ผม - "ไง ไอ้เพื่อนรัก จะครบ 2 ปีแล้วนะเฟ๊ย ไวจริงๆ เลยแฮะ มึงว่ามะ ? ......ถ้ามึงยังมีชีวิตอยู่ป่านนี้เราคงได้ก๊งร่วมกันแล้วล่ะเนาะ" ผมมาเยี่ยมป้ายหลุมศพเพื่อนรัก .....แจ๊ค ดิ แม้ว ออฟ เชียงใหม่
ผม - "กูแวะเอาของฝากมาให้มึง เอ้าสาด ว๊อดก้าที่มึงชอบ ไอ้ห่า แดกว๊อดก้าไม่ได้เข้ากับหน้าแม้วอย่างมึงเลยนะ หึๆ" แล้วผมก็นั่งคุยเรื่องนู่นเรื่องนี่กับมันอยู่พักใหญ่
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้โต้ตอบอะไรผมกลับมาเลย แต่ผมก็รู้สึกดีที่ได้นั่งคุยกับมันตรงนั้น ถึงแม้จะเป็นแค่ป้ายหลุมศพก็ตาม
นิโอ๊ะ - "คนตายน่ะ มันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอกนะ ก็มีแต่คนเป็นนี่แหละที่ยัดเยียดทั้งความแค้นและความเศร้าให้แก่คนตาย" นิโอ๊ะเดินมายืนพล่ามอยู่ข้างหลังผม
ผม - "มีรอยเท้าที่เหยียบหญ้ามาเป็นทางยังใหม่อยู่เลย แถมใบไม้แห้งก็ไม่มีสักใบ .....คงมาที่นี่ทุกวันเหมือนกันซินะนิโอ๊ะ" นิโอ๊ะไม่พูดอะไรเดินเอาดอกไม้ไปวางที่ป้ายหลุมศพไอ้แจ๊คแล้วก็มานั่งกับผม
ผม - "แด่ไอ้แม้วแจ๊ค" ผมเปิดว๊อดก้ากระดกไปอึกนึงแล้วยื่นให้นิโอ๊ะ
นิโอ๊ะ - "แด่ไอ้แม้ว เชียส์ ......เอ้อ ไอ้สู้ไม่มาด้วยหรอกรึ ? ไม่เห็นหัวแม่งเลย คงไม่ได้ตายห่าไปแล้วหรอกนะ"
สู้ - "เชี่ย กูอยู่นี่ ดอกห่านี่หายากชิบหายเลยว่ะ ต้องปีนไปเก็บบนต้นไม้อีกต่างหาก เอ้า กูเห็นมึงชอบ" ไอ้สู้เดินเอากล้วยไม้ชนิดนึงไปวางไว้บนป้ายหลุมศพไอ้แจ๊ค
แล้วก็กลับมานั่งก๊งกับพวกผม พวกผม 3 คนนั่งคุยกันอยู่นานทั้งเรื่องในอดีตและปัจจุบันต่อหน้าป้ายหลุมศพของไอ้แจ๊ค
?? - "อ้าว มากันตั้งแต่เมื่อไรล่ะเนี่ย ? ไม่เห็นโทรบอกกันมั่งเลย" หญิงสาวคนนึงเดินถือดอกไม้มาด้วย 1 ช่อ มาทักทายพวกผม ผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาวของ
แจ๊คนั่นเอง เธอชื่อ เจน เจนถือว่าเป็น ตชด. สาวที่สวยที่สุดเท่าที่พวกผมเคยเจอเลยก็ว่าได้ ทั้งรูปร่างทั้งหน้าตาถือว่าไปเป็นนางแบบได้สบายๆ
สู้ - "มานานแล้วล่ะ จนจะเมาอยู่แล้วเนี่ย เด๋วพี่ขอไปนอนพักที่บ้านน้องเจนสักคืนสองคืนนะ อิอิ"
เจน - "ควยเถอะค่ะ วันนี้เจนต้องทำงาน แถมยุ่งจะตายช่วงนี้ ไม่ว่างต้อนรับใครทั้งนั้นแหละ" ไอ้สู้ถึงกับหน้าเสียเพราะโดนย้อนกลับแต่ผมกับนิโอ๊ะฮาก๊าก
ผม - "......พี่ว่าจะไปไหว้อัฐิพ่อกับแม่หน่อย เจนว่างตอนไหนหรอ ?" หลังจากแจ๊คตายไม่นาน พ่อของแจ๊คก็ล้มป่วยจนเสียชีวิต ส่วนแม่ของแจ๊คเสียชีวิตไปนานแล้วตั้งแต่มันยังเด็ก
เจน - "เจนมีประชุมตอน 9 โมงเช้า นี่เพิ่ง 7 โมงครึ่ง ไปซิ .....แต่ไม่ให้ค้างนะ กลัวพี่สู้ทำบ้านรก 555" พอถึงที่บ้านผมกับไอ้สู้ก็ไหว้อัฐิพ่อแม่ของแจ๊ค ส่วนนิโอ๊ะติดสอนเด็กที่โรงเรียนเลยมาไม่ได้ ระหว่างที่พวกผมกำลังจะเดินออกจากบ้านก็มีไอ้เกรียนคนนึงวิ่งมา
