตาดีหน่อย มีด้วย ......หรอ ........."
ไอ้แจ๊ค - "เฮ๊ยยยย เป็นไรวะ ? นั่งกอดเข่าอยู่นั่นแหละ ได้เวลาแล้ว" เสียงเพื่อนผมทำให้สติกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง
ไอ้สู้ - "....เกี่ยวกับงานครั้งนี้ใช่มะ ? .....ไม่ต้องปฏิเสธ มว.เอ เล่าให้กูฟังหมดแล้ว วางใจได้กูไม่ปากโป้งหรอก" ไอ้สู้เดินมาพูดข้างผมเบาๆ กลัวคนอื่นได้ยิน
ผม - "....ขอบใจ ถ้าถึงเวลานั้น ....มึงทำแทนกูทีนะ" ไอ้สู้พยักหน้าตอบรับ
และแล้วการจับกุมก็เริ่มขึ้นอย่างสายฟ้าฟาด แกนนำ RKK หลายคนกระจัดกระจายตายมั่งหมดสภาพมั่ง เหลือแต่พวกกลับใจที่ยอมให้ความร่วมมือจึงอยู่ครบ 32
ผมเดินวนจนทั่วบริเวณนั้นเพื่อมองหาคนที่ผมรู้จักในอดีตคนนึงจนเจอรอยเท้าต้องสงสัยออกนอกพื้นที่เป้าหมายไปไกลเกือบ 2 km
??? - "ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แม่งไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ" เสียงที่คุ้นเคยในอดีตแว่วผ่านเสียงลมมากจากทางด้านหลัง จนอยากจะวิ่งเข้าไปกอดแต่ทำไม่ได้
เพราะคนติดตามผู้นั้นเล็งปืนมาทางผมประมาณ 12-15 คน
ผม - "ทำไม ......ทำไมล่ะพี่สองงงงงงงง" เสียงผมแหกปากถามรุ่นพี่ในวงโยฯ ที่ผมรักเยี่ยงพี่ชายแท้ๆ ในอดีต แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว
พี่สอง - ".....เรื่องมันยาวน่ะ แต่น่าตกใจว่ะที่เอ็งมาเป็นทหาร งงสุดๆ เลยนะเนี่ย แล้ว DCI ล่ะ ?" พี่สองเดินเข้าหาผมช้าๆ ยกมือสั่งให้ลูกน้องเขาลดอาวุธลง
ผม - "ผมถามว่าทำไม ....ตอบผมมาซิ ตอบมาาาาาาาา" ผมแหกปากถามเสียงดัง ยกปืนขึ้นในท่าเตรียมยิงทั้งน้ำตา
พี่สอง - "จำรอยนี่ได้มะที่เราไปเล่นน้ำกันแล้วพี่โดนเปลือกหอยบาดมือ แม่งเป็นแผลเป็นเลยว่ะ" พี่สองยกมือให้ผมดูรอบแผลเป็นที่ผมเคยล้อแกอยู่บ่อยๆ
ภาพในอดีตย้อนกลับมาอย่างหยุดไม่อยู่รวมทั้งน้ำตาที่ไหลรินลงมาเรื่อยๆ อย่างไม่ขาดสาย เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็โดนพี่สองปลดอาวุธไปอย่างรวดเร็ว
พี่สอง - "มันก็เหมือนกับแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย ถูกตีตราไปตลอดชีวิต" พี่สองแยกชิ้นส่วน M4 ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโยนเกลื่อนพื้น
ผม - "พี่พูดถึงเรื่องอะไร ?" สติผมกลับมาหลังจากถูกปลดอาวุธ ผมค่อยๆ เลื่อนมือไปหยิบปืนพกที่ไซด์อาร์มแต่ไม่ทันการ พี่สองยิงปืนผมกระเด็นจนมือสะบัด
พี่สอง - "รุ่นน้องที่ดีต้องฟังรุ่นพี่พูดให้จบก่อนซิ" พี่สองเก็บปืนตัวเองเข้าซองที่เอวแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมในระยะประมาณ 3 เมตร
ผม - "พี่ลืมไปแล้วหรือไง .....ว่าผมไม่เคยเป็นรุ่นน้องที่ดีของพี่สักหน่อย" ผมชักมีดขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาพี่สองหวังเผด็จศึก แต่ก็พลาด ผมร่วงลงไปนอนกับพื้น
พี่สอง - "6 - 7 ปีที่ผ่านมา กูสูญเสียทุกอย่างไปเพราะทหารเหี้ยๆ อย่างพวกมึง อย่ามาอ้างความถูกต้องอย่ามาอ้างความยุติธรรม เลือดต้องล้างด้วยเลือด"
พี่สองกระชากคอเสื้อผมให้ลุกขึ้นแล้วต่อยเข้าท้องอย่างแรง 2 หมัดนจุกก่อนจะควักปืนออกจากซองที่เอวเล็งมาที่หัวผมอย่างไม่ลังเล
ผม - "ผมสูญเสียไปแล้ว ผมสูญเสียพี่ชายที่แสนดีที่ชื่อสองไปแล้ว เค้าไปไหนแล้วล่ะพี่ ?" ผมร้องไห้น้ำตาไหลพรากไม่ได้กลัวความตายที่พี่สองกำลังหยิบยื่นให้
แต่ร้องไห้เพราะคนๆ นึงที่แสนดี ที่ผมเคยรู้จัก คนที่ผมเคยโดดขี่คอ คนที่เคยให้ผมหนุนตักตอนไม่มีหมอน คนที่คอยสอนผมเรื่องวงโยฯ กลายเป็นคนที่ผมต้องยิงทิ้ง
พี่สอง - "....มันตายไปนานแล้ว ....ถึงเวลาต้องชดใช้แล้วไอ้ทหารเหี้ย" ทุกอย่างในหัวผมว่างปล่าว พี่สองที่ใจดีที่ผมรักหายไปไหน .....