?? - "พี่เจนๆ โจ้ลืมของ อ้าว พี่น็อตหวัดดี พี่สู้หวัดดีครับ ไม่ได้เจอตั้งนานเลยอ่ะ เอ๊ย ผมสูงจนจะเท่าพี่สู้แล้วนะเนี่ย เอิ๊กๆ" น้องคนสุดท้องของบ้านนี้ เรียนอยู่ ม.4 จะขึ้น ม.5 พวกผมเคยเจอไอ้โจ้อยู่ 2-3 ครั้ง ตอนนั้นมันยังตัวเท่าลูกหมาอยู่เลยแต่ตอนนี้มันสูงกว่าผมอีก -*-
โจ้ - "พี่น็อต มาเจอกันได้นะ ปิงปองอ่ะ จะแก้แค้น เจ็บใจๆ"
ผม - "หึ อาจหาญดีนี่ ท่าทางอยากจะแพ้อีก" เมื่อนานมาแล้วมันเล่นปิงปองแพ้ผมแบบยับเยิน เล่นยังไงๆ ก็ไม่ชนะ คงจะผูกใจเจ็บ
โจ้ - "เด๋วพวกพี่ไปไหนกันต่อรึป่าว ? ผมจะไปซ้อมบาสเลิกก็เที่ยงๆ เจอกันได้นะพี่น็อตพี่สู้ ผมต่อให้ 2 คนเลยอ่ะ 555"สู้ - "555 ปากดีนะไอ้หน้าแหลม ได้เลยจัดไป ใครแพ้วิ่งขึ้นลงเขา 10 รอบนะสาดดดดด"
ผม - "เจน ไอ้หน้าแหลมมันส่งสานส์ท้ารบกับพวกพี่ว่ะ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ หึๆ เอางี้ พี่ขอรอมันที่บ้านก็แล้วกัน เด๋วจะเฝ้าบ้านให้"
เจน - "ตามใจๆ เด๋วเจนขอตัวไปทำงานก่อนดีกว่า เออ ของในตู้เย็นทานได้นะพี่ ตามสบายเลย ปะ โจ้ เด๋วพี่ไปส่ง"
ข้าวของในบ้านยังอยู่เหมือนเมื่อก่อนทุกอย่าง จะต่างกันก็แค่มีรูปครึ่งตัวของแจ๊คที่ใช้ในงานศพวางบนชั้นตู้โชว์ ผมเดินไปนั่งตรงโซฟาคิดถึงตอนที่พวกผมนั่งจั่วไพ่กันโต้รุ่ง
ผมเข้าไปหยิบน้ำในตู้เย็นที่ห้องครัวก็คิดถึงตอนที่พวกผมช่วยกันทำกับข้าวแล้วเกือบทำไฟไหม้บ้าน พอเดินขึ้นไปบนชั้นสองก็ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมเมาตกบันได
แล้วแจ๊คมันก็มายืนหัวเราะเยาะผม พอถึงหน้าห้องของแจ๊คผมยืนทำใจอยู่พักนึง ผมยังจำได้ดีถึงเสียงหัวเราะของพวกผมที่เฮฮากันอยู่ในห้อง ทั้งเสียงกีต้าร์ทั้งเสียงร้องเพลง
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูมือไม้สั่นหัวใจเต้นแรง เพราะตั้งแต่แจ๊คมันตายได้เกือบ 2 ปี ผมก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม ข้าวของบนโต๊ะก็วางไว้
เหมือนเมื่อก่อน มีรูปพวกผมใส่กรอบวางไว้อยู่ 4-5 อันบนโต๊ะทำงาน กรอบรูปลายพรางที่ผมซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดของมัน ที่ตู้เสื้อผ้ามีชุดอ่อนของมันแขวนอยู่ ทั้งเสื้อทั้งกางเกง
ถูกรีดเป็นอย่างดีไม่มีแม้กระทั่งฝุ่นเกาะ ผมเปิดไปดูในตู้ผมเห็นเสื้อของผมที่ทิ้งไว้บ้านมันถูกแขวนไว้อย่างดีเช่นกัน
สู้ - "ฝุ่นไม่มีหยากไย่ไม่มา เจนคงมาทำความสะอาดห้องนี้ทุกวัน ......เหมือนเดิมทุกอย่างเลยแฮะ" แล้วสู้มันก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
สู้ - "ไอ้แจ๊คตาย นิโอ๊ะก็ยกธงขาว เหลือแค่มึงกับกู มาพนันกันมะว่าใครจะตายก่อนกัน" สู้หันมายิ้มให้ผม