เมื่อความตายอยู่ห่างจากเราเพียงแค่เส้นผม เราจะรู้สึกได้ถึงความสงบที่แปลกประหลาด
??? - "น็อต ....หมอบ!!!" เสียงใครคนนึงตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมกับเสียงปืนดังขึ้นเป็นชุดๆ พี่สองโดนเข้าที่ไหล่ 1 นัดเลือดกระเด็นมาโดนหน้าผม
ผมกลิ้งตัวไปหลบหลังต้นไม้ มี ตชด. ประมาณ 5 นายจัดแนวคุ้มกันให้ผมทันที หนึ่งในนั้นผมรู้จักเป็นอย่างดี ต่อให้พรางหน้าพรางตาขนาดไหนผมก็จำมันได้
ผม - "ไอ้เหี้ย ....หายหัวไปไหนมาวะ ? มัวไปทำควยไรอยู่ ?" น้ำตาผมไหลพรากอีกครั้งเมื่อเจอเพื่อนสนิทเมื่อวัยเยาว์ "ไอ้เจี๊ยบ"
ไอ้เจี๊ยบ - "ทหารเหี้ยไรขี้แยชิบหาย เรื่องมันยาว เอานี่ก่อนดีกว่า .....สั้นๆ ได้ใจความ ....ถอย!!!" ไอ้เจี๊ยบส่งปืนแมกนั่มให้ผมแล้วถอยร่นกลับไปยังพื้นที่ได้เปรียบ
การปะทะอย่างหนักทำให้ทีมผมตามมาช่วยได้ทันเวลา เมื่อมาถึง มว.เอ ตรงเข้ามาต่อยหน้าผม 1 ทีอย่างแรงจนผมล้ม ทำให้ทุกคนนิ่งไปแปปนึง
มว.เอ - "กลับไปค่อยว่ากันตามความผิด เข้าใจมั้ยทหาร ?" มว.เอ พูดเสียงแข็งน้ำตาคลอเบ้า ผมพยักหน้ายอมรับความผิดลุกขึ้นอย่างลูกผู้ชาย
ไอ้แจ๊ค - "ไอ้เหี้ย!!! ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ....รีโหลด ....ถ้ามีอีกทีกูต่อยมึงหน้าหงายแน่" ไอ้แจ๊คสไลด์ตัวลงไปนอนยิงข้างจันดี
นิโอ๊ะ - "คิดบ้างซิพ่อคุณเอ๊ย .....กดแผลไว้นะ ผมจะฉีดมอร์ฟีนละ" นิโอ๊ะกำลังทำแผลให้ ตชด. คนนึงที่โดนยิงร่วงไปต่อหน้าต่อตา
พี่โก้ - "ทุกคนค้าเป็นห่วงเอ็งนะ อย่าทำไรอย่างนี้อีกล่ะ" พี่โก้ขยี้หัวผมแล้วพลิกตัวไปช่วยพี่หลอดอีกด้านนึง พี่หลอดหันมาแล้วส่งสัญญาณมือว่า "โอเคนะ ?"
ไอ้สู้ - "มึงใช้แมกนั่มไม่เก่ง ใช้นี่ดีกว่า .......แล้วไหนล่ะคู่กรณี ? นำไปเลยเด๋วกูไปด้วย" ไอ้สู้ส่งปืนพกออโต้ให้ผมเพราะรู้ว่าผมใช้ลูกโม่ไม่ค่อยคล่อง
ผม - ".....สู้ .....ทุกคน .....ผมขอโทษ ......" ผมร้องไห้เสียใจที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ไอ้สู้ยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
มว.เอ - "ทำความดีชดใช้ความผิด ....ไปลากคอมันมาให้ได้" มว.เอ โยนปืน M4 ของเค้าให้ผม จันดีโยนแมกกาซีนให้ผมกับไอ้สู้อีกคนละอัน
ผมกับไอ้สู้และไอ้เจี๊ยบผ่าวงล้อมไปจับรุ่นพี่ที่แสนดีของพวกผมในอดีต และแล้วการไล่ล่าที่กินเวลาอยู่พักใหญ่ก็จบลง
ไอ้เจี๊ยบ - "พี่สอง ผมขอร้องล่ะวางมีดลงเถอะ" พี่สองกระสุนหมดเหลือแค่มีด 1 เล่ม ผมอยากจับเป็นและอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สอง ทำไมเค้าถึงได้เป็นแบบนี้
ผม - "พี่สอง ผมวางปืนแล้วนะ ผมจะเข้าไปหาพี่นะ ....พี่วางมีดลงเถอะ ไม่งั้น ...ไอ้สู้มันยิงพี่จริงๆ นะ" ผมพูดทั้งน้ำตา ไอ้สู้ยิงไม่พลาดแน่ถ้าพี่สองเล่นตุกติก
ไอ้เจี๊ยบทิ้งปืนหมดตัวแล้วเดินเข้าหาพี่สองเช่นกัน พี่สองหลับตาแล้วพูดเป็นภาษายาวีอย่างเร็วจนผมฟังไม่ออกพร้อมควักระเบิดออกมา 1 ลูก
ผม - "ไอ้สู้อย่า!!!" ผมหันไปบอกไอ้สู้แต่ไม่ทันซะแล้ว ไอ้สู้ยิงไป 2 นัด พี่สองล้มลงไปกองกับพื้นก่อนที่จะดึงสลัก ไอ้สู้ยิงเข้าที่หน้าอก 2 พี่สองจนเลือดทะลัก
ผมกับไอ้เจี๊ยบรีบวิ่งเข้าไปหาพี่สองทันที ผมเก็บระเบิดแล้วปาทิ้งไปไกลก่อนจะประคองพี่สอง พี่สองก็ยังพยายามพูดภาษายาวีทั้งๆ ที่กระอักเลือดตลอดเวลา
ผม - "พอแล้วพี่มันจบแล้ว พี่อย่าตายนะ พี่ต้องอยู่กับผมซิ ....นิโอ๊ะมึงอยู่หน๊ายยยยยย ?" ผมกดวอร์เรียกนิโอ๊ะเสียงดังลั่นป่า
ไอ้เจี๊ยบเอาแบนเดกมากดแผลที่หน้าอกพี่สองน้ำตาหยดลงเรื่อยๆ ชั่วอึดใจไม่ถึง 1 นาทีสิ่งที่เลวร้ายที่สุดต่อหน้าผมก็เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
พี่สองเอามีดแทงเข้าที่ท้องไอ้เจี๊ยบจนมิดด้าม ไอ้เจี๊ยบก็ยังเอามือกดแบนเดกแผลที่ถูกยิงของพี่สองอย่างไม่ปล่อยมือ ผมจะดึงมีดออกแต่ไอ้เจี๊ยบจับมือผมไว้