ผม - "ใครตายก่อนคนนั้นชนะ คนแพ้ต้องบวช 1 เดือน โอเคมะ ? กูเชื่อว่ามึงคงไม่อยากชนะหรอก ...รวมทั้งกูด้วยแหละ 555"แล้วผมกับไอ้สู้ก็หลับอยู่ที่ห้องของไอ้แจ๊คอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงรถของเจนกลับมาตอนเที่ยงๆ ผมเลยลงไปเปิดประตูให้
เจน - "เจนซื้อข้าวเที่ยงมาฝาก .....ไอ้โจ้มันยังไม่กลับมาอีกหรือพี่ ? เถลไถลจริงไอ้ห่าแหลม"
ผมกับเจนเดินเข้าครัวเตรียมกินข้าวกลางวัน ผมเปิดตู้เจอแก้วลายพรางอยู่ใบนึงมีอักษรตัว J อยู่กลางใบ พวกผมมีแก้วแบบนี้กันคนละใบแต่ละใบจะมี
ตัวอักษรย่อภาษาอังกฤษของชื่อเล่น S, N, J และ M (ตามตัวย่อชื่อจริงของนิโอ๊ะ)
ผม - "อ๋อ มันเอามาเก็บไว้ที่บ้านนี่เอง แล้วเสือกบอกว่าทำแตกไปแล้ว" เจนถึงกับน้ำตาคลอเบ้าเมื่อเห็นผมถือแก้วใบนั้น
ผม - "......เหลือกันแค่ 2 คน คงจะเหนื่อยซินะ พี่เห็นห้องแจ๊คมันสะอาดผิดหูผิดตา เสื้อผ้ารีดหมดทุกตัว ฝีมือเจนละซิ" เจนไม่พูดอะไรน้ำตาร่วงเอาๆ
เจน - "แค่นี้เจนไม่เหนื่อยหรอกพี่ ถ้าเทียบกับสิ่งที่พี่แจ๊คเค้าเคยทำ เจนสู้ไหว เจนยังเหลือโจ้อยู่อีกทั้งคน ถึงมันจะดื้อบ้างแต่มันก็เป็นเด็กดี แต่...แต่...เจน...."
แล้วเจนก็ร้องไห้โฮโผตัวมากอดผมแน่น ผมได้แต่ยืนน้ำตาคลอพูดอะไรไม่ออก
ผม - "แจ๊คมันคงภูมิใจกับเจนมากเลยล่ะ ดูดิ เป็นทั้ง ตชด. สาวสวย แถมต้องจัดการทุกอย่างในบ้านตัวคนเดียว ซ้ำยังดูแลส่งเสียโจ้เรียนอีก .....เจนเก่งแล้วล่ะ"
ผมปลอบอยู่นานจนเจนหยุดร้องไห้ และแล้วๆ ผมกับเจนก็......มีอะไรกันจนได้เพราะถ่านไฟเก่า 555555555หลังจากเสร็จกิจ (2 ยก เอิ๊กๆ) ก็อาบน้ำแล้วลงมากินข้าวพร้อมเจน เห็นไอ้สู้กับโจ้นั่งกินข้าวกันอยู่พอดี ผมกับเจนเลยเข้าไปร่วมวงด้วย ไอ้สู้มองหน้าผมยิ้มๆ ส่วนโจ้มันไม่กล้าสบตาผม
ผมเลยเดาว่า 2 คนนั้นคงรู้แล้วล่ะว่าผมมีอะไรกับเจนแล้วแน่เลย >< พอกินข้าวเสร็จแล้วเจนก็ออกไปทำงานต่อ เหลือผม,ไอ้สู้และโจ้นอนดูหนังกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
สู้ - "ไอ้หน้าแหลมปะ กางโต๊ะตีปิงปองกัน 2 คนดีกว่า ไอ้น็อตมันคงจะเหนื่อยจนตีไม่ไหวแล้วล่ะ 555" ผมขว้างหนังสือใส่มันด้วยความเขิน ^ ^"ผมงีบหลับ (ด้วยความเพลีย 555) ไปประมาณ 30 นาที ผมก็ออกไปเล่นปิงปองด้วย ผลคือ .....แพ้ไอ้โจ้แบบเละเทะ T_Tโจ้ - "เออ โทษทีพี่ ผมลืมบอกไปว่าผมเป็นตัวแทนจังหวัดแข่งปิงปองอ่ะ 555" ......ไอ้สาดเอ๊ยยยย แล้วก็ไม่บอก -*-
เย็นวันนั้นผมเลยต้องวิ่งขึ้นลงเขา 10 รอบอย่างที่พูดไว้ในตอนแรก พอกลับมาก็อาบน้ำแล้วหลับเป็นตายด้วยความเหนื่อย -.-
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนไอ้โจ้มาจับแขนผม
โจ้ - "เฮ๊ยพี่ นี่โจ้เอง อย่ายิงๆ" ผมตกใจคว้าปืนในเป้ที่วางอยู่ข้างๆ ตัวเล็งไอ้โจ้
ผม - "....เออ โทษที ....มีไร ?" ผมลุกขึ้นเก็บปืนในเป้ ใส่เสื้อแล้วเดินไปที่ระเบียง
โจ้ - "ผมได้ยินเสียงพี่ตะโกนถึงพี่แจ๊คเลยเดินมาดู เป็นอะไรป่าวพี่ ? เอ่อ ....ฝันร้ายหรอ ? เหงื่อท่วมตัวเลย"
ผม - "....ถ้าไม่มีไรแล้วก็ออกไปก่อนปะ พี่ขออยู่คนเดียวแปปนึง"
โจ้ - "ครับ .....เออ ตะกี้พี่เจนโทรมาบอกว่าคืนนี้อาจจะไม่กลับ ติดงานเลี้ยงที่ทำงานอ่ะ ให้เราหาไรกินกันได้เลยไม่ต้องรอเค้า"
เวลาประมาณ 0700 pm วันเดียวกันที่ร้านอาหารแห่งนึงในตัวเมืองเชียงใหม่
นิโอ๊ะ - "ได้ข่าวว่ามีคนนอนละเมอแหกปากดังลั่นบ้านเลยหรือวะไอ้สู้ ?" ผมหันไปมองหน้าไอ้โจ้ทันที มันตกใจตาโตจนลนลาน
สู้ - "ไม่ใช่ละเมอธรรมดานะเฟ๊ย ร้องไห้ด้วยนะมึง 555" ผมดีดไม้เสียบลูกชิ้นใส่หน้าไอ้โจ้ แต่สู้มันปัดออกทัน
สู้ - "กะจะฆ่าปิดปากแหล่งข่าวอย่างนี้แปลว่าเรื่องจริงซินะ ไอ้ขี้แยเอ๊ย 555" แล้วผมก็โดนมัน 2 ตัวล้ออยู่พักใหญ่ -.-
โจ้ - "เมื่อ 2 คืนก่อนที่พวกพี่จะมา ผมคิดว่าผมเจอพี่แจ๊คนะ" พวกผม 3 คนหยุดกึกแล้วหันไปมองหน้าไอ้โจ้ทันทีบอกให้มันเล่าต่อ
โจ้ - "ประมาณตี 2 กว่าๆ ผมลุกไปเยี่ยว ผมได้ยินเสียงคนเดินในห้องพี่แจ๊ค ประตูมันเปิดอยู่นิดนึง ผมเห็นเงาคนเดินไปเดินมาในห้อง ผมเลยจะเปิดเข้าไปดูว่าใคร แต่ไอ้เงานั่นมันเดินมาหาผมแล้วประตูก็ปิด"
ผม - "ขโมยหรือป่าว ? เพราะเจนเล่าให้พี่ฟังว่าช่วงนี้ขโมยขึ้นบ้านกันเยอะ"
โจ้ - "ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เลยไปเรียกพี่เจนมาดู เห็นตู้เสื้อผ้ากับตู้เก็บปืนพี่แจ๊คเปิดอยู่ คนที่มีกุญแจคือพี่เจนกับ....พี่แจ๊คแค่ 2 คนนะ"
นิโอ๊ะ - "ไม่มีไรหายใช่มะ ? หน้าตงหน้าต่างเรียบร้อยดีทุกอย่าง ? พื้นไม่มีรอยเท้า ? ไม่มีลายนิ้วมือ ?"โจ้ - "ใช่ครับ เพราะพี่เจนวอเรียกเพื่อนมาตรวจคืนนั้นเลย ไม่พบอะไรเลยสักอย่าง ผมกับพี่เจนถึงกับร้องไห้เลยล่ะ"
สู้ - "....เมื่อ 2 คืนก่อนหรอ ? เหลี่ยม มึงจำได้มะไอ้คืนนั้นที่กูถามมึงว่าได้กลิ่นอะไรแปลกๆ ไหม มึงรู้มะว่ากลิ่นอะไร กูนึกออกละ" ไอ้สู้ยิ้มแบบเศร้าๆ
ผม - ".....ไม่อ่ะ กลิ่นตดมึงหรอ ? หรือกลิ่นปากล่ะ ?"สู้ - "ควยเถอะ กลิ่นน้ำหอมที่ไอ้แจ๊คมันชอบใส่ต่างหากล่ะ .....ในป่าขนาดนั้นมึงคิดว่าใครจะใส่อีกหรือป่าวล่ะ ? 555" สู้หัวเราะร่าแต่น้ำตาคลอเบ้าปริ่มๆ
นิโอ๊ะ - "เด็กที่โรงเรียนจะเห็นผู้ชายคนนึงยืนอยู่ที่เนินเฟื่องฟ้าอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะวันพระ กูให้อธิบายลักษณะท่าทาง 8 ใน 10 ตรงกับไอ้แจ๊คเป๊ะๆ" พอนิโอ๊ะพูดมั่งผมกับไอ้สู้อึ้งกิมกี่ไปเลย
นิโอ๊ะ - "ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ กูเอารูปพวกเราให้เด็กพวกนั้นดูแล้วให้ชี้ว่าคนที่เห็นน่ะคนไหน ทายซิมันชี้ใคร" นิโอ๊ะยิ้มแล้วยักคิ้ว น้ำตาคลอเบ้าเหมือนกัน