ไอ้เจี๊ยบ - "เพราะกู ....พี่สองถึงเป็นแบบนี้ ....อย่างนี้แหละ ....ดีแล้ว" พี่สองยังพล่ามไม่หยุดว่า "ไอ้ทหารเหี้ยพวกมึงต้องตาย" อย่างกับคนโรคจิต
จนนิโอ๊ะมาถึงผมเลยแยกทั้งสองคนออกจากกัน ผมประคองไอ้เจี๊ยบไปนอนราบกับพื้นหญ้า
มว.เอ - "ลาก่อนสอง" มว.เอ ยิงที่หัวของพี่สองไป 2 นัดทั้งน้ำตา
ไอ้เจี๊ยบ - "เจ็บว่ะ ....ชาไปหมดเลย ...ค่อกๆ" ไอ้เจี๊ยบเลือดทะลักออกมาเรื่อยๆ นิโอ๊ะส่ายหน้าว่าไม่รอด
ผม - "อย่าพูดมากไอ้สัด เด๋ว ฮ. ก็มา ....ใช่มั้ย ? ....ใช่มั้ยนิโอ๊ะ ? ใช่มั้ยพี่เอ ?" ทุกคนยืนนิ่งเงียบ เพื่อน ตชด. ของไอ้เจี๊ยบเข้ามาหามันทั้งน้ำตา
ไอ้เจี๊ยบ - "...กูเกือบลืมแน่ะ .....กูเจอที่ ...ของกูแล้ว .......ตรงนี้ไง .....กูหาเจอแล้วนะ .....ดีใจกับกูหน่อยดิ อย่าร้องไห้ดิวะ ...ยิ้มดิ ....กูชอบ ...ตอนมึงยิ้ม"
ผมร้องไห้ปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร
ไอ้เจี๊ยบ - " ......กูอยากเห็น ....ไม่ได้เห็น ...ตั้ง ....หลายปี ...แน่ะ" ไอ้เจี๊ยบเอามือเปื้อนเลือดมาแตะที่ปากที่แก้มผม ผมพยักหน้าแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
ไอ้เจี๊ยบ - "กูได้ยิน .....เพลงนั้นด้วยล่ะ ....เยี่ยม ....ไปเลย ............" มือไอ้เจี๊ยบร่วงลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรงสู่ผืนหญ้าสีเขียว
ผมแหกปากเรียกชื่อมันเสียงดังลั่นป่า ให้ทุกคนทุกสิ่งในป่าแห่งนั้นรับรู้ว่าผมเสียใจแค่ไหน........
**********************
ไอ้เจี๊ยบ - "พ่อผมเป็น ตชด. ตายในหน้าที่ที่ชายแดนไทยพม่า ท่านมีเกียรติมีศักดิ์ศรีที่ผมนับถือเป็นแบบอย่างตลอดมา
สักวันผมจะเป็น ตชด. อย่างพ่อ สักวันผมจะกำจัดคนชั่วไปให้หมดจากประเทศไทย สักวันประเทศไทยจะมีแต่รอยยิ้ม ทุกคนจะมีแต่ความสุข"
วันอังคาร ชั่วโมงที่ 3 วิชาภาษาไทย เรื่องการพูดในที่สาธารณะ
..........
ผม - "เฮ๊ย พี่สองๆ ไอ้เจี๊ยบด้วยๆ มานี่หน่อยเด่ะ ผมว่าเพลงนี้เพราะนะ เหมาะกับพ่อมึงด้วยแหละไอ้เจี๊ยบ Braveheart Theme ....ความกล้าหาญ"
ไอ้เจี๊ยบ - "เออว่ะ พ่อกูออกจะกล้าหาญชาญชัยขนาดนั้น เหมาะมากๆ ตกลงเอาเพลงนี้เล่นในงานวันพ่อนะพี่สอง นะๆๆๆ"
พี่สอง - "พ่อใครใครก็ว่ากล้าหาญกันหมดแหละ แต่พ่อกูกล้าหาญที่สุดเพราะวิ่งไปขอเบอร์แม่กูที่มัสยิดตอนเรียน ม.ศ. 5 โดยไม่กลัวโดนขลิบ 555"
ผมกับไอ้เจี๊ยบ - "..........บ้าบอ หน้าด้านอาเด่ะ -*-"
BY : XIII Post : 2009-07-19
.......นิทานก่อนนอนเรื่องนี้โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ........
**************
ย้อนไปเมื่อหลายๆๆๆๆ ปีก่อน .....ตอนที่ผมอยู่ ม.ต้น ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดนนทบุรี
เสียงรุ่นพี่ตัวดำร่างร่างใหญ่ใฝเรดาห์ที่ปากยืนอบรมและแบ่งพาร์ทรุ่นน้อง ม.1 ที่เพิ่งเข้าวงโยทวาธิตดังลั่นห้อง ผมถูกจัดให้ไปเป่ายูโฟเนี่ยม -.-a
5 นาทีต่อมาก็ถูกเปลี่ยนให้ไปเป่าทรัมเปตในที่สุดเพราะรุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าพาร์ททรัมเปตมาดึงตัวไป
??? - "พี่ดุ๊กแกก็บ้าพลังได้ใจจริงๆ ตัวมึงเล็กนิดเดียวจะให้ไปเป่ายูโฟเนียม" รุ่นพี่คนนี้ชื่อ "พี่สอง" รูปหล่อพ่อรวยแถมมีดีกรีเป็นถึงดอกเตอร์ด้านวิศวกรรม
พี่สองสอนเด็กใหม่อย่างพวกผมด้วยความเป็นกันเองแบบพี่แบบน้อง ทั้งโหดฮาปนๆ กันไป ถ้าวันไหนกลับดึกพี่สองก็จะเลี้ยงข้าวพวกผมทุกครั้ง
พี่สองจะคอยแวะไปตามบ้านรุ่นน้องในพาร์ทที่เค้าสอนทุกคนทุกวัน เสาร์อาทิตย์ไหนที่งดซ้อมพี่สองจะพาไปเที่ยวซะจนเหนื่อยเลยทีเดียว
??? - "น็อตๆ พรุ่งนี้กูไม่ซ้อมนะเว้ย บอกพี่สองให้ด้วยนะ" เสียงเพื่อนคนนึงชื่อ "เจี๊ยบ" ตะโกนมาจากหลังห้องขณะเก็บกระเป๋าตอนเลิกเรียน
ผม - ".....แล้วจะให้บอกว่ามึงไปไหนอีกล่ะ ?" ผมหันมาถามด้วยอาการเซ็งๆ เพราะต้องโกหกพี่สองให้มันอีกแล้ว -*-