ผม - "เด๋วนะๆ สรุปคือพวกมึงเจอกันหมดแล้วยกเว้นกูใช่มะ ? .....โจ๊กแน่ๆ พวกมึงอำกูอาเด่ะ 555" สู้กับนิโอ๊ะมองหน้าผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
ผมรู้อยู่เต็มอกอยู่แล้วล่ะว่าพวกมันไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นกับผมหรอก
ผม - "ใช่ซิ มันกับไอ้สู้ก็คู่เมา มันกับนิโอ๊ะก็คู่บั๊ดดี้ ส่วนไอ้หน้าแหลมก็น้องมัน ส่วนกูไม่ได้เป็นอะไรกับมันนอกจากเพื่อนร่วมงาน มันคงไม่มาหากูหรอก"
เวลาประมาณ 0100 am ที่บ้านไอ้แจ๊ค
โจ้ - "เอ่อ พี่น็อต ผมนอนด้วยดิ แบบว่ากลัวอ่ะ" ไอ้โจ้หอบผ้าห่มกับหมอนข้างมานอนด้วย
ผม - "อยู่ที่ห้องเอ็งมันจะมีอะไรวะ ห้องนี้ซิของจริง เหอะๆ" ผมนอนที่ห้องไอ้แจ๊คเหมือนเดิม ส่วนไอ้สู้กับนิโอ๊ะยังคงนั่งดูบอลอยู่ข้างล่าง
โจ้มันก็พล่ามอะไรของมันไปเรื่อยตามประสาเด็กหัวเกรียน พอเห็นผมเงียบไปมันเลยพลิกตัวมาใกล้ผม ชะโงกหน้ามาดูว่าผมหลับแล้วรึยัง ผมเลยกดหัวมันลงกับหมอนบอกให้มันนอน
แต่มันก็ยังพล่ามไม่หยุด ผมเลยปล่อยเลยตามเลย สักพักผมรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติที่ระเบียง ผมจึงเอามือปิดปากไอ้โจ้บอกให้มันเงียบแล้วชี้ไปที่หูบอกให้มันฟัง
สิ่งที่ผมได้ยินคือเสียงฝีเท้าคนเดินที่ระเบียง โจ้ส่งสัญญาณมือว่าเห็นอะไรบางอย่างที่ระเบียงกำลังไปทางห้องของเจน (แจ๊คมันคงสอนสัญญาณมือให้)
ผม - "ผู้บุกรุกที่ระเบียงชั้น 2 ไปทางห้องเจน ค้อนและทั่งใน 30 วิ" ผมโทรกระซิบบอกไอ้สู้พร้อมหยิบปืนในเป้เตรียมตัวจับกุมผู้บุกรุก
ส่วนเงานั้นก็กำลังเดินช้าๆ จากห้องพ่อกับแม่ผ่านห้องผมไปยังห้องของเจนที่อยู่ข้างๆ พอครบ 30 วิ ผมเปิดประตูระเบียงออกไปก็เจอแต่ไอ้สู้กับนิโอ๊ะที่ออกมาจากห้องเจน
นิโอ๊ะจึงวิ่งไปตามระเบียงด้านหลังผ่านห้องไอ้โจ้จนไปสุดถึงห้องพระ
สู้ - "กูมั่นใจว่าเห็นเงาคนนะตะกี้ แม่งโดดป่าววะ ?" สู้เอาไฟฉายส่องทั่วบริเวณข้างล่างนั้น
ผม - "ไม่รู้เหมือนกัน ....โจ้ เปิดไฟให้ทั่วบ้าน แล้วรีบขึ้นมารอข้างบน"
นิโอ๊ะ - "กูวิ่งไปนสุดระเบียงแล้วไม่เจอใครสักคน ห้องทุกห้องล๊อคจากข้างในหมด เสียงกระโดดจากระเบียงก็ไม่มีนะ"
สู้ - "ถ้าปีนมาจากต้นหางนกยูงตรงห้องพ่อกับแม่ก็แปลว่า ....จะต้องมีรอยเท้าจากเศษดิน" พวกผมมองดูที่ระเบียงหาเศษดินแต่ก็ไม่มี
โจ้ - "พี่สู้ๆ มีคนเดินอยู่ที่หลังห้องครัวครับ" โจ้วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาบอกพวกผม พวกผมมองหน้ากันก็เข้าใจแล้วว่าจะต้องทำอะไรโดยที่ไม่ต้องพูด ได้แต่พยักหน้า
ผม - "โจ้ ไปเอากล้องวิดิโอในเป้พี่ แล้วไปยืนรอตรงสุดระเบียงที่ห้องพระ รอถ่ายไอ้เงานั่นนะ ไปๆๆ" นิโอ๊ะวิ่งลงไปที่ห้องครัว ส่วนผมกับไอ้สู้ปีนลงตรงต้นหางนกยูงแล้วแยกซ้ายขวาตีโอบ
พอครบ 30 วิ ผมก็พุ่งตัวออกไปเจอแต่ไอ้สู้ที่ออกมาจากอีกด้านนึงของบ้าน ส่วนนิโอ๊ะก็ออกมาจากประตูห้องครัว