ไอ้เจี๊ยบ - "บอกว่าไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่เล่นเกมส์นะ เด๋วโดนพี่สองเชือดเอา โอเคนะเพื่อนเลิฟ" ปรากฎว่ามันไปเดทกับรุ่นพี่ ม.4 ที่อยู่ห้อง 2 หน้าตาหน้ารักมาก
แถมโชว์เบอร์โทรให้ผมดูอีก เออ เด๋วก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น โฮะๆๆ
เข้าตรู่วันรุ่งขึ้นที่ห้องวงโยฯ ฝั่งพาร์ทของทรัมเปต
พี่สอง - "ห๊า ??? มันไปไหนนะ ?" พี่สองตะโกนเสียงดังลั่นห้องจนคนอื่นๆ หันมามอง
ผม - "ไปเดทกับรุ่นพี่ ม.4 ห้อง 2 ชื่อจอยหรือไงนี่แหละ ที่สวยๆ อย่างกับนางแบบอ่ะ เห็นโทรนัดกันที่ท่าน้ำนนท์ตั้งแต่เมื่อคืนละ"
พี่สอง - "ควยเอ๊ยยยยยยย กูตามจีบน้องจอยมา 2 ปีแม้แต่เบอร์กูก็ยังไม่ได้ แต่ไอ้เชี่ยนี่มาเรียนได้เดือนเดียวเสือกได้เดทกับขวัญใจกู" พี่สองกดโทรศัพท์
โทรเข้าบ้านไอ้เจี๊ยบอย่างเรียบร้อน ...ด้วยความอิจฉา 5555 ......อ๊ะ ได้ทีละกู
ผม - "โอ๊ยยยยย โทรไปมันก็ไม่อยู่หรอกพี่ นี่มันกี่โมงแล้ว มันคงพาเจ๊จอยไปไหนต่อไหนกันตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ" พี่สองวางโทรศัพท์ดังแกร๊กดังๆ จนเพื่อนอีกคน
ที่กำลังสะลึมสะลือสะดุ้งโหยง แผนดัดนิสัยไอ้เจี๊ยบได้ผลดีมากเพราะหลังจากที่โดนพี่สองและรุ่นพี่หลายๆ คน ( ที่แอบชอบเจ๊จอย ) อบรมไปชุดใหญ่
มันก็ทำตัวดีขึ้นโดดซ้อมน้อยลง ส่วนผม ....โดนอาจารย์ที่คุมวงโยฯ ทำโทษข้อหาขายเพื่อน T_T
1 ปีถัดมา พวกผมได้เข้าร่วมการแข่งขันวงโยทวาธิตในรายการสำคัญๆ ระดับประเทศและระดับโลกหลายรายการ ทั้งแบบดิสเพลย์และแบบคอนเสิร์ต
รางวัลไม่ใช่ในสิ่งที่ผมคาดหวัง สิ่งที่ผมคาดหวังคือการคงอยู่ของสิ่งแวดล้อมที่ผมอยู่ตอนนี้ต่างหาก ทั้งเสียงเพลง,เสียงหัวเราะ,เสียงร้องไห้หรือกิจกรรม
ที่ได้ทำร่วมกับทุกๆ คน ณ เวลานั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่า .....อยากให้มันอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ที่บ้านผมเวลาประมาณ 0830 pm
??? - "น็อตๆ โทรศัพท์จากเจี๊ยบแน่ะ" เสียงผู้สาวคนนึงตะโกนเรียกที่หน้าห้องให้ไปรับโทรศัพท์ ....แม่ผมเองแหละ ^_^a
ผม - "เออ กูเอง มีไร ? ........เฮ๊ยๆ ใจเย็นๆ ........อืมๆ ได้ๆ รอกูที่นั่นนะ เด๋วกูไป"
เวลาต่อมาที่ท่าน้ำนนท์ฝั่งหอนาฬิกา
ไอ้เจี๊ยบ - "โทษทีที่ให้มึงออกมาดึกๆ มึงกินไรยังวะ ? กูหิวข้าวฉิบหายเลยว่ะ"
ผม - "......โทรมาร้องห่มร้องไห้จะให้กูเลี้ยงข้าวรึไง -*-a" ไอ้เจี๊ยบยืนยิ้มเดินกอดคอผมไปหาไรกินกัน ขณะนั่งกินข้าวผมสังเกตุเห็นสีหน้ามันไม่ค่อยดี
ต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่ร้องไห้หรอก ผมนั่งนึกอยู่หลายประโยคว่าจะถามมันว่าอะไรดี และก็นึกออกจนได้
ผม - "จบ ม.3 แล้วมึงต่อไหน ?" พอจบประโยคที่ผมถาม สีหน้าไอ้เจี๊ยบก็เปลี่ยนไปทันที แทบจะเรียกว่ากินข้าวทั้งน้ำตาก็ไม่ผิด
ไอ้เจี๊ยบ - "แม่งไม่เคยฟังเหี้ยไรกูเลย บังคับกูให้ทำนู่นทำนี่ตลอด กูกะว่าจะไม่อยู่กับแม่งแล้วเนี่ย" ไอ้เจี๊ยบพูดเสียงดังจนโต๊ะอื่นหันมามองกันหมด
ผม - "อามึงเค้ารักมึงน่ะแหละ เลยอยากให้มึงได้สิ่งที่ดีที่สุดไง" ผมพยายามปลอบให้มันเย็นลง
ไอ้เจี๊ยบ - "แล้วมันเคยถามกูสักคำมั้ยว่ากูอยากได้หรือป่าว ? ดีสำหรับมันน่ะซิที่จะไล่กูไปอยู่กับคนอื่น ถ้าพ่อกูยังอยู่นะ ......ถ้าพ่อยังอยู่......"
ไอ้เจี๊ยบอาศัยอยู่กับอาตั้งแต่ ป.5 พ่อเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่จับกุมยาเสพติด ส่วนแม่ก็ทิ้งมันไปตั้งกะแบเบาะ อามันเป็นพวกหัวเผด็จการชอบออกคำสั่ง
มันเลยแอนตี้อยู่บ่อยๆ ไอ้เจี๊ยบเคยเล่าให้ฟังว่าถ้ามันจบ ม.3 แล้วอามันจะส่งไปเรียนกับญาติอีกคนที่หาดใหญ่ ซึ่งมันก็ไม่อยากไปเพราะไม่รู้จักใครที่นั่น
ไอ้เจี๊ยบ - "เหี้ย ถ้าแม่งขี้เกียจส่งเสียกูก็น่าจะบอกมาตรงๆ ......แล้วมึงล่ะต่อไหน ?" ไอ้เจี๊ยบเช็ดน้ำตาแล้วกินข้าวต่อ
ผม - ".....ที่เดิมนี่แหละ......การแข่งปีหน้าเป็นก้าวแรกที่สำคัญมากสำหรับกูและคนอื่นๆ ที่จะไป DCI ความจริงมึงน่า ...."
ไอ้เจี๊ยบ - "น่าอิจฉาว่ะ มึงยังมีที่ที่ควรอยู่ ยังมีคนที่ต้องการ แต่กูนี่ดิ ไม่มีอะไรเลย ทั้งที่ที่ควรอยู่และคนที่ต้องการกู ......ตายซะยังจะดีกว่าอีก"
ผม - "ไม่หรอก คนเราทุกคนควรมีชีวิตและความหวังในทุกๆ ที่และกับทุกๆ คนที่อยู่รอบข้าง เพราะมึงไม่ได้อยู่ในโลกตัวคนเดียวนิ" ผมสั่งเปปซี่อีก 2 ขวด
ผม - "ที่ที่ควรอยู่ที่มึงว่า ตอนนี้มันอาจจะไม่มีให้มึงหรือมีแล้วแต่มึงมองไม่เห็น แต่กูว่านะ สักวันเถอะสักวัน มึงจะต้องเจอ เพราะงั้นอย่าพูดว่าอยากตายอีก
เพราะถ้ามึงตาย มึงก็จะไม่เจอที่ที่ควรอยู่อย่างที่มึงว่าอาเด่ะ คิดเอาเองก็แล้วกันว่าจะตามหามันหรือรอให้มันมาเจอมึงเอง"
วันรุ่งขึ้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างปกติสำหรับไอ้เจี๊ยบ เฮฮายิ้มแย้มเดทกับสาวๆ ไปทั่วโรงเรียน ( ลืมบอกว่ามันหล่อมากๆ ชนิดที่ว่าเป็นดาราได้เลย >< )
5 เดือนต่อมา ณ เมืองซูริค ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เวลาประมาณ 0945 am ตามเวลาท้องถิ่น
พี่สอง - "เอาเว้ย ถึงจะแพ้แต่ก็ได้เที่ยวต่างประเทศแหละวะ 55555" หลังจากพ่ายแพ้ในการแข่งขันพวกผมก็เที่ยวเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ผม - "นี่ๆ อย่าทำตัวบ้านนอกเด่ะพี่ อายเค้าหน่อยๆ" พี่สองที่ดูเฮฮาเกินเหตุทำให้พวกผมอายมากมายจนต้องห้ามปราบกันหลายครั้ง
ไอ้เจี๊ยบ - "ถือว่าเป็นการปิดฉากชีวิตของกูที่น่าประทับใจจริงๆ" ไอ้เจี๊ยบยืนบ่นเงียบๆ อยู่คนเดียว แต่ผมเสือกไปได้ยินเลยเบิ๊ดกระโหลกไปทีนึงแรงๆ
ไอ้เจี๊ยบ - "ไอ้เหี้ย กูหมายถึงชีวิตนักดนตรีต่างหากล่ะไอ้เหลี่ยม .....อย่าหนีนะมึง พี่สองจับไอ้น็อตทีพี่"
พี่สอง - "ได้ตัวละ อย่างนี้ต้องกระทืบให้ตาย"
ผมไม่รู้ว่าพายุลูกใหญ่กำลังก่อตัวอย่างเงียบๆ ในใจของใครบางคน พายุลูกนั้นทำให้ผมเสียใจจนถึงทุกวันนี้
เวลาประมาณ 0830 pm ณ งานเลี้ยงส่งพวก ม.3 และ ม.6 ที่ห้องวงโยฯ
เสียงผู้คนสนุกสนานเฮฮากันเต็มที่ในงานเลี้ยง มีแต่ผมเท่านั้นแหละที่รู้สึกไม่สบายใจเอามากๆ เพราะไอ้เจี๊ยบไม่ได้อยู่ในงาน
อาจารย์คุมวงฯ - "น็อต แล้วไอ้เจี๊ยบล่ะ ? สองทุ่มครึ่งแล้วยังไม่โผล่หัวมาอีกหรอ ? หรือมันไปฉลองกับสาวไหนอีกแล้ว ?"
ผม - "เอ่อ ....ไม่ทราบเหมือนกันครับจารย์ แต่อีกเด๋วก็คงมาแล้วล่ะครับ" เวลาผ่านไปจนถึงสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม ผมรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติจึงไปตามไอ้เจี๊ยบ
พอมาถึงบ้านไอ้เจี๊ยบก็ได้ยินเสียงอามันกำลังคุยโทรศัพท์เสียงดังลั่นเหมือนทะเลาะกับใครอยู่ ผมเลยกดออดเรียกอย่างหวั่นใจ
อาไอ้เจี๊ยบ - "เพื่อนไอ้เหี้ยเจี๊ยบใช่มะ ? มึงรู้มั้ยว่ามันไปไหน ?" อามันออกมาก็ใส่ผมเป็นชุดเลย
ผม - ".....เพื่อนเจี๊ยบครับ ไม่ใช่ไอ้เหี้ยเจี๊ยบ กรุณาเรียกหลานตัวเองให้ถูกด้วย มิน่าล่ะมันถึง ......" ด้วยความลืมตัวและกึ่มๆ ผมจึงตอกกลับไป
อาไอ้เจี๊ยบ - "ไอ้สัด!!! มึงใหญ่มาจากไหนวะ ? มาคนเดียวแล้วทำเก๋าหรอไอ้สัด" อาไอ้เจี๊ยบคว้าคอเสื้อเงื้อหมัดจะต่อยผม แต่มีมืออีกมือมารั้งไว้ทัน
ผม - "คนเดียว ? เด็กอายุ 15 ทำใบขับขี่รถยนต์ได้ซะที่ไหนล่ะ ฉลาดน้อยจริง" พี่เอ ( หรือหมวดเอแห่ง Dagger Chamber ในอนาคต ) นั่นเอง
พี่เอเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม เรียนอยู่ที่เดียวกันแถมยังเป็นหัวหน้าวงโยฯ ในขณะนั้นอีกด้วย
พี่เอ - "ขอถามแบบง่ายๆ และสั้นๆ เจี๊ยบอยู่มั้ย ?" อาสะใภ้มันออกมาดูพอดีว่าเกิดอะไรขึ้นจึงเอาจดหมายฉบับนึงที่เจี๊ยบเขียนทิ้งไว้ให้ผม