นิโอ๊ะ - "เฮ๊ย ยังไงวะนี่ ? ตะกี้กูเห็นเงามันยืนอยู่ตรงนี้นี่หว่า ไม่ใช่เงามึง 2 ตัวแน่ๆ" นิโอ๊ะบ่นแบบงงๆ
ผม - "โจ้ เห็นอะไรจากข้างบนไหม ? ได้ถ่ายไรไว้หรือป่าว ?" ผมแหงนหน้าถามโจ้ที่อยู่ข้างบน โจ้ยืนนิ่งไม่พูดไม่จามือไม้สั่น
20 นาทีต่อที่ห้องไอ้โจ้
หลังจากที่พวกผมเดินตรวจรอบบ้านอย่างละเอียด ก็เอากล้องวิดีโอมาต่อกับคอมพ์ไอ้โจ้แล้วนั่งดูภาพที่บันทึก
สู้ - "นั่นไงๆ สแนปภาพแล้วเอามาปรับแสงกับความคมชัดดิ จะได้รู้ๆ กันไปเลยว่าใคร" ผมทำไปมือไม้สั่นไปด้วยความตื่นเต้น
ผม - "อาฮะ ได้ตัวคนร้ายแล้ว .......เชี่ยแจ๊คนี่เอง เหอะๆ" ภาพที่ผมเห็นหลังจากการปรับแต่งคือ ไอ้แจ๊คใส่เสื้อแขนกุดสีดำกาเกงขายาวยืนหันข้างแล้วมองมาทางน้องมัน
ถึงภาพจะไม่ชัดมากแต่พวกผมถึงกับขนหัวลุกปนดีใจที่ได้เห็นเพื่อนรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานาน ผมลองสแนปภาพในมุมอื่นๆ ดูก็เห็นลายที่ด้านหลังเสื้อแขนกุดสีดำตัวนั้นเป็นรูปกระโหลกไขว้สีขาว
ผม - "โจ้ แจ๊คมันมีเสื้อลายนี้ใช่มะ ? ถ้ามีก็ไปเอามาดูหน่อย ....สู้ไปเป็นเพื่อนมันที ไปคนเดียวเด๋วมันจะเยี่ยวแตกซะ" พอไอ้โจ้เอาเสื้อตัวนั้นมาพวกผมยิ่งหลอนหนักกันยิ่งขึ้น
ผมกับนิโอ๊ะถึงกับมองหน้ากันงงๆ พูดพร้อมกันว่าเป็นไปไม่ได้น่ะ ไอ้สู้ก็ถามว่าอะไร
นิโอ๊ะ - "ตอนหยิบเสื้อตัวนี้ออกจากตู้ใครเป็นคนหยิบ ? มึงหรือมัน ?" นิโอ๊ะถามไอ้สู้ ไอ้สู้ก็ชี้ไปที่ไอ้โจ้ว่ามันเป็นคนหยิบ
ผม - "โจ้ได้เดินไปตรงต้นหางนกยูงหรือป่าวตอนถ่าย ? หรือได้เดินไปตรงระเบียงห้องพ่อกับแม่ไหม ? เสื้อตัวนี้ซักครั้งสุดท้ายเมื่อไร ? ตากตรงไหน ?" ผมยิงคำถามชุดใหญ่
โจ้ - "ไม่ได้ไปไหนเลยพี่ ผมไปยืนรอตรงระเบียงห้องพระอย่างที่พี่บอก เสื้อของพี่แจ๊คพี่เจนซักไว้นานมากแล้ว เวลาตากก็ตากหลังบ้านเหมือนทุกที" ผมถึงกับหน้าชามือสั่นขนลุกไปทั้งตัว
นิโอ๊ะ - "สู้มึงลองดูที่เสื้อตัวนี้ดีๆ ดิ สังเกตุเห็นอะไรมั่ง ?"สู้ - "ไหนๆ อืมมม ชื้นๆ เย็นๆ มีเศษ.....ใบหางนกยูง !? เฮ๊ย ตลกแล้วมึง" ไอ้สู้ถึงกับหน้าเสียยืนมองหน้าผมกับนิโอ๊ะแบบเหวอๆ
ในห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบประมาณ 1 นาที ไม่มีใครพูดอะไรได้แต่นั่งเงียบ ความทรงจำเรื่องของแจ๊คมันก็พุดขึ้นมาเรื่อยๆ ในหัวผมจนน้ำตาคลอเบ้า
ผม - "พรุ่งนี้ไปทำบุญกัน ทำสังฆทานให้มันสักหน่อยดีกว่าเนาะ" ผมเดินไปตบไหล่ไอ้สู้ที่นั่งก้มหน้ามือกำเสื้อตัวนั้นไว้แน่น นิโอ๊ะได้แต่นั่งมองภาพที่สแนปในคอมพ์ด้วยอาการเหม่อลอย
ส่วนไอ้โจ้ก็นั่งน้ำตาร่วงขณะดูรูปพี่มัน
ผม - "เฮ้ ไอ้หน้าแหลม กลัวหรอ ? ....ไอ้ห่า หยุดร้องได้แล้ว เด๋วแม่งก็มาหาหรอก แม่งยิ่งขี้เล่นอยู่ด้วย" ผมเดินไปนั่งข้างๆ แล้วโอบไหล่มันด้วยความสงสาร