"จริงอย่างที่มึงว่าว่ะน็อตเพื่อนรัก กูยังตายไม่ได้เพราะกูยังไม่เจอที่ที่กูควรอยู่เลย ที่มึงบอกว่าจะตามหามันหรือให้มันเจอเรา กูขอเลือกอย่างแรกว่ะ
เพราะถ้ากูอยู่รอให้มันมาเจอกูเอง กูคงจะเละจากการโขกสับของไอ้เหี้ยทิต ( อามัน ) ซะก่อนอาเด่ะ กูเลยจะออกตามหามันไปเรื่อยๆ ด้วยตัวกูเอง
มันก็เหมือนหนีออกจากบ้านดีๆ นี่เองแหละเนาะ 5555 ถ้าวันไหนกูเจอที่ที่กูควรอยู่ กูจะบอกมึงคนแรกเลยล่ะ รักเสมอ เจี๊ยบ"
7 ปีต่อมา ที่ อ.ธารโต จังหวัดยะลา ณ พื้นที่ปฏิบัติการ ว.5
มว.เอ - ".....หวังว่าคงแยกเรื่องส่วนตัวกับงานได้นะ"
ผม - "รู้น่า .....แค่อยากจะถามจากปากมันว่าทำไมเท่านั้นแหละ" ผมนั่งก้มหน้าฟุบไปกับเข่าตัวเอง
มว.เอ - "ทำใจซะ เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน" มว.เอ เดินมาตบไหล่ผมอย่างแผ่วเบา
ผม - ".....แต่ความทรงจำดีๆ ไม่เคยเปลี่ยน"
ย้อนไปเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่ค่ายทหารมีชื่อแห่งนึงทาง 3 จังหวัดชายแดนใต้ ณ ห้อง War Room
ฝอ.2 - "นี่คือ 7 หัวหน้าระดับปฏิบัติการ เป็นผู้ต้องหาด้านความมั่นคงมีส่วนร่วมในคดีใหญ่ๆ หลายคดี ตลอด 3 เดือนที่ผ่านมามี 4 คนให้ความร่วมมือ
ในงานสายข่าวและพยายามจะกลับตัว ซึ่งเบื้องบนต้องการให้เราไปรับตัวมาเพื่อประโยชน์ในการสอบสวนขยายผลจับคนอื่นๆ ที่เหลือ" ฝอ.2 พูดที่หน้าห้อง
ไอ้แจ๊ค - "ว้าวววว คนเล๊วเลวกลับใจ ไหนมาดูหน้าตากันหน่อยซิ" ไอ้แจ๊คหยิบแฟ้มเอกสารจาก ฝอ.2 แล้วส่งให้คนอื่นๆ ดู
ผม - "โฮ่ สายตามันไม่ได้บ่งบอกว่ามันกลับใจแล้วนะเนี่ย ตาดุฉิบหาย"
ไอ้สู้ - "นี่หรอแกนนำระดับปฏิบัติการ RKK ??? หน้าอย่างกับดารา ดูดิ"
นิโอ๊ะ - "นั่นซิ คนเรานี่ตัดสินที่หน้าตาไม่ได้เลยจริงๆ แฮะ"
ผม - "ไหนๆ ดูมั่งๆ ขอดูคนเลวหน้าตาดีหน่อย มีด้วย ......หรอ ........."
ไอ้แจ๊ค - "เฮ๊ยยยย เป็นไรวะ ? นั่งกอดเข่าอยู่นั่นแหละ ได้เวลาแล้ว" เสียงเพื่อนผมทำให้สติกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง
ไอ้สู้ - "....เกี่ยวกับงานครั้งนี้ใช่มะ ? .....ไม่ต้องปฏิเสธ มว.เอ เล่าให้กูฟังหมดแล้ว วางใจได้กูไม่ปากโป้งหรอก" ไอ้สู้เดินมาพูดข้างผมเบาๆ กลัวคนอื่นได้ยิน
ผม - "....ขอบใจ ถ้าถึงเวลานั้น ....มึงทำแทนกูทีนะ" ไอ้สู้พยักหน้าตอบรับ
และแล้วการจับกุมก็เริ่มขึ้นอย่างสายฟ้าฟาด แกนนำ RKK หลายคนกระจัดกระจายตายมั่งหมดสภาพมั่ง เหลือแต่พวกกลับใจที่ยอมให้ความร่วมมือจึงอยู่ครบ 32
ผมเดินวนจนทั่วบริเวณนั้นเพื่อมองหาคนที่ผมรู้จักในอดีตคนนึงจนเจอรอยเท้าต้องสงสัยออกนอกพื้นที่เป้าหมายไปไกลเกือบ 2 km
??? - "ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แม่งไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ" เสียงที่คุ้นเคยในอดีตแว่วผ่านเสียงลมมากจากทางด้านหลัง จนอยากจะวิ่งเข้าไปกอดแต่ทำไม่ได้
เพราะคนติดตามผู้นั้นเล็งปืนมาทางผมประมาณ 12-15 คน
ผม - "ทำไม ......ทำไมล่ะพี่สองงงงงงงง" เสียงผมแหกปากถามรุ่นพี่ในวงโยฯ ที่ผมรักเยี่ยงพี่ชายแท้ๆ ในอดีต แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว
พี่สอง - ".....เรื่องมันยาวน่ะ แต่น่าตกใจว่ะที่เอ็งมาเป็นทหาร งงสุดๆ เลยนะเนี่ย แล้ว DCI ล่ะ ?" พี่สองเดินเข้าหาผมช้าๆ ยกมือสั่งให้ลูกน้องเขาลดอาวุธลง
ผม - "ผมถามว่าทำไม ....ตอบผมมาซิ ตอบมาาาาาาาา" ผมแหกปากถามเสียงดัง ยกปืนขึ้นในท่าเตรียมยิงทั้งน้ำตา
พี่สอง - "จำรอยนี่ได้มะที่เราไปเล่นน้ำกันแล้วพี่โดนเปลือกหอยบาดมือ แม่งเป็นแผลเป็นเลยว่ะ" พี่สองยกมือให้ผมดูรอบแผลเป็นที่ผมเคยล้อแกอยู่บ่อยๆ