โจ้ - "ผม...ไม่ได้กลัว แต่ผม...คิดถึงพี่แจ๊ค ผมอยากให้...พี่เค้ามีชีวิตอยู่ พี่แจ๊ค...ยังสอน...ยิงปืนให้ผมไม่จบเลย ผมกับพี่เจน...ไม่เหลือใครอีกแล้ว" โจ้ร้องไห้โฮกอดรูปพี่ชายมันแน่น
ผม - "ก็เหลือพวกพี่นี่ไง อีกอย่างนะ พี่ยิงปืนเก่งกว่าไอ้แจ๊คอีก เด๋วพี่สอนให้ก็ได้ เอ็งกับเจนก็เหมือนน้องแท้ๆ ของพวกพี่ เพราะงั้นเอ็ง 2 คนต้องเข็มแข็งให้สมกับที่เป็นน้องของทหารหน่อยเด่ะ"
โจ้ - "พวกพี่อย่าทิ้งพวกผมแบบพี่แจ๊คนะ ....อย่าตายนะ พวกพี่สัญญาก่อนซิว่าจะไม่ตาย" มันจับมือผมแน่นพูดเสียงดังลั่นห้อง สู้กับนิโอ๊ะหันมามองหน้าผม
ผม - "พี่ให้สัญญาไม่ได้หรอกว่าจะไม่ตาย แต่พี่สัญญาว่าจะพยายามไม่ตาย จะพยายามมีชีวิตรอดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ที่สำคัญพวกพี่ไม่ทิ้งพวกแก 2 คนหรอก"
สู้กับนิโอ๊ะเดินยิ้มมาลูบหัวตบไหล่โจ้มันอย่างเอ็นดูในฐานะน้องชายคนนึง
เช้าวันรุ่งขึ้นเวลาประมาณ 0700 am ในตัวเมืองเชียงใหม่
โจ้ - "ขอให้พี่แจ๊คสู่สุคติ ไปที่ชอบที่ชอบเถอะน้าาา ไม่ต้องห่วงผมกับพี่เจน สาธุๆ"
สู้ - "เหอะๆ ที่ชอบที่ชอบ แล้วคิดว่ามันจะชอบที่ไหนอีกล่ะนอกจากที่บ้าน" พวกผมมาใส่บาตรแล้วก็ทำสังฆทานกันแต่เช้าก่อนจะกลับ กทม.
เจน - "พี่แจ๊คคงจะเฝ้ามองเจนกับโจ้อยู่ใช่ไหมพี่น็อต ?" หลังจากผมเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้เจนฟัง แม่คุณก็ปล่อยโฮชุดใหญ่ก่อนจะให้ผมปลอบอีก 2 ยก อิอิ
ผม - "...คงงั้น ไม่รู้ซิก็พี่ยังไม่ตายนี่นา 555 แต่อยากให้รู้ว่าพวกพี่เฝ้าดูเจนกับโจ้อยู่นะ เพราะงั้นสู้ๆ"
สู้ - "ครับ ส.อ. ...xxx... รับสายครับ อ่าาา เรียบร้อยแล้วล่ะครับ พอดีแวะมาธุระนิดหน่อยน่ะครับ ครับได้ครับ จะไปเด๋วนี้แหละครับ คร๊าบสวัสดีครับ"
โจ้ - "จะไปกันแล้วหรอพี่สู้ ? ....งานเข้าซินะ" ไอ้สู้เอาบุหรี่ออกมาสูบแล้วยักคิ้ว
ผม - "ใช่อย่างที่กูคิดใช่มะ ? ...นราธิวาสซินะ น้ำท่วมแม่งก็ยังจะไม่เว้นกันอีก จังไรแมนจริงๆ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ เอาไว้เจอกันเมื่อได้เจอ 555"โจ้ - "ผมตัดสินใจแล้วพี่น็อต ปีหน้า ...ผม...ผม...ผมจะสอบ นนส. แล้วผมจะเอาอย่างพี่แจ๊คให้ได้ พี่รอผมนะ" ผมหยุดเดินเพราะมันพูดเสียงดังแต่ผมก็ไม่ได้หันกลับไป
ผม - " 555 แค่พูดยังลังเลเลยเด็กน้อย แล้วอย่างนี้เนี่ยนะจะเอาแบบไอ้แจ๊ค แต่ก็ดี...ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี พยายามเข้าล่ะไอ้หน้าแหลม" แล้วผมก็ขึ้นรถนิโอ๊ะไป
นิโอ๊ะ - "สังเกตุมานานละ รุ่นน้องผู้ชายทุกคนที่ได้พูดคุยกับเอ็งมากๆ สุดท้ายจะต้องเป็น นนส. แทบทุกคน 9 ใน 10 เลยก็ว่าได้ เอ็งเป็นยมฑูตลากพวกนั้นไปลงนรกที่ใต้หรือไงวะ ?"สู้ - "เออ กูก็สงสัยเหมือนกัน มึงไปพูดอะไรกับพวกมันวะ ? พวกมันถึงจะไปเป็น นนส. กันท่าเดียว" ไอ้สู้หันมาถามผมที่เอนตัวนอนอยู่เบาะหลัง