ภาพในอดีตย้อนกลับมาอย่างหยุดไม่อยู่รวมทั้งน้ำตาที่ไหลรินลงมาเรื่อยๆ อย่างไม่ขาดสาย เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็โดนพี่สองปลดอาวุธไปอย่างรวดเร็ว
พี่สอง - "มันก็เหมือนกับแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย ถูกตีตราไปตลอดชีวิต" พี่สองแยกชิ้นส่วน M4 ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโยนเกลื่อนพื้น
ผม - "พี่พูดถึงเรื่องอะไร ?" สติผมกลับมาหลังจากถูกปลดอาวุธ ผมค่อยๆ เลื่อนมือไปหยิบปืนพกที่ไซด์อาร์มแต่ไม่ทันการ พี่สองยิงปืนผมกระเด็นจนมือสะบัด
พี่สอง - "รุ่นน้องที่ดีต้องฟังรุ่นพี่พูดให้จบก่อนซิ" พี่สองเก็บปืนตัวเองเข้าซองที่เอวแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมในระยะประมาณ 3 เมตร
ผม - "พี่ลืมไปแล้วหรือไง .....ว่าผมไม่เคยเป็นรุ่นน้องที่ดีของพี่สักหน่อย" ผมชักมีดขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาพี่สองหวังเผด็จศึก แต่ก็พลาด ผมร่วงลงไปนอนกับพื้น
พี่สอง - "6 - 7 ปีที่ผ่านมา กูสูญเสียทุกอย่างไปเพราะทหารเหี้ยๆ อย่างพวกมึง อย่ามาอ้างความถูกต้องอย่ามาอ้างความยุติธรรม เลือดต้องล้างด้วยเลือด"
พี่สองกระชากคอเสื้อผมให้ลุกขึ้นแล้วต่อยเข้าท้องอย่างแรง 2 หมัดนจุกก่อนจะควักปืนออกจากซองที่เอวเล็งมาที่หัวผมอย่างไม่ลังเล
ผม - "ผมสูญเสียไปแล้ว ผมสูญเสียพี่ชายที่แสนดีที่ชื่อสองไปแล้ว เค้าไปไหนแล้วล่ะพี่ ?" ผมร้องไห้น้ำตาไหลพรากไม่ได้กลัวความตายที่พี่สองกำลังหยิบยื่นให้
แต่ร้องไห้เพราะคนๆ นึงที่แสนดี ที่ผมเคยรู้จัก คนที่ผมเคยโดดขี่คอ คนที่เคยให้ผมหนุนตักตอนไม่มีหมอน คนที่คอยสอนผมเรื่องวงโยฯ กลายเป็นคนที่ผมต้องยิงทิ้ง
พี่สอง - "....มันตายไปนานแล้ว ....ถึงเวลาต้องชดใช้แล้วไอ้ทหารเหี้ย" ทุกอย่างในหัวผมว่างปล่าว พี่สองที่ใจดีที่ผมรักหายไปไหน .....
เมื่อความตายอยู่ห่างจากเราเพียงแค่เส้นผม เราจะรู้สึกได้ถึงความสงบที่แปลกประหลาด
??? - "น็อต ....หมอบ!!!" เสียงใครคนนึงตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมกับเสียงปืนดังขึ้นเป็นชุดๆ พี่สองโดนเข้าที่ไหล่ 1 นัดเลือดกระเด็นมาโดนหน้าผม
ผมกลิ้งตัวไปหลบหลังต้นไม้ มี ตชด. ประมาณ 5 นายจัดแนวคุ้มกันให้ผมทันที หนึ่งในนั้นผมรู้จักเป็นอย่างดี ต่อให้พรางหน้าพรางตาขนาดไหนผมก็จำมันได้
ผม - "ไอ้เหี้ย ....หายหัวไปไหนมาวะ ? มัวไปทำควยไรอยู่ ?" น้ำตาผมไหลพรากอีกครั้งเมื่อเจอเพื่อนสนิทเมื่อวัยเยาว์ "ไอ้เจี๊ยบ"
ไอ้เจี๊ยบ - "ทหารเหี้ยไรขี้แยชิบหาย เรื่องมันยาว เอานี่ก่อนดีกว่า .....สั้นๆ ได้ใจความ ....ถอย!!!" ไอ้เจี๊ยบส่งปืนแมกนั่มให้ผมแล้วถอยร่นกลับไปยังพื้นที่ได้เปรียบ
การปะทะอย่างหนักทำให้ทีมผมตามมาช่วยได้ทันเวลา เมื่อมาถึง มว.เอ ตรงเข้ามาต่อยหน้าผม 1 ทีอย่างแรงจนผมล้ม ทำให้ทุกคนนิ่งไปแปปนึง
มว.เอ - "กลับไปค่อยว่ากันตามความผิด เข้าใจมั้ยทหาร ?" มว.เอ พูดเสียงแข็งน้ำตาคลอเบ้า ผมพยักหน้ายอมรับความผิดลุกขึ้นอย่างลูกผู้ชาย
ไอ้แจ๊ค - "ไอ้เหี้ย!!! ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ....รีโหลด ....ถ้ามีอีกทีกูต่อยมึงหน้าหงายแน่" ไอ้แจ๊คสไลด์ตัวลงไปนอนยิงข้างจันดี
นิโอ๊ะ - "คิดบ้างซิพ่อคุณเอ๊ย .....กดแผลไว้นะ ผมจะฉีดมอร์ฟีนละ" นิโอ๊ะกำลังทำแผลให้ ตชด. คนนึงที่โดนยิงร่วงไปต่อหน้าต่อตา
พี่โก้ - "ทุกคนค้าเป็นห่วงเอ็งนะ อย่าทำไรอย่างนี้อีกล่ะ" พี่โก้ขยี้หัวผมแล้วพลิกตัวไปช่วยพี่หลอดอีกด้านนึง พี่หลอดหันมาแล้วส่งสัญญาณมือว่า "โอเคนะ ?"
ไอ้สู้ - "มึงใช้แมกนั่มไม่เก่ง ใช้นี่ดีกว่า .......แล้วไหนล่ะคู่กรณี ? นำไปเลยเด๋วกูไปด้วย" ไอ้สู้ส่งปืนพกออโต้ให้ผมเพราะรู้ว่าผมใช้ลูกโม่ไม่ค่อยคล่อง
ผม - ".....สู้ .....ทุกคน .....ผมขอโทษ ......" ผมร้องไห้เสียใจที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ไอ้สู้ยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
มว.เอ - "ทำความดีชดใช้ความผิด ....ไปลากคอมันมาให้ได้" มว.เอ โยนปืน M4 ของเค้าให้ผม จันดีโยนแมกกาซีนให้ผมกับไอ้สู้อีกคนละอัน
ผมกับไอ้สู้และไอ้เจี๊ยบผ่าวงล้อมไปจับรุ่นพี่ที่แสนดีของพวกผมในอดีต และแล้วการไล่ล่าที่กินเวลาอยู่พักใหญ่ก็จบลง
ไอ้เจี๊ยบ - "พี่สอง ผมขอร้องล่ะวางมีดลงเถอะ" พี่สองกระสุนหมดเหลือแค่มีด 1 เล่ม ผมอยากจับเป็นและอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สอง ทำไมเค้าถึงได้เป็นแบบนี้
ผม - "พี่สอง ผมวางปืนแล้วนะ ผมจะเข้าไปหาพี่นะ ....พี่วางมีดลงเถอะ ไม่งั้น ...ไอ้สู้มันยิงพี่จริงๆ นะ" ผมพูดทั้งน้ำตา ไอ้สู้ยิงไม่พลาดแน่ถ้าพี่สองเล่นตุกติก
ไอ้เจี๊ยบทิ้งปืนหมดตัวแล้วเดินเข้าหาพี่สองเช่นกัน พี่สองหลับตาแล้วพูดเป็นภาษายาวีอย่างเร็วจนผมฟังไม่ออกพร้อมควักระเบิดออกมา 1 ลูก
ผม - "ไอ้สู้อย่า!!!" ผมหันไปบอกไอ้สู้แต่ไม่ทันซะแล้ว ไอ้สู้ยิงไป 2 นัด พี่สองล้มลงไปกองกับพื้นก่อนที่จะดึงสลัก ไอ้สู้ยิงเข้าที่หน้าอก 2 พี่สองจนเลือดทะลัก
ผมกับไอ้เจี๊ยบรีบวิ่งเข้าไปหาพี่สองทันที ผมเก็บระเบิดแล้วปาทิ้งไปไกลก่อนจะประคองพี่สอง พี่สองก็ยังพยายามพูดภาษายาวีทั้งๆ ที่กระอักเลือดตลอดเวลา
ผม - "พอแล้วพี่มันจบแล้ว พี่อย่าตายนะ พี่ต้องอยู่กับผมซิ ....นิโอ๊ะมึงอยู่หน๊ายยยยยย ?" ผมกดวอร์เรียกนิโอ๊ะเสียงดังลั่นป่า
ไอ้เจี๊ยบเอาแบนเดกมากดแผลที่หน้าอกพี่สองน้ำตาหยดลงเรื่อยๆ ชั่วอึดใจไม่ถึง 1 นาทีสิ่งที่เลวร้ายที่สุดต่อหน้าผมก็เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
พี่สองเอามีดแทงเข้าที่ท้องไอ้เจี๊ยบจนมิดด้าม ไอ้เจี๊ยบก็ยังเอามือกดแบนเดกแผลที่ถูกยิงของพี่สองอย่างไม่ปล่อยมือ ผมจะดึงมีดออกแต่ไอ้เจี๊ยบจับมือผมไว้
ไอ้เจี๊ยบ - "เพราะกู ....พี่สองถึงเป็นแบบนี้ ....อย่างนี้แหละ ....ดีแล้ว" พี่สองยังพล่ามไม่หยุดว่า "ไอ้ทหารเหี้ยพวกมึงต้องตาย" อย่างกับคนโรคจิต
จนนิโอ๊ะมาถึงผมเลยแยกทั้งสองคนออกจากกัน ผมประคองไอ้เจี๊ยบไปนอนราบกับพื้นหญ้า
มว.เอ - "ลาก่อนสอง" มว.เอ ยิงที่หัวของพี่สองไป 2 นัดทั้งน้ำตา
ไอ้เจี๊ยบ - "เจ็บว่ะ ....ชาไปหมดเลย ...ค่อกๆ" ไอ้เจี๊ยบเลือดทะลักออกมาเรื่อยๆ นิโอ๊ะส่ายหน้าว่าไม่รอด
ผม - "อย่าพูดมากไอ้สัด เด๋ว ฮ. ก็มา ....ใช่มั้ย ? ....ใช่มั้ยนิโอ๊ะ ? ใช่มั้ยพี่เอ ?" ทุกคนยืนนิ่งเงียบ เพื่อน ตชด. ของไอ้เจี๊ยบเข้ามาหามันทั้งน้ำตา
ไอ้เจี๊ยบ - "...กูเกือบลืมแน่ะ .....กูเจอที่ ...ของกูแล้ว .......ตรงนี้ไง .....กูหาเจอแล้วนะ .....ดีใจกับกูหน่อยดิ อย่าร้องไห้ดิวะ ...ยิ้มดิ ....กูชอบ ...ตอนมึงยิ้ม"
ผมร้องไห้ปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร
ไอ้เจี๊ยบ - " ......กูอยากเห็น ....ไม่ได้เห็น ...ตั้ง ....หลายปี ...แน่ะ" ไอ้เจี๊ยบเอามือเปื้อนเลือดมาแตะที่ปากที่แก้มผม ผมพยักหน้าแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
ไอ้เจี๊ยบ - "กูได้ยิน .....เพลงนั้นด้วยล่ะ ....เยี่ยม ....ไปเลย ............" มือไอ้เจี๊ยบร่วงลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรงสู่ผืนหญ้าสีเขียว
ผมแหกปากเรียกชื่อมันเสียงดังลั่นป่า ให้ทุกคนทุกสิ่งในป่าแห่งนั้นรับรู้ว่าผมเสียใจแค่ไหน........
**********************
ไอ้เจี๊ยบ - "พ่อผมเป็น ตชด. ตายในหน้าที่ที่ชายแดนไทยพม่า ท่านมีเกียรติมีศักดิ์ศรีที่ผมนับถือเป็นแบบอย่างตลอดมา
สักวันผมจะเป็น ตชด. อย่างพ่อ สักวันผมจะกำจัดคนชั่วไปให้หมดจากประเทศไทย สักวันประเทศไทยจะมีแต่รอยยิ้ม ทุกคนจะมีแต่ความสุข"
วันอังคาร ชั่วโมงที่ 3 วิชาภาษาไทย เรื่องการพูดในที่สาธารณะ
..........
ผม - "เฮ๊ย พี่สองๆ ไอ้เจี๊ยบด้วยๆ มานี่หน่อยเด่ะ ผมว่าเพลงนี้เพราะนะ เหมาะกับพ่อมึงด้วยแหละไอ้เจี๊ยบ Braveheart Theme ....ความกล้าหาญ"
ไอ้เจี๊ยบ - "เออว่ะ พ่อกูออกจะกล้าหาญชาญชัยขนาดนั้น เหมาะมากๆ ตกลงเอาเพลงนี้เล่นในงานวันพ่อนะพี่สอง นะๆๆๆ"
พี่สอง - "พ่อใครใครก็ว่ากล้าหาญกันหมดแหละ แต่พ่อกูกล้าหาญที่สุดเพราะวิ่งไปขอเบอร์แม่กูที่มัสยิดตอนเรียน ม.ศ. 5 โดยไม่กลัวโดนขลิบ 555"
ผมกับไอ้เจี๊ยบ - "..........บ้าบอ หน้าด้านอาเด่ะ -*-"
No comments:
Post a Comment