ผม - ".......ก็ป่าวนิ กูก็พูดไปตามสถานการณ์ในตอนนั้น กูไม่เคยที่จะชักจูงพวกมันอะไรเลยด้วยซ้ำ ......หึ เด็กหนอเด็ก"
นิโอ๊ะ - "แรงบันดาลใจไง มึงคงกลายเป็นฮีโร่หรือแรงบันดาลใจให้พวกมัน .....ฮีโร่ยมฑูตที่ลากพวกมันไปลงนรกที่ใต้ 5555"ผม - "แบบอย่างที่ไม่ควรเอาอย่างน่ะซิ เหอะๆ" ผมเปิดโน๊ตบุ๊คนิโอ๊ะเจอรูปครูแสนที่ถ่ายกับพวกผมตอนฝึกพิเศษในป่า
ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อนในป่าลึกใกล้ชายแดนพม่าที่พบพระ จ.ตาก เวลาประมาณ 1000 pm ครูแสน - "ในตลอดช่วงชีวิตของเอ็ง เอ็งจะหยุดน้ำตาของคนอื่นหรือจะเจ็บแทนคนอื่นได้กี่ครั้ง ?" ครูถามผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวขณะผมเช็คอุปกรณ์
ผม - "ห๊า ? ครูถามผมหรอ ? อ่าาาาาา ไม่รู้เหมือนกันนะครู ถ้าวันไหนผมรู้แล้วผมจะบอกนะ 555" แล้วผมก็โดนแข้งครูแสนเข้าไปเต็มรัก -*-
ครูแสน - "เอ็งล่ะไอ้สู้ ว่าไง ?" ครูแสนหันไปถามไอ้สู้
สู้ - "ผมหรอ ? ถ้าไม่ใช่สาวๆ ล่ะก็ NO NO NO ผมไม่คิดจะไปซับน้ำตาหนุ่มๆ คนไหนหรอกนะ 555" ครูแสนมองด้วยสายตาโหดร้ายใส่ไอ้สู้ มันถึงกับต้องรีบลี้ไกลๆ จากครูแสนให้ไว -*-
ครูแสน - "เฮ๊ย ไอ้บัง อยู่ไหนแม่งวะ ? มันไปละมาดหรือไปปลูกข้าววะ ? นานจริง" ครูแสนถามหานิโอ๊ะที่ไปละมาดไม่ไกลจากเต๊นท์
แจ๊ค - "ครูๆ ผมตอบๆ ผมตอบเลยว่าได้หลายครั้งจนกว่าจะตัวตาย เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์ และประชาชน"
นิโอ๊ะ - "เฮ๊ย หลับรึไงท่านผู้โดยสาร ? ถึงแล้วๆ รีบไสหัวลงไปเลย กูจะกลับไปนอนแล้วง่วงเว่อ" นิโอ๊ะปลุกผมเมื่อถึงสนามบินเชียงใหม่
ผม - "เอาล่ะ ขอบใจมากนิโอ๊ะ แล้วไว้เจอกัน .....ถ้ากู 2 คนยังไม่ตายนะ 555 เออ ครูแสนฝากจดหมายมาให้มึงด้วย แต่กูไม่ได้อ่านหรอกนะ"
นิโอ๊ะ - ".............." พอนิโอ๊ะเปิดอ่านถึงกับยืนนิ่ง ผมก็พอจะเดาออกว่าครูแสนเขียนอะไรถึงนิโอ๊ะมัน
สู้ - "เอ้า สั่งเสียกันให้เสร็จ แล้วรีบๆ ไป บายว่ะไอ้โอ๊ะ แล้วเจอกัน" สู้มันเดินล่วงหน้าเข้าไปก่อน
ผม - "ตัดสินใจเอาเองนะ กูก็พอจะเดาออกว่าครูแสนเขียนอะไรถึงมึง ติดต่อมาก็แล้วกันถ้าเปลี่ยนใจ พวกกูมีที่ว่างสำหรับเพื่อนอย่างมึงเสมอ ไปละ"
ครูแสนคงเห็นว่านิโอ๊ะคงจะพักพอแล้วเลยเขียนจดหมายให้นิโอ๊ะกลับมาสู้ร่วมกับพวกผมอีกครั้ง ที่จริงมันก็ยังเร็วไปสำหรับคนอย่างนิโอ๊ะที่จะหยุดรับใช้ชาติ
เวลา 1135 pm วันเดียวกัน ที่น่านฟ้าจังหวัดนราธิวาส
?? - "All Green !!!"ผม - "......เฮ้อ น่าจะเปลี่ยนอินเซิร์ทเป็นทางเรือดีไหมเนี่ย ? -*-"
*********************
BY : XIII Post : 2009-01-06
เรื่องนานแล้วมากมายน่ะ หุๆ
ReplyDelete